Hay,

Mijn naam is Mar, net 41 geworden, moeder van 3 kinderen. 

Dit is een hele grote stap voor me welke ik doodeng vind. Anyways, hopelijk vind ik wat steun of advies hier....

Ik ben getrouwd, 14 jaar, en sinds een jaar of 1,5 is het voor mij duidelijk dat mijn man een verborgen agressieve narcist is. Vanzelfsprekend dat hij dit ontkent.

En even straight forward weet ik niet meer wat ik moet. Hulpverleners kunnen mij niet verder helpen omdat ik in een 'voortgaande situatie' zit.

Waarom zeg ik agressief, juist, omdat hij dat is. Bij een poging van hem weg te gaan (hij had een ander) begon hij me te stalken, te manipuleren, te bedreigen, en van een poging tot me van de weg af rijden tot uiteindelijk een mishandeling. Hiervoor heeft hij een jaar voorwaardelijk gehad. Hij kan uit het niets ontploffen, en berg je maar als je er tegenin gaat.  Huisverbod i.v.m. veiligheid van de kids kreeg ik niet, ondanks dat de (koop)woning van mij is. Hij staat hier ingeschreven dus mag hij hier zijn volgens de wet.

Mijn laatst bestaande vriendschap werd me ontboden door hem. Althans, zo mooi gespeeld door hem dat ze geen vrienden wíllen zijn zolang ik met hem ben...stuk voor stuk heeft hij ze allemaal weggejaagd. Inmiddels heb ik enkel nog mijn ouders nog, omdat zij de situatie ook in de gaten hadden. Oudste zoon heeft recentelijk het contact verbroken vanwege het handelen van zijn vader. Onze dochter is nu 17, en is helemaal klaar met hem en zegt dat ik van hem afmoet (maja dat gaat dus niet zomaar, veiligheid voorop). Ik verwacht dat ook zij, zodra ze kans ziet, van huis zal vertrekken om niet meer terug te keren.

Mensen die hij 'leuk' of 'bruikbaar' lijkt te vinden zijn welkom, maar uiteindelijk is er niemand die blijft. Mensen die ik leuk vindt, jaagt hij na een paar x meeten weg door zijn ware ik te tonen (boos gedrag, veel schelden), tenzij....precies...hij ze interessant vind, en dan 'pikt' hij ze een soort van in en daarna krijgen ze alsnog een schop.

Inmiddels ben ik na de geboorte van de kleine man, nu 2, niet meer in staat fulltime te werken. Ik zit er doorheen. De kleine houdt me overeind. Eerlijk gezegd zou ik echt niet weten wat ik zonder de kleine zou moeten. Of ik hier uberhaubt nog zou zitten. Dit is wat nu ook tegen me gebruikt word. Hij zal er alles aan doen om me de kleine af te nemen als dat nodig zou zijn. Hij heeft al 'beloofd' dat wanneer ik ooit in zijn telefoon kom, hij me naar een gekkenhuis zal laten sturen en de kleine van me weg te nemen (kwam achter zijn affaire door in zijn app te kijken, lang verhaal).

Ayayay, het is zoveel dat ik het niet eens allemaal in dit schrijven kan benoemen, zal ik dus ook maar niet doen.

Ofwel, ik zit er middenin. Herken het nu dus wel en heb al wat gelezen maarja, en nu? Zoals ik nu in antwoord tegen mijn 17 jarige zeg ; kop maar boven water zien te houden en de kleine beschermen met mn leven, dag in, dag uit, met al mijn liefde voor hem.

♡