Hallo ik ben moeder van 39 jaar 9 jaar geleden na mijn scheiding kwam ik mijn huidige partner tegen. Ik heb zoon van 16 uit vorige relatie. Vanaf dag 1 met huidige partner waren al signalen dat relatie niet gelijkwaardig was. Helaas nam verliefdheid overhand waardoor ik signalen niet op tijd in zag. Na tijdje had ik het door en besef ik me tot op dag van vandaag dat deze relatie niet juist is. Ik was hele zelfstandige vrouw en trots op wie ik was en hoe ik leven stond. Niks is daar meer van over. Ik word al 8 jaar geestelijk vernederd en lichamelijk mishandeld. Ik voel me zo klein en zo min dat ik mezelf totaal verloren ben. Ben moe depressief en verwaarloos mezelf. Ik ben in hoop dingen goede moeder ik zet mezelf continu opzij voor mijn kind maar ondanks dat mijn zoon weet van mishandeling en daar ook onder leid heb ik kracht niet meer om er punt achter te zetten. En juist daardoor voel ik me zo zwak. Mijn partner heeft gelukkig mijn zoon nooit wat aangedaan maar ik voel me zo'n slechte moeder dat als na ruzie en overlading van vernederingen hij zelfs vernederend over mijn kind praat ik nog niet sterk genoeg ben om hem deur te wijzen. Ik zeg hem vaak dat hij ipv van mijn zoon te vernederen tegen over mij hij dankbaar mag zijn dat mijn zoon ondanks dat hij weet dat zijn moeder mishandeld word nog respect toont puur omdat hij geen keus heeft zolang zijn moeder de relatie niet beëindigd. Ik weet zo goed in m'n hoofd dat Dingen die hij doet en zegt niet kunnen maar door jaren heen en het verkleinen van mijn wereld voel ik me te zwak om te weren. Ondanks dat mijn fam en vrienden vanalles hebben geprobeerd om mij wakker te schudden lukt het me niet. Vanaf dag 1 was ik niet goed genoeg was ik lelijk was ik slechte moeder volgens hem. Mijn baan was niet goed genoeg enz enz. Opgeven moment ga je aan jezelf twijfelen en ga je in leugens geloven. Ik heb me laaste jaren continu afgevraagd waarom ik zoveel van hem hou en hoe ik deze relatie toch kan laten slagen. Je verlegd daardoor continu je grenzen maar besef me steeds meer dat ik daardoor steeds verder van mezelf en mijn normen en waarden af kom te staan. Ik heb kleine momenten dat als pauze is in Relatie ik even sterk ben om hem te weren. Maar doordat mijn wereld zo verkleind is en mijn eigenwaarde weg is en je na even verdrietig voelt en eenzaam ik toch deur weer open zet. Je durft ook haast niet over te praten omdat ik bang ben dat mensen mij zullen veroordelen over feit dat ik na dit alles niet keus kan maken om voor mijn zoon en mezelf de stap te zetten. Ik ben nu op punt dat ik zo graag advies tips wil van mensen die uiteindelijk die stap wel hebben kunnen maken. Van mensen om mij heen die dit wel allemaal weten krijg ik steun maar door eigen toedoen van jarenlang dit door te zetten krijg ik vaak te horen als ik moment heb dat ik los ben van hem' je gaat toch weer terug dit hebben we al 100 keer met je meegemaakt 'neem ze die reactie niet kwalijk ik snap dat volkomen maar juist daardoor voel ik me nog zwakker en eenzaam en zoek dan toch genegenheid in mijn partner. Ik hoop dat iemand mij advies kan geven.

Nonna