Hierbij stel ik mij ook even voor als nieuw lid op dit forum. Ik ben Sonny. Kind van een narcistische vader. Ik ben nu 54 jaar en ongeveer 9 jaar geleden vielen voor mij de kwartjes. Ik heb zo'n 20 jaar lang allerlei therapieën gevolgd omdat ik veel last had van angsten, onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens. Een lange weg maar het gaat nu heel goed met me. Ik dacht dat ik helemaal 'genezen' was en mijzelf nooit meer ten prooi zou laten vallen door deze narcist. Helaas, op een onverwacht moment heeft hij weer 'toegeslagen'. Mijn ouders zijn bejaard en ik had gehoopt dat de scherpe randjes er dan af zouden gaan maar helaas. In een 'normale' gezinssituatie zou je er voor je ouders willen zijn. Ik kan het niet opbrengen om er voor hen te zijn. Het lukt me niet meer om me anders voor te doen en als ik mijzelf ben dan barst direct de bom. Ookal heb ik begrip voor mijzelf toch kamp ik met schuldgevoelens. Ik ben heel benieuwd of er mensen zijn die zich in deze situatie herkennen en zo ja, hoe ga je daarmee om?
Â
Herkenbaar bij mij idem.
Mijn verhaal lees je hierboven. Mijn vader was toen al overleden en bleek het zwarte schaap te zijn. Was volgens moeder (verborgen narcist) de vreselijkste man ter wereld en alles was zijn schuld. Zonder enig twijfel heb ik haar gelooft, toen hij overleed, kon ze zich niet meer achter hem verschuilen en werd ik het slachtoffer. Ik confronteerde haar daarmee en dat is nu net waar een narcist niet van houdt. Als je keurig in de pas loopt en alle schuld op je blijft nemen, is er bij een narcist niets aan de hand.
Ook ik heb een ruime 10 jaar geen contact gehad en mezelf de vraag gesteld, wat nu als moeder haar tijd lijkt te komen??
Heb me ook al die jaren schuldig gevoeld. Met name de buitenwereld weet het altijd zo goed, want het is ten slotte je moeder en ze is al 83!Â
Ik ben wel terug gegaan. Het enige wat het me heeft opgeleverd is, dat ik mezelf recht in de ogen kan kijken en mij niet meer schuldig voel. De rest wat ik heb geërfd zijn therapeutische afspraken om een Emdr traject in te gaan. Kon ik nog maar 1x met mijn vader praten.
Weet niet goed, hoe dit in jouw situatie zit en of je moeder ook zo is, of alleen je vader.
Onthoud 1 ding: schattige oudjes met narcisme bestaan niet!
Â
Â