Destijds door alle omstandigheden die ik niet zal benoemen heb ik op aanraden van een vriend hulp gezocht maar de intake is nooit afgemaakt, ik denk dat ik de heren en dames psychologen triggerde want de één na de ander vluchtte de kamer uit en dan duurde het weer 2 á 3 maanden tot ze een nieuw slachtoffer hadden gevonden, 9 in een rij wat goed was voor pakweg anderhalf jaar intake heb ik mijn huisarts geïnformeerd naar een professioneel op zijn gebied en vond er een die na een maand of vier doodleuk tot me zei dat ik het maar beter allemaal vergat terwijl ik bomvol woede zat en nog steeds zit. Zou ik een wapen hebben dan heb ik té weinig ammo hebben om al die mensen af te maken die me het leven zuur hebben gemaakt. 

Ik ben een echte narcisten-magneet en iedere narcist zou ik met liefde een kogel in hun buik willen schieten dat ze langzaam kreperen, maar wat ik eigenlijk doe is mijn eigen leven kapot te maken. Mijn eigen moeder is onlangs gestorven, toen ik niet zo lang geleden op het kerkhof wandelde zag ik dat een narcist uit het verleden ook inmiddels was overleden, dat gaat goed dacht ik bij mezelf, in het najaar zal ik wanneer mogelijk om heel het graf narcissen inplanten, eender bij het graf van mijn moeder!

Ik loop ook bij een psycholoog. Heb angstoornis en hyperventilatie. 

Nu weet ik weet waar de stress vandaan komt. (omdat me man een ns is) praat ik daar ook elke keer ovér. Toch zeg de psycholoog; je moet niet kijken wat er is geweest. Je ben nu van je man af. Je moet vooruit kijken. En eigenlijk doet dat me ook zeer. Al die keren dat me man zei.  Dat heb ik niet gezegd, zo heb ik het niet gezegd, hoe kom je erbij dat ik dat gezegd heb. Je zal het wel verkeert gehoord hebben.  Wel  nee  het was een grapje. Enz, ik had het dus wel allemaal goed. Al die tijd al. Kan er nog om huilen. Hoe kan ik dat nu vergeten en door gaan. Moet het nog allemaal verwerken. Maar psycholoog wil me of aan de antidepressiva of de hyperventilati opwekken. Ze zeg ook dat ik niet duidelijk me grenzen aan gaf. Hoewel ik zeker weet dat ik dat wel deed. Alleen me ex. Had daar natuurlijk gewoon maling aan. Een normaal iemand had respect voor me mening gehad. Ja en ns niet. Die praten zo dat mijn mening raar is of dat hij het verkeerd begrepen had. 

Heb ook gevraagd aan haar of ze wel eens van narsisten syndroom gehoord had. Dus niet en ze zocht het op. Zei ze.  Het is geen officiële diagnose. Dus ze kon er niet veel mee. Als je beter in je vel zit en goed je grenzen aan geeft. Ben je op de goede weg. 

Vraag me af wat jullie ervan vinden. 

Groeten mammaloe 

Persoonlijk ben ik er niet voor om aan de antidepressiva te gaan. Vaak schrijven artsen dat voor omdat ze of niet weten wat ze er mee aan moeten, en omdat ze er nog aan verdienen ook. Mijn vader hebben ze ook ooit volgestopt met medicijnen, lang voor we wisten dat hij met een verborgen narcist was getrouwd, en daar is hij niet beter van geworden. Het heeft hem een hele strijd gekost om er weer vanaf te komen.

Zoals ik in mijn eerste bericht al aangaf is er in de reguliere hulpverlening nog weinig bekend over de narcistische persoonlijkheidsstoornis en de ernstige gevolgen daarvan bij de slachtoffers. Ik denk dat je beter op zoek kunt gaan naar een therapeut die wel bekend is met het Narcistisch Slachtoffer Syndroom.

Ik heb een jaar of 2 geleden hulp gezocht bij een psychologe omdat ik al jaren leed onder wat mijn moeder mij aandeed. Ik kende toen de term narcistische persoonlijkheidsstoornis niet, dat kwam pas een jaar later. Die psychologe leek me in eerste instantie wel te begrijpen, maar toen ik har zei dat ik aan een oplossing van de situatie wilde werken, bleek ze daar ineens problemen mee te hebben. En toen ik haar vertelde dat ik al van in de middelbare school vermoedde dat er iets raars aan de hand was met mijn moeder, beweerde zij stellig dat dat onmogelijk was dat ik dat toen al kon beseffen of weten. Dus ging ik met een teleurgesteld gevoel bij haar buiten en ik ben na 2 sessies niet meer teruggegaan. Die ervaring heeft me danig getroffen, dat ik geen hulp meer wilde zoeken in de reguliere hulpverlening. Ik sprak er mijn huisarts ook al over en benoemde mijn moeders stoornis al bij naam. Zijn reactie was: "Wat wil je dan dat er gebeurt? Wil je haar in een rusthuis laten plaatsen?" Onbegrip alom, zoals je ziet. Ik denk dat het aan ons, ervaringsdeskundigen zal zijn, om hier meer duidelijkheid in te brengen en om zelf de hulpverlening te verzorgen voor diegenen die lijden onder een narcist. Die beweging wordt stilaan in gang gezet. Gelukkig maar.

Heftig allemaal. 

hoe kom ik er achter dat een psycholoog gespecialiseerd is in narcisme. 

Die vraag is niet zo makkelijk te beantwoorden. In de reguliere hulpverlening ben ik zelf ook nog niet iemand tegengekomen die erin gespecialiseerd is.

O Mammaloe de meeste psychologen weten niet half wat narcisme is, laat staan pathologisch narcisme. En het verraderlijke is waar of ik door iemand ben gewaarschuwd, dat er narcisten zijn in Noord Holland, waar of ik woon, die zich voordoen als gespecialiseerd psycholoog en schijnbaar alles weten en maar eigenlijk 'nieuw voedsel' trachten te verschalken.

Zeg maar gerust dat psychologen die kennis hebben van wat narcisme echt is, heel schaars zijn. Maar wat is een psycholoog eigenlijk?
Een psycholoog is enkel en alleen maar een vervanging voor een muur. Sommige luisteren écht helemaal niet wat of je zegt. Wat je beter kunt doen is een pen en papier pakken en het op te schrijven of voor mijn part zet je het op je computer maar bewaar het dan zo dat anderen het niet kunnen inlezen, zet je het op stick of zo. Oh ja, ongetwijfeld dat er tijdens het schrijven heel veel waterlanders los komen, laat ze maar lopen - in traanvocht zitten heel veel toxisch stoffen die door huilen worden afgevoerd - en je knapt er zo lekker van op! Ook voor de heren, vecht niet tegen je tranen, het is niet verkeerd om soms eens een sixpack bier te drinken en je over te geven, want je kan het maar beter kwijt zijn als rijk - btw. ik heb een zandzak aan mijn plafond hangen!

Een schrijfblok en pen of een computer en toetsenbord is lang zo duur niet als een psycholoog.... oh en btw mijn laatste psych zei me niet meer met het verleden te rekenen - leuk hé, terwijl je nog triggers kreeg. Ik kwam als conclusie dat er gewoon geen geld voor is, kijk om je heen.. de gekken lopen op straat, net als de verslaafden die ook niet geholpen kunnen worden - mede omdat ze geen verantwoordelijkheid voor zichzelf nemen, hetgeen jij wel doet maar zó feitelijk wordt tegengewerkt en pillen zou ik je ten sterkste willen afraden, eet lekker gezond, veel beter voor je lijf! Ik ken lui die nooit meer afkomen van hun anti-depressiva en hoe langer het duurt kunnen ze helemaal de feiten van hun leven niet meer aan.

Goedemorgen,

Gezien jullie reacties heb ik denk ik geluk gehad.

Mede door een oplettende bedrijfsarts ben ik doorverwezen naar een 1e lijnspsycholoog.

Dit is wel al ruim 10 jaar geleden en weet inmiddels dat het een jarenlang proces is waarbij er vooral groei bij jezelf zal moeten komen om het te verwerken en stappen zelf moet ondernemen om het te accepteren dat je slachtoffer bent (geweest).

vwb GGZ heb ik slechte ervaringen. Een heel hoog gehalte geitenwollensokken types met hele lange wachttijden.

Geen optie dus.

Verschillende psychologen nu gehad. Verschillende vanwege verhuizingen, NIET omdat ze niet functioneerden 😉

Met elke psycholoog is een gesprek aan te gaan als er geen klik is. Houdt dit altijd duidelijk in het gesprek aan.

Het zal nooit persoonlijk opgevat worden als je iemand anders wilt hebben. Tenminste zo heb ik het niet ervaren.

Het is een hulpverlener en geen vriend!!!!!

Heb inmiddels wel geleerd dat je er geen tijd aan moet hangen. Dat zal voor iedereen anders zijn maar het openlijk praten over je ervaringen lucht wel op. 

Iedere keer weer een stapje verder.

Er bestaat helaas geen pilletje waarbij je alles vergeet en heb na al die jaren nog steeds een ernstig gebrek aan zelfvertrouwen qua privé persoon en structureel nachtmerries. Maar weet inmiddels wel zeker dat het niet aan mij lag en heb inmiddels een leven opgebouwd waarbij ik wel vol zelfvertrouwen in mijn werk sta en familie en vrienden weer in mijn leven toelaat.

Privé blijft het lastig om mensen te veel toe te laten maar ook dat gaat goed komen in de toekomst. Daar zal ik op een positieve manier over grenzen heen gaan. 

En een keertje plat op je bek gaan is ook niet erg, zolang je maar zorgt dat je je weert als je gekwetst wordt.

Wees jezelf en verander voor niemand. Gewoon omdat je het waard bent zoals je bent.

Groetjes Jeannette en voor iedereen die dit leest een grote glimlach gewenst op deze mooie dag

Ik zie dat het allemaal al even geleden is dat deze berichten zijn geplaatst, maar ik reageer alsnog... Ik heb zelf nog geen hulp gezocht als slachtoffer van een narcistische vader en narcistische ex-partner. Mijn zus, uiteraard ook slachtoffer van onze vader....en hoe, wel. Zij is ook misbruikt en lichamelijk mishandeld door onze vader. Hiervoor kreeg zij EMDR  therapie, wat haar super goed heeft geholpen. Maar ook zonder het misbruik en lichamelijke mishandeling ben je als slachtoffer van een narcist getraumatiseerd....dus dan is misschien EMDR therapie sowieso wel een goede therapie. Je kan het niet achter je laten en vergeten....het heeft je gevormd. En als je daardoor het vertrouwen (in alles en iedereen) bent verloren, is dat een probleem om (normaal, ontspannen) te kunnen functioneren in het dagelijks leven. Dat verhelp je in mijn ogen door de troep op te ruimen, ipv de deur dicht te doen.

Ik denk dat het voor mensen die niet met een narcist hebben geleefd ook erg moeilijk is om te begrijpen wat de werkelijke impact is van zo'n leven. 

Hallo allemaal. Ik lees dat een aantal van jullie ontzettend worstelen met de (reguliere) hulpverlening. Je zou inderdaad méér verwachten!  

Het puzzelt mij ook dat de man, met wie ik 8 jaar een knipperlichtrelatie heb gehad, (het is nu twee maanden definitief uit) zó onder mijn huid zit..nog bij alles wat ik doe of denk, hoor ik als het ware zijn stem. Het verschrikkelijke is..de man is nota bene zelf therapeut. Dus alles wat ik zei, niet zei, deed, niet deed, tegenwierp etc. werd afgedaan als onwetend, bewijs van één van mijn stoornissen, foute opvoeding, gebrek aan zelfinzicht, etc etc. Hij kon het weten, had zoveel ervaring, diploma's etc. Ik kon daar niet tegenop.  Ik hoop dat er meer mensen zijn die een relatie hebben gehad met een narcist die van beroep therapeut / psychiatrisch verpleegkundige is??

Herman, bedankt voor je waardevolle site. Ik ben nu 7 maanden na de ontmaskering van mijn verborgen narcistische moeder. Bij de hulpverlening is het drama. Tot nu toe weten ze niet eens wat verborgen narcisme is. En het Narcistisch Slachtoffer Syndroom ook niet. Ik heb begrepen dat ik een Klinisch of GZ psycholoog nodig heb. Ik ga bij GGZ waar ik nu zit weg, en zal wel een goede psycholoog vinden.

Mijn vraag: er zijn ook veel ervaringsdeskundigen. Uiteraard willen die graag helpen, maar er is geen vergoeding door de verzekering. Ook hebben ze vaak geen EMDR, maar EFT. Is er een iemand die dit leest en weet of het verstandiger is om naar een officiele (universitair geschoolde) psycholoog te gaan met kennis van narcisme, of is een coach/ervaringsdeskundige goed genoeg? En is verborgen narcisme niet iets dat anders aangepakt moet worden dan open narcisme?

Bedankt voor de tips!

• Hallo, Ik lees veel over narcistische ouders. Dit is natuurlijk een heel andere materie als narcistische partner. Ik benijd dit absoluut niet en heb ook geen ervaring met narcistische ouders maar inlevend zal het bij deze slachtoffers een enorme impact hebben gehad waar ik idd bang ben dat hier weinig hulp voor beschikbaar is. Kun je je voorstellen dat je gevormd wordt door een narcist vanaf je zeer jonge jaren. Je weet tenslotte niet beters. Dit is natuurlijk anders dan dat je gevormd bent en een narcistische partner treft. Bij het laatste is natuurlijk van belang hoe lang en heftig je samen bent geweest met deze partner. Met een narcistische partner zal eea op een gegeven moment slijten omdat je de eigenschappen niet hebt meegekregen in je opvoeding. Als je het besef hebt dat je partner narcistisch is is er maar 1 mogelijkheid en dat is afscheid nemen van deze persoon. Ik weet dat dat niet gemakkelijk is. Laat je dan dwingen door instanties als veilig thuis. Dat heb ik nl. ook gedaan. Stop met de knipperlicht relatie (aantrekken-afstoten) want dit voedt de narcist en wordt het alsmaar erger want je komt toch terug. Narcisten zijn bang voor dit soort instanties want dan raken ze de regie kwijt. Alles in ogen van de narcist wat van invloed kan zijn op de relatie moet geelimineerd worden. Zo houdt hij/zij de macht en regie. Wat dan narcistische opvoeding en narcistische partner van elkaar onderscheidt is de schade die berokkend is. Bij narcistische opvoeding is het meer psychisch (uitzonderingen daar gelaten) en bij een narcistische partner is het meer de schade aan je sociaal leven, omgeving, geloofwaardigheid, etc. Mensen zijn geïndoctrineerd en dan moet je deze mensen op andere gedachte brengen en deze schade is moeilijk te herstellen. Je krijgt geen kans. Bij narcistische opvoeding weet je eigenlijk niet beter want je hebt niet anders meegekregen. Ik leer uit mijn ervaring dat er kans is dat je jezelf ook narcisme aanleert. Ik heb dit mogen ervaren met mijn ex en 1 van haar kinderen. Die neemt dus inmiddels ook haar gedrag over. Dus hulpverlening met narcistische opvoeding lijkt mij ook heel moeilijk. De constatering als je niet beter weet lijkt me al lastig. Hier zou ik me in moeten gaan verdiepen. Narcisme is een machtsspel wat meer van toepassing is in een relatie dan bij opvoeden. Wie wil zijn kind nu in de macht hebben en houden. Wel zul je idd de ene ouder enorm zien lijden door de andere ouder.

Hoi allemaal. 

Tijdens het googlen op hulp na narcistisch misbruik kwam ik hier terecht. Ik heb me meteen aangemeld, zo fijn ervaringsdeskundigen te treffen! 

Tsja, ik heb momenteel drie gesprekken gehad met een psycholoog. Het is nog steeds een intake en de vraag is wat voor vervolg het moet hebben. De psycholoog is een hele fijne therapeut, maar helaas vang ik toch signalen op dat ik waarschijnlijk geen hulp ga vinden wat betreft narcistisch misbruik. Ik heb het idee dat het volgens de GGZ de bedoeling is dat het moet gaan over wat ik allemaal aan mezelf moet veranderen i.p.v. wat het misbruik met me gedaan heeft. En om heel eerlijk te zijn, denk ik dat dat nog eens extra schadelijk gaat zijn, boven op het misbruik. 

De kennis is er gewoon nog lang niet bij professionals. Zelf heb ik 8 jaar gewerkt op een diagnostiekafdeling van de verslavingszorg, waar ik ook veel te maken heb gehad met mensen met een persoonlijkheidsstoornis, waaronder ook narcisten (ja, het is bizar, ik weet het 😉 ). Uit ervaring durf ik wel te zeggen dat professionals (waaronder ook ik destijds), over het algemeen wel de kenmerken kennen van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, waardoor men kan diagnosticeren, maar dat men gewoonweg niet weet wat narcisten achter de gesloten deur aan gedrag laten zien. Bij de hulpverlener zet de narcist namelijk een dusdanig gezicht op, dat deze kennis gewoon ook niet bij een hulpverlener terecht komt. Ik vraag me af of er in studieboeken woorden staan als narcistisch misbruik en gaslighting. Ik heb er in ieder geval nooit iets over geleerd tijdens mijn opleiding en op mijn werk was dit ook nooit zichtbaar. Logisch, want de narcist zal dit ook nooit openlijk in publiek doen, waar die ontmaskerd kan worden. En in de spreekkamer van een psycholoog (als die daar al terecht komt), zal de narcist zich van zijn beste kant laten zien. Tsja...

Dus het is een zoektocht om iemand te vinden die gespecialiseerd is in narcistisch misbruik. Als iemand goeie tips heeft over specialistische hulp die onder de vergoeding valt, ik hoor ze graag! Maar ik vrees dat er nog een hele weg te gaan is wat dat betreft. 

Welkom op het forum Emma.

Geplaatst door: Emma

Ik heb het idee dat het volgens de GGZ de bedoeling is dat het moet gaan over wat ik allemaal aan mezelf moet veranderen i.p.v. wat het misbruik met me gedaan heeft. En om heel eerlijk te zijn, denk ik dat dat nog eens extra schadelijk gaat zijn, boven op het misbruik.

Bij de GGZ gaan ze ervan uit dat jij als leek geen diagnose mag stellen. Daarom zullen ze ook niet met je meegaan in het narcisme-verhaal. Zelf ben ik ze altijd een slag voor door te zeggen "Ik weet dat ik niet bevoegd ben een diagnose te stellen. Maar..." Meestal lachen ze dan wat.

Bij mijn eerste contact met de GGZ nadat ik had ontdekt dat mijn moeder een NPS heeft had ik me goed ingedekt door het verhaal uitvoerig uit te typen, met alle narcistische kenmerken van mijn moeder.

Ze erkennen dan wel dat er iets mis is. Maar ze blijven praten in termen van "je vermoed dat...". Verstandelijk begrijp ik dat wel. Maar gevoelsmatig voelt het toch als miskenning.