Meldingen
Alles wissen

narcisme generatie op generatie

13 Berichten
10 Gebruikers
2 Reactions
4,109 Bekeken
(@sanne7)
Active Member
Deelgenomen: 4 jaar geleden
Berichten: 6
Topic starter  

Zijn er meer mensen die herkennen dat het Narcistische gedrag generatie op generatie (onbewust) wordt doorgegeven?

Mijn oma was erg narcistisch weet ik nu ik er meer over gelezen heb wel met zekerheid te stellen. Alle kenmerken zijn op haar van toepassing. Van de generatie voor haar weet ik het niet.

Mijn moeder heeft echt voor zichzelf gevochten en er alles aan gedaan (op haar manier) om zelf niet zo te worden. Maar met de kennis die ik nu heb, zie ik dat ze eigenlijk hetzelfde gedrag vertoont naar mij toe als haar moeder bij haar deed, hooguit in een mildere vorm, maar het heeft wel dezelfde gevolgen voor mij (voornamelijk mijn zelfbeeld) gehad.

Ze toont als basis eerder sterk codependent gedrag en kent daarin geen grenzen, niet voor zichzelf en niet voor een ander. Ze neemt de totale regie en regelt ongevraagd zaken voor anderen en uit daarbij voortdurend kritiek op de ander (want anders komt er toch niks van terecht), zo maakt ze mensen afhankelijk en zichzelf onmisbaar. Haar extreme hunkering naar erkenning schemert in alles door in wat ze doet. Ze probeert altijd 'the high ground te hebben'. De grootste en duurste cadeaus geven, zorgen dat ze overal (als eerste) bij is, en vervolgens (onuitgesproken) verwachten dat ze altijd op de eerste plaats komt bij anderen. Ga je (door omstandigheden) niet in haar plannetje mee, dan krijg je kritiek, dat je niet spontaan bent zoals zij, dat je egoïstisch bent, dat je altijd moeilijk doet en zo de sfeer bederft voor 'de rest'. Ongeacht de reden waarom, ze is dan enorm gekrenkt en gaat ze proberen toch haar plannetje er door te krijgen.

Als je haar daar op wijst en zegt dat je haar reactie en kritieken niet fair vind, ontkent ze het en legt ze het weer bij mij. Dan zie ik het verkeerd, mijn negatieve interpretatie van haar goede bedoelingen. Het is voor haar een feit dat ik niet "spontaan" ben, en altijd moeilijk doe, dat moet ze gewoon kunnen zeggen want ze is zo eerlijk en open.. Zij heeft zich ergens op verheugt en jij gooit roet in het eten. Jij ontneemt haar iets waar zij behoefte aan heeft. Blijf je het balletje terugkaatsen ontstaat er een drama, is zij het slachtoffer van jou onterechte beschuldigingen en krijg je te maken met het gekwetste kind in haarzelf.

Zo zie je eigenlijk dat je als slachtoffer van narcistisch misbruik toch ongemerkt zelf dader kan worden. In het verleden heb ik die trekjes ook bij mijzelf gezien, nooit direct aangeven wat je echt nodig hebt maar via omwegen, onuitgesproken je behoefte duidelijk maken en verwachten dat anderen daar uit zichzelf op anticiperen, alle middelen lijken dan voor jezelf veroorlooft. Je verdriet en je gevoelens zijn ook heel echt, maar vooral op jezelf gericht. Je voelt je zielig en dat is belangrijk. Die hunkering naar "iets" overspoeld je dan. Je hebt niet geleerd je eigen grenzen te zien, want die werden niet gerespecteerd. Dus je leert überhaupt niet dat er zoiets is als een grens bij jezelf of een ander bestaat.

Ik heb er een soort van mijn missie van gemaakt dit te ontrafelen voor mezelf. Veel wist en zag ik wel maar kon het nooit echt goed in een context plaatsen. Ik wil dit patroon echt doorbreken, maar ontdek nu dat ik daarin geen medewerking van mijn moeder, of anderen kan of moet verwachten. Het feit dat ze dit zelf heeft meegemaakt deed mij verwachten dat ze het echt zou kunnen begrijpen.

Nu besef ik dat ik vooral los van haar moet komen ipv het met haar op te lossen. Zelf ruimte creëeren en niet van haar verwachten dat ze die uit zichzelf aan mij gaat geven. Uiteindelijk bleef ik me afhankelijk van haar opstellen waardoor ik zelf wellicht ook onreële verwachtingen blijf houden. Net zo min als dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar emotionele toestand is zij dat nu ook niet meer voor de mijne. 

Echt vergeven kan ik haar niet. Ze vertikt het om mij ook maar enigzins tegemoet te komen. Ik heb haar op alle mogelijke manieren proberen te bereiken maar ze laat me niet binnen. De complexiteit en wellicht haar onmacht is overduidelijk, maar zij blijft verantwoordelijk voor haar eigen emotionele toestand, net zoals ik nu zelf mijn verantwoordelijkheid moet nemen om het anders te doen en het patroon van doorgeven te doorbreken.

Zijn er meer mensen die hier iets uit herkennen? Als rol van direct slachtoffer zoals mijn moeder of als volgende generatie zoals ikzelf?

 

 

 

Dit onderwerp werd gewijzigd 4 jaar geleden door Sanne7

   
Appi reageerde
Citeren
 Saar
(@saar)
Estimable Member
Deelgenomen: 5 jaar geleden
Berichten: 109
 

Dag Sanne

Er gaat van alles generatie op generatie, en dat zie je ook bij narcisme. Al was het alleen al omdat men vaak onbewust toch de gedragingen overneemt die men van jongs af aan heeft gezien en geleerd. Maar niets is gedoemd om eeuwig te vervallen in dezelfde patronen. Alle kinderen hebben steeds opnieuw weer de keuze welk pad ze gaan bewandelen. 

 

Wat ik zelf weet van het zwarte schaap (ben er zelf ene) is dat het kind niet of nauwelijks heeft geleerd echte verbindingen te maken en deze als veilig en voedend te ervaren. Sterker nog, er werd met het jonge kind geen verbinding gelegd of alleen een ongezonde of zelfs vijandige. Wanneer je dan in je verdere leven niemand anders hebt met wie je deze banden wel kon maken, of hiermee later in je leven niet leert omgaan,  of te veranderen dan loop je daarin vast wanneer je kinderen krijgt.

 

Dan kan het wel eens zo zijn dat het kind van een 'zwart schaap' iets vraagt van zijn/haar moeder wat ze simpelweg niet heeft geleerd. Kortom, het kind vraagt dan iets van zijn moeder waarvan ze niet eens kan waarnemen dat het er niet is en dat dit dus eigenlijk niet normaal is. Het kan dus letterlijk niet zichtbaar zijn voor je moeder. Is dat dan narcistisch? Nee, dat is niet perse narcistisch. Narcisme heeft een groot egocentrisch, manipulerend, pestend en intimiderend component met als doel zichzelf beter te voelen dan een ander om te compenseren van het innerlijke gevoel van waardeloosheid. Men misbruikt anderen om zelf daarin overeind te blijven en het kan zo iemand ook helemaal niks schelen welk leed dat veroorzaakt bij een ander. Het is harteloos. Iemand met verbindingsproblemen is niet per definitie zo harteloos.

 

Het kan helpen als kind om te beseffen dat dit dus niet aan jezelf ligt, niet aan wat je doet, niet aan wat je niet hebt gedaan, maar dat is puur het beeld van een beschadiging op het vermogen een gezonde emotionele verbinding aan te gaan. En als ik nu als 'de advocaat van de duivel' ga spreken dan heb je met al je weerstand en wijzen naar dit gebrek hele pijnlijke gebieden aangeraakt bij je moeder.

 

Het is normaal dat je wijst naar deze gebieden en dat je weerstand biedt tegen het geweld dat jou weer wordt aangedaan. Het kan wel helpen te doorzien wat er aan de hand is.

 

Hoe je dat doorbreekt in je eigen familie keten?

Harteloosheid is denk ik niet te genezen maar gedragspatronen die je via je ouders hebt overgenomen zijn wel te wijzigen naar je kinderen toe. Ik zelf heb veel met kinderen gewerkt en in het begin had ik niet veel andere handvatten dan wat ik zelf had geleerd in mijn jeugd.

 

Het blijvend zoeken naar andere middelen en manieren om de kinderen op te voeden, warmer, vriendelijker, consequenter en blijvend te kijken naar het kind in wat het nodig heeft, het is allemaal wel mogelijk alleen moet je het bewust willen en bewust doen om niet in oude onbewuste familiepatronen te vervallen. Veel kan je daarbij ook leren van anderen gezinnen, hoe die het doen. Uiteindelijk zullen de nieuwe aangeleerde patronen ook onbewust en normaal worden.

 

Gedrag is en blijft in mijn ogen een keuze.

 

 

 

 

 


   
BeantwoordenCiteren
(@sanne7)
Active Member
Deelgenomen: 4 jaar geleden
Berichten: 6
Topic starter  

@saar

Wederom bedankt voor je reactie.

De spijker op zijn kop!!

Het is ook vooral dat ik in de opvoeding van mijn eigen kinderen merk dat het heel anders kan en ik het zelf ook heel anders doe dan hoe het bij mijn familie eraan toe ging. Heb zelf in het verleden ook met kinderen gewerkt en die ervaring scheelt denk ik ook wel. Maar van jongs af aan heb ik er ook wel een soort van mijn missie van gemaakt om die negatieve patronen proberen te doorbreken.

Het belangrijkste vind ik het streven om eerlijk en open te zijn naar mijzelf en naar anderen en met name mijn man en kinderen natuurlijk. Maar ik moet idd ook altijd bewust in die spiegel blijven kijken, vooral in periodes dat ik wat minder lekker in mijn vel zit.

 


   
BeantwoordenCiteren
 Saar
(@saar)
Estimable Member
Deelgenomen: 5 jaar geleden
Berichten: 109
 

Wat goed dat je zo ver bent gekomen met je missie om familiepatronen te doorbreken. Ik vind het altijd een mooi iets wanneer iemand in de familie het lukt iets te verbeteren voor de generaties die komen gaan.

 

Niemand is perfect en dat hoeven we ook niet te zijn toch. Ik heb het iig nooit verwacht van wie dan ook dat ze het waren. We hebben allemaal dagen waarin we minder goed bezig zijn of momenten waar we spijt van hebben. Juist wanneer je uit een narcistische gezin komt is de kans groot dat je veel van je minder goede kanten of je 'foutjes' herkent. Het bewustzijn is daar zo groot in dat het soms ook teveel kan zijn.

 

Jammer dat je je  moeder niet kan vertellen hoe iets voor jou overkomt en dat wordt afgewezen als iets dat je het verkeerd ziet. Wanneer je moeder zegt dat wat jij ziet ervaart of wilt, niet waar kan zijn, hoort ze dus eigenlijk een persoonlijke afwijzing en kritiek. Hierdoor kan ze niet meer goed openstaan voor wat jij nodig hebt.

 

Marshall Rosenberg heeft veel geschreven over communicatie en wat het doet met mensen. Hoe je met een aantal communicatievormen betere banden kan smeden. Met jezelf en met de ander. Ik merkte dat ik al veel geweldloze communicatie toepaste op andere als vanzelf, voor mij lag er echter een wereld ontdekking toen mijn behoefte er ineens wel mocht zijn en ik dat kon ontdekken wat dit dan was. Ik wist vaak wel snel aan te wijzen waar de behoefte lag bij een ander, maar dat er dan ook nog ruimte voor mezelf mocht zijn, dat was een hele fijne ontdekking.

 

Hoe je jou moeder beschrijft geeft een beklemmend gevoel bij me, alsof het mensen vastzet en er geen andere optie mogelijk is, of anders zwaait er wat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 


   
BeantwoordenCiteren
(@sanne7)
Active Member
Deelgenomen: 4 jaar geleden
Berichten: 6
Topic starter  

Bedankt voor de tip! Heb de naam Marshall Rosenberg vaker voorbij zien komen, maar nog niks van gelezen. Lijkt me wel interessant.


   
BeantwoordenCiteren
(@sandra1984)
New Member
Deelgenomen: 4 jaar geleden
Berichten: 4
 

Helaas zie ik dat mij zusje ook narcisme vertoond. Als ik zie hoe zij met haar kinderen omgaat 2 en 4. Dan zie ik daar mij moeder in. In plaatst dat ze haar kinderen liefdevol wijst op de fouten. Worden ze meteen op de gang gezet als iets doen wat fout is. Ik heb er wel eens op aangesproken en dan wordt ze boos op mij.

Ik vindt het zielig om te zien. Het kan namelijk zó anders. 


   
BeantwoordenCiteren
(@Anoniem 3076)
Deelgenomen: 3 jaar geleden
Berichten: 41
 

Ja, het kan overgaan van generatie op generatie. Mijn oma was een narcist. Ze was erom berucht weet ik van haar generatiegenoten. Mijn vader is ook zo. Ook zijn broer was er eentje. Net als zijn zus, weet ik pas sinds een paar weken. Onze verdere voorouders ook vermoed ik. Als je de karakterbeschrijvingen van hen uit de negentiende eeuw leest lijkt het er tenminste verdacht veel op. Die beschrijvingen van mijn voorouders staan in dagboeken van een tijdgenoot van hen, toevallig gevonden tijdens genealogische speurtochten.

 


   
BeantwoordenCiteren
(@corinf)
New Member
Deelgenomen: 3 jaar geleden
Berichten: 1
 

Ik herken veel van wat jullie schrijven. Weten wat narcisme is en het herkennen is één ding. Ervan loskomen en in je eigen gezin een nieuw patroon opzetten is iets anders.
Ik mis zelf gezond voorbeelden en houvast en heb moeite met verbinding met anderen door mijn narcistische opvoeding. Nu ik opgroeiende pubers heb kan ik wel met mijn kinderen praten nu ze ouder zijn, tegen de 20. Dat ging niet toen ze nog jonger waren. Ook al wou ik dat ik eerder stappen had (durven) gezet richting ouders/familie. Dat ik eerder gestopt was met het contact. Maar durfde/kon dat toen nog niet. Nog steeds hopend op verbetering en daar energie in blijven steken, eigenlijk tegen beter weten in. Het is rouwen om wat niet geweest is, en wat er wel geweest is. Tegelijkertijd. Het steunde mij heel erg hierover veel te lezen op internet en in boeken, en ook op deze site.

Ik ben de afgelopen paar jaren gaan delen met mijn kinderen over mijn verleden en over onze keuze tot het stoppen van familiecontact.
Dat heeft ook voor mijn kinderen grote consequenties. Die hebben ze gaandeweg moeten gaan inzien, door heel, heel veel met ons en anderen te praten, daarover ons naar elkaar te uiten en goed naar hun te luisteren. Gezamenlijk en apart loskomen van de mensen uit ons verleden. En gezamenlijk als gezin stappen zetten richting onze narcistische familie en hun 'flying monkeys' om met contacten te stoppen.

Mijn kinderen vragen nu om een gezonde moeder die positieve stappen zet, om zichzelf denkt, gezond aandacht vraagt en met anderen deelt, leuke dingen gaat doen, nieuwe contacten gaat zoeken, etc. En een voorbeeld voor ze daarin te zijn.
Ik wil uit de slachtofferrol stappen. Slachtoffer zijn en slachtoffer blijven, dat zijn twee verschillende dingen. Het verschil daartussen vind ik soms lastig. Maar ik kom wel steeds meer op voor mezelf en wil blijven doorgaan, ook als het even niet gaat.
Dat is wat ook mijn kinderen graag willen zien. Ik voel steeds meer hoe belangrijk dat is. Niet meer voelen hoe anderen mij wilden zien, als zwak, onzeker, teruggetrokken. Maar naar buiten treden en mezelf laten 'zien'. Anderen bij mijn leven betrekken en met ze delen. En vertrouwen terugvinden in mensen. We werken hard aan het vormen van een hecht team als gezin, waardoor we naar elkaar groeien en binnendringers/splijtzwammen gezamenlijk buiten laten staan en tegenhouden. Die bescherming is voor ons allemaal heel belangrijk, één front vormen!

Maar het is wel nieuw voor me sinds een paar jaren. Veel steun en aandacht kunnen vragen, zowel binnen mijn gezin als van daarbuiten, praten met degene die het dichtst bij staan over mijn gevoelens en wensen. Niet meer 'vechten' met nare mensen die er toch niet meer zijn en waar we niet verder mee kwamen, maar ons gaan richten op gezonde nieuwe mensen.
Dat kost tijd en is regelmatig pijnlijk. Ik heb afscheid genomen van mensen die er steeds niet voor mij wilden zijn, maar 'alsof' deden en lijntjes wilden aanhouden zonder te investeren. En steeds alle aandacht van mij vroegen en mij tegelijkertijd aan de kant drukten. Ik verdien dat niet. Ik ben geen zwart schaap meer, ik ben daaruit gestapt na heel veel jaren. Mezelf niet meer zien door de andermans bril is van groot belang om een eigen identiteit te hebben, met eigen wensen/verlangens//gevoelens/doelen, en daarnaar te leven. En mij niet schuldig daarover te voelen! 

Ik zie ook dat narcisme etc. ook een generatieprobleem is. Het is niet alleen bij mijn ouders (narcisme, psychopathie, münchhausen von proxy gedrag), maar ook bij zussen, neven, nichten, en helaas ook flying monkey gedrag bij hen. Ik heb ze allemaal op afstand moeten zetten en uiteindelijk willen zetten.
Er komt ook ineens boosheid omhoog, maar ook vechtlust om iets van mijn leven te maken!

Sterkte jullie ook met grenzen trekken, doorzien van patronen, nieuwe wegen inslaan en voor jezelf en je gezin er te zijn en daarvoor te zorgen ? 


   
Kindred reageerde
BeantwoordenCiteren
(@kindred)
Active Member
Deelgenomen: 3 jaar geleden
Berichten: 8
 

@corinf



bedankt voor je verhaal.

heel leerzaam

ik kende veel termen nog niet, zelfs na 27 jaar nog steeds in de zelfde boot te zitten. Ik begin net pas te ontwaken na een diepe eindeloze droom werkelijkheid... 

sterkte in alles. 

Dit bericht is gewijzigd 3 jaar geleden door Kindred

   
BeantwoordenCiteren
(@anonym)
Active Member
Deelgenomen: 3 jaar geleden
Berichten: 7
 

Zelf merk ik het ook aan mijn vaders kant, tante die narcisme heeft, totaal geen waarde heeft voor andermans gevoelens (zelfs niet op begrafenis), de dienst uitmaken, zin doordrijven, lijkt net weer een tandje erger dan mijn vader die meer de onzekere dan onzekere narcist is, ook mijn opa aan die kant heb ik mijn vermoedens van narcisme, geen woedebeheersing en ook zin doordrijven maar bestuurslid/leraar is geweest en iedereen hem een toffe peer vind, zelfs mijn huishoudster zei dat hij dan woedend was in de klas en met moleculen gooide door de klas door kwaadheid, ze lachte erbij. Als je dan de pijn weet van jezelf en de web, nou ik kwijnde weg en dacht 'je weet het fijne er niet van... ' 

Maar ik heb tegelijkertijd aan mijn moederskant dat daar meer mensen die sensitiever zijn en niet assertief, die niet praten maar alles over zich heen laat komen, naast elkaar heenlopen en niet uitpraten. (Daarom denk ik ook dat mijn moeder nog weleens ook het slachtoffer kan zijn geweest van mijn vader en er niet uitkomt)

Dit bericht is gewijzigd 3 jaar geleden 2 keer door Anoniem

   
BeantwoordenCiteren
(@drammers)
New Member
Deelgenomen: 2 jaar geleden
Berichten: 1
 

Ze zeggen en schrijven wel dat narcisme veel voorkomt van diegenen die na de oorlog zijn opgegroeid. Emoties speelden geen enkele rol, en waren teken van zwakte. Nu ontstaat er juist veel narcisme door welvaart en selfie-cultuur.

Bij heeft een tante aan mijn moeders kant het heel sterk. Mijn moeder was uist de pleaser. Aan mijn vaders kant, was mijn vader niet gewild. Als eerste kind zat mijn oma gevangen. Mijn vader werd verteld "was jij maar nooit geboren". Mijn vader ontwikkelde onzekerheid en bleef emotioneel onvolwassen.  Dat lijkt veel op narcisme, maar is het niet perse. Hoewel alle narcissisten wel emotioneel onvolwassenen zijn. Mijn vader heeft het doorgegeven aan mijn broer. Die weer aan zijn zoon. En alle drie maken ze er een zooitje van. Daarbij was mijn moeder altijd aan het wer. De slaaf van mijn vader. 

Ik ben de dans enigszins ontsprongen, doordat ik een jeugdvriend had, wiens familie mij volledig opnam. Daar zag ik hoe het hoorde, al begreep ik dat nog niet. Wel al heel vroeg geleerd om alles zelf te doen en lang weinig zelfkennis gehad en erg onzeker, zeker bij vrouwen.

Daarna ben ik als rustig kind, een volledig onrustig kind geworden. Politie, drugs, nachten weg en nog meer. Instinctief was thuis een plek waar ik niet wilde zijn. Gelukkig kon ik goed leren, maar door gebrek aan stimulans (niemand kijkt naar je om), onzekerheid en weinig zelfkennis, allen gevolg van dat ouderschap, duurde het nog even voordat ik ging studeren. En toen was op weg naar andere stad, om nooit meer terug te keren. In de weekeinden ging ik bijna nooit naar huis. Nieuwe vrienden, studie, werk. Die ervaring hebben me enigzins gered, al heb ik ook zware littekens. Daarna in Duitsland gestuurd, mijn Italiaanse vrouw ontmoet en naar Italië vertrokken. 

Met kerst keerde ik dan terug in Nederland, totdat mijn narcistische vader mij, mijn vrouw en 2 kleine kinderen (1 ziek op dat moment) in 2014 op Kerstavond op straat zette. Het was te druk voor hem. Drammen en stampen als een klein kind. Maar nog veeel meer voorgevallen. Mijn moeder heb ik het kwalijk genomen dat ze dit liet gebeuren. Maar zij was bang voor hem. Tranen in haar hogen, ons naar overhaast geboekte hotel gebracht, met een paar pakken melk voor de baby. Maar toen wist ik wel met wat ik van doen had. 

Toen begon mijn narcistische broer, grote bedragen geld te lenen, zonder terugbetalen.  In 2019 beide ouders dement verklaard. Alzheimer en vasculaire dementie. Onder het mom van helpen van de administratie, schreef mijn broer nog maar eens 50k af van de rekening van mijn ouders, van moeders die vergevorderde alzheimer had. Vanuit Italië bewindvoerders moeten aanstellen, naar Nederland verhuist met gezin om situatie onder controle te krijgen, want het stelen en de manipulatie ging gewoon door. Nu is het onder controle, al is nog niet alle schade inzichtelijk. Mijn broer is het in de tussentijd gelukt, om een bevriend bewindvoerder aan te stellen, waardoor er nog wat duistere zaken konden gebeuren. Maar ik heb de bewindvoerder en mijn broer zo hard aangepakt, dat ze het nu (de bewindvoerder iig) uit hun hoofd laten om dingen niet volgens het boekje te doen. Maar het geeft een beetje aan, wat je voor te kiezen kan krijgen. Als je weet wat ze zijn, dan weet je ook precies wat je wel en niet moet doen. Ik weet nu precies hoe je ze kan raken. En dat heb ik dus ook gedaan. Nu zijn mijn ouders stervende, maar mijn vader is al 8 jaar dood voor mij. Dat maakt een klinische benadering een stuk makkelijker. Mijn moeder is in de laatste fase alzheimer, maar is sinds ze in een tehuis zit, nog nooit zo blij geweest. Ze is vrij, hoeft niet meer voor het kind te zorgen. Mijn vader bleef alleen thuis, en was zonder zijn vrouw de slaaf, tot niks in staat en raakte in een vrije val.

Bij mijn vrouw, was moeders schizofreen en is vader ook emotioneel onvolwassenen. We hebben elkaar dus gevonden. Mijn broer heeft zijn zoon zo ver vernachelt, dat die jongen geen persoonlijkheid heeft en volledig het spoor bijster is, strafblad, vluchten naar Spanje, nog nooit langer dan een week ergens gewerkt, schulden, school niet afgemaakt, etc

Dus ja, veel van de schade wordt doorgegeven.  Ik heb ook soms trekjes, ben immers ook niet volledig ongeschonden eruit gekomen, maar probeer heel bewust dingen anders te doen met mijn kinderen. Dat gaat goed. Maar het is hard werken.

Voor een ieder, geconfronteerd als kind of met narcistisc5broer, ouder of partner, raad ik aan ' ongezien opgegroeid' van lindsay Gibson te lezen. Daar staat alles in wat je nodig hebt.

 


   
BeantwoordenCiteren
(@mies9)
New Member
Deelgenomen: 2 jaar geleden
Berichten: 1
 

Beste Sanne,

 

Het is bijna onvoorstelbaar, maar in jouw verhaal herken ik compleet mijn eigen moeder. Ik heb het zien gebeuren dat de destuctieve invloed van mijn oma mijn moeder veranderde in wat in wezen een kopie van mij oma is. Inderdaad wel milder, maar desondanks met dezelfde gedragingen. Ook ik heb ervaren dat grenzen aangeven en rustig en voorzichtig proberen uit te leggen niets uithaalt. Al vind ze zelf dat ze altijd open staat voor 'gezonde kritiek', niks is minder waar. Bij elke poging tot feedback draait ze meteen alles om. krijg ik weer het lijstje van mij eigen tekortkomingen te horen en wordt de rekening voor alles wat ze voor me gedaan heeft er weer bijgehaald. Tuurlijk, ze heeft altijd goed voor ons gezorgd, en voor mijn kinderen, en daar ben ik ook dankbaar voor. Maar dat is geen vrijbrief voor het gedrag dat jij zo feilloos beschrijft.

Ter verdediging zegt mijn moeder geregeld "Jij bent de enige die mij zo ziet". Ze moest eens weten hoe onwaar dat is, maar de meeste anderen zijn nu eenmaal niet haar kind en onttrekken zich van haar zodra ze de kans krijgen zonder daar nog naar om te kijken.

Ook ik ben niet onaantastbaar gebleken en heb ook ontstane trekken in mezelf herkent. Dat doet jarenlange frustratie en aangepraat schuldgevoel met je. Gelukkig hebben een stel lieve mensen mij een spiegel voor kunnen houden en heb ik kunnen inzien wat er met mezelf gebeurde. Ik kon nog zeggen "Dat wil ik niet. Niet voor mezelf en niet voor mijn gezin" en ben er aan gaan werken. Ik ben met met begeleiding gericht elke nare trek één voor één aan het elimineren uit mijn persoonlijkheid. Dat is confronterend, en je schrikt ervan hoeveel er ongemerkt overgenomen is.

Heb wel begrip voor je moeder. Ik kan me zomaar voorstellen dat voor de vorige generatie, waarvoor psychische hulp vaak nog een taboe is, het onmogelijk is om in te zien wat er met ze is gebeurd.

Desondanks, kies wel voor jezelf. Hoe hard ook, want anders kan het zomaar nog een generatie verder gaan, en nog een, en nog een.

 

Sterkte en veel liefs.,

 


   
BeantwoordenCiteren
 Appi
(@appi)
New Member
Deelgenomen: 2 jaar geleden
Berichten: 1
 

Geplaatst door: @sanne7

Zijn er meer mensen die herkennen dat het Narcistische gedrag generatie op generatie (onbewust) wordt doorgegeven?

Mijn oma was erg narcistisch weet ik nu ik er meer over gelezen heb wel met zekerheid te stellen. Alle kenmerken zijn op haar van toepassing. Van de generatie voor haar weet ik het niet.

Mijn moeder heeft echt voor zichzelf gevochten en er alles aan gedaan (op haar manier) om zelf niet zo te worden. Maar met de kennis die ik nu heb, zie ik dat ze eigenlijk hetzelfde gedrag vertoont naar mij toe als haar moeder bij haar deed, hooguit in een mildere vorm, maar het heeft wel dezelfde gevolgen voor mij (voornamelijk mijn zelfbeeld) gehad.

Ze toont als basis eerder sterk codependent gedrag en kent daarin geen grenzen, niet voor zichzelf en niet voor een ander. Ze neemt de totale regie en regelt ongevraagd zaken voor anderen en uit daarbij voortdurend kritiek op de ander (want anders komt er toch niks van terecht), zo maakt ze mensen afhankelijk en zichzelf onmisbaar. Haar extreme hunkering naar erkenning schemert in alles door in wat ze doet. Ze probeert altijd 'the high ground te hebben'. De grootste en duurste cadeaus geven, zorgen dat ze overal (als eerste) bij is, en vervolgens (onuitgesproken) verwachten dat ze altijd op de eerste plaats komt bij anderen. Ga je (door omstandigheden) niet in haar plannetje mee, dan krijg je kritiek, dat je niet spontaan bent zoals zij, dat je egoïstisch bent, dat je altijd moeilijk doet en zo de sfeer bederft voor 'de rest'. Ongeacht de reden waarom, ze is dan enorm gekrenkt en gaat ze proberen toch haar plannetje er door te krijgen.

Als je haar daar op wijst en zegt dat je haar reactie en kritieken niet fair vind, ontkent ze het en legt ze het weer bij mij. Dan zie ik het verkeerd, mijn negatieve interpretatie van haar goede bedoelingen. Het is voor haar een feit dat ik niet "spontaan" ben, en altijd moeilijk doe, dat moet ze gewoon kunnen zeggen want ze is zo eerlijk en open.. Zij heeft zich ergens op verheugt en jij gooit roet in het eten. Jij ontneemt haar iets waar zij behoefte aan heeft. Blijf je het balletje terugkaatsen ontstaat er een drama, is zij het slachtoffer van jou onterechte beschuldigingen en krijg je te maken met het gekwetste kind in haarzelf.

Zo zie je eigenlijk dat je als slachtoffer van narcistisch misbruik toch ongemerkt zelf dader kan worden. In het verleden heb ik die trekjes ook bij mijzelf gezien, nooit direct aangeven wat je echt nodig hebt maar via omwegen, onuitgesproken je behoefte duidelijk maken en verwachten dat anderen daar uit zichzelf op anticiperen, alle middelen lijken dan voor jezelf veroorlooft. Je verdriet en je gevoelens zijn ook heel echt, maar vooral op jezelf gericht. Je voelt je zielig en dat is belangrijk. Die hunkering naar "iets" overspoeld je dan. Je hebt niet geleerd je eigen grenzen te zien, want die werden niet gerespecteerd. Dus je leert überhaupt niet dat er zoiets is als een grens bij jezelf of een ander bestaat.

Ik heb er een soort van mijn missie van gemaakt dit te ontrafelen voor mezelf. Veel wist en zag ik wel maar kon het nooit echt goed in een context plaatsen. Ik wil dit patroon echt doorbreken, maar ontdek nu dat ik daarin geen medewerking van mijn moeder, of anderen kan of moet verwachten. Het feit dat ze dit zelf heeft meegemaakt deed mij verwachten dat ze het echt zou kunnen begrijpen.

Nu besef ik dat ik vooral los van haar moet komen ipv het met haar op te lossen. Zelf ruimte creëeren en niet van haar verwachten dat ze die uit zichzelf aan mij gaat geven. Uiteindelijk bleef ik me afhankelijk van haar opstellen waardoor ik zelf wellicht ook onreële verwachtingen blijf houden. Net zo min als dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar emotionele toestand is zij dat nu ook niet meer voor de mijne. 

Echt vergeven kan ik haar niet. Ze vertikt het om mij ook maar enigzins tegemoet te komen. Ik heb haar op alle mogelijke manieren proberen te bereiken maar ze laat me niet binnen. De complexiteit en wellicht haar onmacht is overduidelijk, maar zij blijft verantwoordelijk voor haar eigen emotionele toestand, net zoals ik nu zelf mijn verantwoordelijkheid moet nemen om het anders te doen en het patroon van doorgeven te doorbreken.

Zijn er meer mensen die hier iets uit herkennen? Als rol van direct slachtoffer zoals mijn moeder of als volgende generatie zoals ikzelf?

 

 

 Ik herken het zeker het is vreselijk om in zoon situatie op te groeien ben nu 39 kom er nu pas achter wat ze  met mijn leven hebben  gedaan en nog steeds blijven ze door gaan ik hoop dat het goed komt

 


   
BeantwoordenCiteren
Deel: