Hoi mijn naam is Niels, ik ben 28 jaar en ik zit inmiddels in mijn 4e jaar met een narcist.
Ik ben eigenlijk opzoek naar lotgenoten waarmee ik kan chatten/spreken over het zitten in een relatie met een narcist of liever hoe kom ik uit de relatie.
Ik had al last van bindingsangst voor deze relatie en heb ik het verleden ptss gehad waar ik voor ben behandeld.
Zij heeft zich eigenlijk heel slim steeds meer in mijn leven gewurmt.
Op dit moment ben eigenlijk geïsoleerd van mijn vriendennen familie (die spreek ik soms stiekem)
Mijn bedrijf is kapot gegaan en werk kon ik niet houden vanwege haar obsessieve en claimerige gedrag. Contact met anderen was ondenkbaar en ik moest constant in contact blijven, deed ik dit niet dan kwam ze stennis schoppen op werk.
Uiteindelijk bij mijn laatste werk (thuiswerk) ben ik in de ziektewet gegaan en kwam ik door mijn werkgever ij het geheim in contact met de maatschappelijk werker en vanuit daar bij de psycholoog van de huisarts. ( ik kom even niet op de naam).
Wat blijkt, deze relatie is een grote trigger voor mijn ptss, wat ook de reden is dat ik er niet uit kom, ik heb 2 keer de relatie verbroken, maar zij bleef achtervolgen, ze heeft zich in mijn woning opgesloten en laat het niet los tot ik toch weer overstag ga.
Vorig jaar heb ik nogmaals een poging gedaan maar vanaf toen kreeg ik ook paniekaanvallen en viel bijna flauw bij alleen de gedachten al.
Ik ben echt ten einde raad en weet mij geen uitweg meer. Ik hoop hier misschien lotgenoten te vinden waarmee ik in contact kan komen of waar ik terecht kan.
Groetjes
Ps eventueel ook te bereiken op mijn 2e nummer: 0623991820
Hallo,
Ik wil chatten met jou.
Hieronder vind je mijn situatie
Ik kan mijn identiteit niet weergeven daar ik nog steeds in het huis woon van de narcist
Sinds zeer kort ben ik tot de vaststelling gekomen dat mijn partner niet autistisch is maar een narcist is. Jarenlang heb ik de auti-bril heb opgezet om te begrijpen vanwaar woedeaanvallen en controle kwamen. Met het lezen van anderen hun verhalen dringt het tot me door dat het niet gaat autisme maar wel over narcisme. Er is wel diagnose van ons kind met autisme. Al 15 jaar heb ik me verdiept in het omgaan met personen die autisme hebben. Heb ik getracht me in hun leefwereld te begeven, de woedeaanvallen te zien met een auti-bril. Getracht te begrijpen dat hun hersenen geen filter hebben, dat alles binnenkomt, dat ze hoogsensitief zijn, dat ze zaken soms letterlijk nemen. Dat ze na een dag school of een dag werken stoom moeten kunnen afblazen. Dat de sociale vaardigheden, hun empathisch vermogen er niet is of te weinig ontwikkeld is. Ons kind heb ik kunnen sturen en aanleren om sociaal vaardiger te worden. De partner niet. In de thuissituatie ging mijn partner met zijn ouders onrespectvol om. Er werd geroepen en getierd. Er werd met dingen gegooid. De zaken werden nooit uitgesproken. De volgende dag was er niets gebeurd en het leven gaat verder. Handgemeen tussen vader en zoon. Een paar dagen niet praten en alles werd weer vergeten. Zo was ik niet gewoon om met mensen om te gaan. Ik ging ervan uit dat er een moeilijke jeugd geweest was.
Ondertussen getrouwd. Hij werkte veel, ik werkte, deed het huishouden en ging af en toe op bezoek bij ouders, zussen, grootouders. Er was geen tijd om samen veel te doen.
Ons kind werd geboren (de dag van de geboorte had hij ruzie met zijn vader omdat op het geboortekaartje de naam van zijn moeder er niet volledig op stond, en hij gedurende deze ruzie uren aan de telefoon dit wou bespreken terwijl ik een 15-uren lange bevalling had gehad)
Hij vond het niet nodig om naar huis te komen onder de middag (hij werkte dichtbij als eigen baas en kwam niet thuis voor 2 uur s nachts) Ik voedde ons kind alleen op. Er werd voor de financiën gezorgd tot zover zijn bijdrage. Zelf werkte ik 4/5de. Autisme werd vastgesteld op de leeftijd van 6 jaar.
Ondertussen werd ik meer een meer met agressie geconfronteerd. Ik moest hem gerust laten na een dag werk want zijn hoofd zat vol. Feestje ging hij mee naar toe maar zocht de slaapkamer op om in slaap te vallen. Als hij zijn verhaal kon doen bleef hij bij familieleden zitten anders zonderde hij zich af en ging hij op zijn smarthphone zitten. De verhalen of “de zever” die anderen vertelden interesseerde hem niet. Thuisblijven was een optie die ik voorgesteld had maar dat wou hij niet doen. Dan had hij immers geen controle over wat ik zei of deed. Elke feestje, Kerstmis, Pasen, verjaardagsfeestje eindigde steevast in ruzie. Waarom gaat schoonbroer op een plaats gaan zitten waar de oma moest gaan zitten, terwijl er geen naamkaartjes stonden. Dit was voldoende om te ontploffen De zus sprak over het onderwerp tatoe en zou volgens hem zijn kind aangezet hebben om een tatoe te laten plaatsen alhoewel dit niet gebeurd is. Als de familieleden weg zijn, ontploft hij en zocht hij ruzie. Keer op keer was er wel iets. Ik ging naar een vriendin, wanneer kom je naar huis, 20 keer achterna bellen, vraagtekens sturen. Want ja, je hebt geen controle over wat iemand zegt als je er niet bij bent; Meegaan op uitnodiging op restaurant door schoonouders. Dinner gaat goed, iedereen blij gezind. Er wordt afgesproken ergens nog iets te gaan drinken als afsluiter van de avond.
Hij ontploft omdat er al genoeg gedronken en gegeten is geweest. Drinken om te drinken hoeft niet meer en rijdt tegen 180 per uur naar huis. Hij is niet gekend in het feit dat hij misschien moe was maar zegt dit niet. Niemand begrijpt waarom wij niet meer zijn komen opdagen.
Regelmatig smeet hij met dingen die hij vasthad omdat het hem teveel werd. Ineens out of the blue een perforator naar je hoofd geslingerd.
De vader die kwam helpen en de dingen niet deed zoals hij het in zijn hoofd had. Ontploffing. Hij nam de waspaal vast en dreigde deze door de keukenvensterraam te gooien.
Hij zit aan de PC. Er wordt een vraag gesteld. Ontploffing want je breekt in, op zijn gedachtengang.Ik kan echter niet in zijn hoofd zien wat hij wel verwacht.
Ruzie, de telefoon gaat, en hij pakt vriendelijk op, en ruziet nadien verder.
De keer dat er een tracker op mijn auto werd geplaatst zonder mijn medeweten om te controleren of waar ik naar toe rijdt wel juist is. Als ik dan uit dat de relatie niet meer werkt, mij opsloot in de kelder, mijn telefoon whatsapp verkeer werd meegelezen en zegt dat hij zal veranderen. Het huishoudelijk geweld, zeggen dat hij een kogel door mijn hoofd ging schieten als ik een vaccin zou nemen. Ik ging te voet weg, hij komt achterna met het kind en blijft op de spoorweg staan en belt dan op met de mededeling kom terug want anders blijf ik op de spoorweg staan.
Ik blijf beneden tv kijken, hij belt me op, ik negeer het telefoontje, hij flipt hierop en komt beneden en slaagt met een fles op mijn hoofd, trekt me aan de haren en slaagt mijn bril van mijn gezicht.
Hij kan er niet tegen dat hij genegeerd wordt.
Kind loopt weg omdat hij agressief kijkt en angst heeft van hem wanneer ze hem niet helpt zijn telefoon te zoeken die hij voor de 100ste keer kwijt is. Kind gaat naar haar vriend. Ze wil niet gevonden worden en zegt tegen de vader van haar vriend dat ze niet wil dat haar vader binnenkomt. Hij belt haar 100 keer op, roept en tiert, is in paniek. Komt uiteindelijk aan de deur van de vader van haar vriend en begint te roepen en te tieren en duwt de vader verder het deurgat in. Hij was kwaad op de vader omdat de vader hem niet had verwittigd dat zijn kind daar was toegekomen. Hij belt naar advokaat om na te horen of zijn kind niet kan terughalen via de politie met reden dat zijn kind autisme had en een te laag IQ dat jaren geleden getest was geweest en niet meer van toepassing was want ondertussen had kind hogere studies aangevat en behaald.
Toen ben ik 14 dagen weggegaan, beloofde hij naar psycholoog te gaan om zich te laten helpen.
Opnieuw in de val getrapt en teruggegaan. Psycholoog werd opgegeven en de terreur begon opnieuw.
Ik heb veel begrip gehad de laatste jaren, alles door een auti-bril benaderd zodat er nog meer begrip is. Ik ben er zelf onder bezweken en heb een wanhoopsdaad gedaan waardoor ik nu gehandicapt ben. Heel mijn privacy heeft hij gedeeld met buren, vrienden, is op straat gesmeten met de woorden beelden zeggen meer dan woorden. En begrip krijgt hij opnieuw nu van anderen want wat is hem toch overkomen? Hij zorgt toch voor zijn vrouw? De reden waarom, die wordt niet gesteld. Had ze een psychose of wat was er aan de hand.
Ik weet ondertussen dat autisme geen autisme was maar narcisme. Ik heb het te laat gezien. Ik hoop dat door deze bijdrage anderen de moed hebben om het narcisme de rug toe te keren en te kiezen voor zichzelf.
@rups Hey Rups,
Ik heb er bewondering voor dat je je verhaal durft te delen! Ik weet als geen ander hoe vreselijk moeilijk dat kan zijn, zeker omdat ik zelf ook nog in mijn relatie zit.
Ik ben wek op zoel naar iemand waarmee ik hier over kan sparren, mijn verhaal kwijt kan of kan aanhoren en bij wie ik steun kan vinden of geven.
Is er een mogelijkheid om ergens te chatten? (Kan gewoon anoniem natuurlijk)
Hallo Niels,
Je kan me altijd een mail sturen : rupsvlinder066@gmail.com.
Ik lees je daar dan en ondertussen wens ik je reeds veel goede moed toe.
Hallo Niels,
Had verkeerd email adres doorgegeven. Het juiste is vlinderrups066@gmail.com
Tot snel
Ik heb geprobeerd te mailen, helaas krijg ik een foutmelding van mijn mailbox.
Zou je mij een mailtje kunnen sturen?
Niels.koster1995@protonmail.com