Hoi allemaal,
Mijn naam is Maartje, 30, en ik ben 5 jaar samen met, naar ik vermoed een narcist. We wonen samen, geen kinderen. Ik heb onlangs het boek van Iris Koops over herstellen van narcistische mishandeling gelezen. Ik herkende pijnlijk veel, en voel me er geschokt en verbijsterd over. Ik heb behoefte aan praten met mensen die ook dergelijke dingen hebben meegemaakt. Ik heb moeite mensen uit mijn omgeving als als "waar twee vechten hebben twee schuld", en "dit moet toch uit te praten zijn". Ik heb al een tijdje het gevoel, waar ik mijn vinger niet op kon leggen, dat dit een dieperliggend probleem is. Ik kan het niet goed genoeg uitleggen aan mensen in mijn omgeving.
Ik heb het een maand geleden uitgemaakt, maar ben weer teruggekomen omdat hij totaal in tranen beloofde te gaan veranderen en eraan te gaan werken. Ik neem mezelf dat ergens wel kwalijk. Ik kan moeilijk geloven dat iemand zo kan zijn, en ik blijf denken dat hij we dit kunnen oplossen als hij het inziet. Ik heb het gevoel dat ik mezelf moet helpen om hieruit te komen, maar ergens zou ik graag antwoord op die vraag willen: kan hij het echt niet inzien? Ik begrijp niet hoe het kan, maar in die 5 jaar dat we samen zijn heb ik het zo vaak aangekaart en heeft hij daar zo respectloos en bot op gereageerd en is hij zo vaak over mijn grenzen gegaan. Hij zegt dat hij het niet eerder zo heeft gerealiseerd, en ik denk dan ergens "dat is eigenlijk echt onmogelijk, want ik heb het zo vaak, vaak in tranen, gezegd', maar dan toch ook: 'ja, als hij het nu misschien toch inziet, wil ik het wel geprobeerd hebben'. Ik denk dat hij wel van me houdt, en dat dit onmacht is, en iets heel diepliggends, geen opzet. Maar het zal waarschijnlijk niet 1, 2, 3 veranderen en dan zal hij nog vaak terugvallen. Het lukt me nog niet om dat definitief, gevoelsmatig in te zien.
Daar komt bij dat hij zelf psychiater is, wat het voor mij nog onbegrijpelijker maakt.
Hartelijke groet,
Maartje
Dag Maartje.
Welkom hier! Zo te lezen heb je heel wat meegemaakt met je partner.
Het is bekend dat, wanneer je weggaat, een narcist vaak emotioneel sterk reageert. In jou geval zijn dat tranen geweest. Gek genoeg, ondanks al mijn eigen ervaringen, kan zelfs ik soms denken dat het voor hun wellicht waarheid kan zijn wat ze op dat moment allemaal zeggen en doen. Het beklijft alleen niet en is net zo makkelijk weer omgeslagen in iets anders.
Iemand die zelf een psychiater is en niet voldoende over zelfreflectie beschikt is een gevaar voor iedereen. Juist in de psychologie en psychiatrie zie je dat men telkens opnieuw ook werkt aan zichzelf. Zelfreflectie is een must in dit vak. Vreemd genoeg lijkt dit hier niet voldoende het geval te zijn? Of zijn er ontzettend veel slapende collega’s? Aangezien een narcist je van alles kan wijsmaken vraag ik me af of hij wel psychiater is en of dat dit onderdeel is van zijn waan. Sorry, maar ik ben iemand die twijfelt aan echt alles waarmee een narcist aan komt zetten.
Het maakt niet uit wat je zegt of hoe je het zegt om je grenzen te bewaken. Er zal nooit maar dan ook nooit voldoende rekening worden gehouden met deze grenzen. En ja narcisten lijken het inderdaad niet te kunnen om deze te respecteren. Is dat onvermogen of is dat expres? Houden ze wel of niet van je? Vragen waar je lang mee bezig kan zijn en waar je wellicht nooit helemaal uit komt. Daarom kan de vraag beter zijn: Wat heb jij nodig om goed te kunnen zorgdragen voor jezelf?
?
Hoi Saar,
Dank je wel voor je reactie, wat fijn.
Ik denk dat zelf ook vaak: dat het waarschijnlijk geen al te handige eigenschap is voor een psychiater. Hij is het wel, ik was erbij op zijn afstuderen en ik ken zijn collega's haha, maar het blijft interessant ja. Hij heeft ook twee keer per week therapie voor zijn werk. Ik weet niet wat daar besproken wordt.
Dat is wel de vraag: wat ik zelf nodig heb. Ik heb het nodig dat hij zich aan mijn grenzen houdt en dat hij mijn gevoelens serieus neemt en er niet sarcastisch over doet, of beter denkt te weten wat ik voel.
Dat klinkt misschien als een uitgemaakte zaak, maar ik blijf hinken op het gevoel dat ik me niet kan voorstellen dat hij dat niet kan. Feit blijft dat ik dat al heel vaak gevraagd heb, en ik weet niet of ik die teleurstelling nog een keer aan zou kunnen, die voelt vernietigend. Maar ik wil voorkomen dat ik me altijd blijf afvragen of hij niet toch had kunnen veranderen.
Dag Maartje,
Sja.. narcisten vind je echt overal, dus waarom niet onder de psychiaters! Blijft gek dat hij ondanks 2 keer per week therapie er nergens bellen gaan rinkelen. ?
Ik kan me goed voorstellen dat je niet zomaar weg kan gaan van deze relatie. Ja meestal willen we enigszins zeker weten dat er echt niks meer aan te doen viel. En daar kan je alleen achter komen door ervaringen en dingen uitproberen.
Ik ben zelf door een narcist grootgebracht en heb wel in relaties gezeten met narcisten. Ook vriendschappen die een hoog gehalte van narcistisch gedrag vertoonden ben ik aangegaan.
Pas wanneer ik het zag, kon ik het ook echt zien voor wat het was. En tot die tijd zat ik aardig in het donker te tasten. Hoewel ik achteraf gezien toch best aardig was in het zien van de onzin, bleef ook ik langer kijken naar de situatie dan goed voor me was. Ik denk dat ik daarover mijn zorg uitspreek.
Je geeft aan dat je nu bezig bent met zijn medewerking te krijgen voor het respecteren van je gevoelens en grenzen. Het is een goed teken denk ik wanneer je weet dat deze er toe doen en welke dit zijn. Er zijn heel wat slachtoffers die dit niet meer weten.
Merk je aan hem dat hij ergens anders wel grenzen kan respecteren?
Hoi Saar,
Ja, dat is misschien wel zo.. ik weet mijn grenzen wel, maar ga er wel aan twijfelen af en toe of ik dan misschien overdrijf. Hij wordt met name verschrikkelijk boos om kleine dingen en doet sarcastisch en gemeen over mijn gevoelens: duwen, schreeuwen, met deuren slaan, weglopen, en dan is vaak de reden 'dat ik gespannen was en dat hij daarop reageerde'. Nooit excuses, altijd dit soort antwoorden. Ik wil niet dat dat gebeurt eigenlijk, die dingen. Nu belooft hij dat heel vaak, maar het lijkt niet te lukken. Hij maakt me ook belachelijk als ik het weer opbreng, zo van "heb je haar weer", terwijl ik denk: het blijft ook elke keer gebeuren.
Wat naar om te horen dat je meerdere narcistische contacten hebt gehad. Hoe ging het bij jou op die momenten van duidelijkheid? Wist je toen dat je het contact met die persoon moest verbreken?
Hij houdt zich aan grenzen op zijn werk en in sociale relaties. Dus misschien dat dat zegt dat hij het wel kan. Hij heeft me zelf wel eens gezegd dat hij veel bij zichzelf herkende van narcisme, maar dat je dat bij elke diagnose hebt die je leest.. Ik denk niet dat hij het zich heel erg realiseert. Hij komt er vaak op terug dat de basis voor hem toch goed zit (voor mij niet), dat we het verder goed hebben (klopt wel, maar toch doorlopende stress voor mij door de onvoorspelbare aanvallen), dat het al zoveel beter gaat (vind ik niet) en dat iedereen ruzie heeft en dat je soms boos mag worden. (vind ik tot op zekere hoogte wel, maar niet in de mate waarin wij dat hebben) Dit is een beetje zijn vaste verhaal.
Ik kan hem niet echt van iets anders overtuigen, dan is zijn antwoord steevast dat ik gewoon bang ben voor deze relatie. Terwijl ik voor mijn gevoel vrij zeker weet dat dat niet de reden is.
Misschien dat ik dit bij een ander onderwerp moet zetten, weet nog niet helemaal hoe het werkt.
Dag Maartje
Quote:
Wat naar om te horen dat je meerdere narcistische contacten hebt gehad. Hoe ging het bij jou op die momenten van duidelijkheid? Wist je toen dat je het contact met die persoon moest verbreken?
Antwoord:
Wanneer het voor mij snel duidelijk werd dat ik te maken had met een narcistisch persoon, dan was het heel snel korte metten wel eigenlijk. Ik kan daarin vrij direct en radicaal van koers veranderen. Maar het zijn de narcisten die niet duidelijk narcist zijn, waardoor ik langer bleef hangen dan goed is geweest voor me, waar ik me aan was gaan hechten en waar ik mijn loyaliteit aan had gegeven. Die zijn het lastigst eigenlijk. Zeker wanneer ze precies weten tot hoe ver ze bij me kunnen gaan en dan weer terug trekken met hun gedrag, leuk doen, en dan weer langzaam de boel opnieuw starten met hun gedrag. Je kijkt naar iemand waarvan je houdt altijd anders dan naar iemand die je niet kent. En zo is en blijft het lastig om te gaan.
Toch heb ik daardoor wel geleerd om te kijken naar deze patronen en te leren herkennen voor toekomstige contacten. Ik heb ontdekt dat ik opval voor toxische mensen, ze blijven het in ieder proberen.
Eeuwig zonde dat je partner niet voldoende deze kans grijpt om met jou hier veel van te leren en te groeien in de relatie. Hij lijkt het liever te ontwijken en te ontkennen. Ik schrik ook wel beetje dat hij zo kan doen zoals je beschrijft en kan me voorstellen dat je graag ziet dat hij hier meer aan doet. Hij klinkt onthand wanneer het over gevoelens gaat? Kan dat kloppen?
Mag ik vragen of je zelf klachten hebt ontwikkeld die horen bij een slachtoffer van narcistisch misbruik?
Hoi Saar,
Dank je voor je reactie. Ik herken heel erg wat je zegt over dat het moeilijker was bij de mensen bij wie het niet zo duidelijk is. Mijn vriend is empathisch en liefdevol, maar vertoont ook veel kenmerken van narcisme, als hij zich bedreigd voelt, en dat voelt hij zich helaas snel.
Ik ben sinds kort bij een psycholoog om me te helpen dichter bij mezelf te blijven. Toen ik haar wat dingen vertelde over de relatie schrok ze en leek het zo'n duidelijk verhaal. Maar zo makkelijk voelt het voor mij niet. Ik geloof dat hij dit kan veranderen, in mijn hart. Ik denk dat het onmacht is en geen kwade wil. Maar rationeel gezien twijfel ik eraan of hij kan veranderen. Ik vind het lastig te bepalen wanneer het duidelijk genoeg is voor mij. Ik wil mezelf niet aandoen ergens dat ik over een half jaar denk: nee, hij gaat nooit veranderen. Tegelijkertijd is het natuurlijk een beetje kort om te verwachten dat iemand binnen een half jaar kan veranderen. En er is dan natuurlijk ook de optie dat hij het in het begin heel erg graag wil, en dat er langzaam 'de klad in komt'. Dat zou ik mezelf niet gunnen, zeker omdat ik 30 ben en tijd zou willen om dan een nieuw leven op te bouwen.
Qua klachten heb ik vooral veel last van stress en gepieker en gebrek aan energie. Ik merk dat ik me aanpas omdat ik geen zin heb in gedoe. En een soort van schrikachtig, pas schreeuwde iemand op de fiets tegen me en toen was ik redelijk overstuur. Terwijl me dat eerder weinig zou kunnen schelen. En ik twijfel aan mijn eigen gevoel. Dat is vooral vervelend. En jij?
Dag Maartje,
Ik kan meerdere verhalen vertellen over mensen die misdiagnoses hebben gekregen of waarbij heel veel over het hoofd is gezien. Ik heb geen vertrouwen als zodanig in de psychologie en evenmin in de psychiatrie. En eigenlijk zou het naambordje me een worst wezen. Veel belangrijker is: Wat doet iets met onszelf? En wat hebben we nodig?
Wanneer je hart zegt dat hij zou kunnen veranderen rest er alleen nog de vraag: maar wil hij dat dan ook echt en wezenlijk? Hoe vaak heb ik vrouwen horen zeggen dat ze hoopte dat hun man zou veranderen. Ik heb nog nooit een man zien veranderen, eerlijk gezegd, omdat een vrouw dat van hem vroeg. Mijn lijfspreuk is dan ook altijd geweest: Neem iemand voor wie hij is, als je daarmee kan leven, kan je naar elkaar toe groeien. Kan je dat niet, dan wordt het eigenlijk altijd een steeds grotere drama.
Ik vind het jammer te horen dat je klachten ontwikkeld en schrikachtig bent geworden. Pas goed op jezelf, dat is het belangrijkste en je hoogste goed. Gelukkig heb je een vertrouwenspersoon die je kan helpen dingen duidelijker te krijgen voor jezelf. En daarnaast heb je zo je eigen kennis en talenten, vertrouw daarop, en heb vertrouwen in het leven.