Mijn narcistische ouders, schuld of onschuld.

Door Reintje:

Even voorstellen. Ik ben niet verhalend, schrijven is niet mijn ding. Maar nu is het dan toch zover. 54 jaar levend in een labyrint. Altijd op zoek naar de uitgang, zodat ik met mijn leven kan beginnen. Antwoord krijgen op vragen als; Waarom….. Eeuwige twijfel over mijzelf. Ben ik wel goed genoeg. Kan ik het wel. Of eigenlijk vragen op alle symptomen van NSS. Met als gevolg lichamelijke en psychische haperingen.

Mijn levenspad zal veel lijken op die van andere slachtoffers van narcistische ouders. Eeuwig zoekend. Zoekend naar; bevestiging, liefde, warmte, veiligheid, acceptatie, respect en nog een keer bevestiging. Bevestiging van de ander dat ik wel goed genoeg ben en het waard ben om van te houden. En als die ander dan die bevestiging geeft, geloof ik hen niet. Het komt niet binnen. Ik word nog eerder wantrouwend. Zoiets als van, wat wil jij van mij? Het komt niet aan omdat ik dit van mijn ouders wilde horen. Als kind. Met daarbij de bewijsvoering dat ze dit nog meenden ook. Dus daden. Er voor je zijn bij het sporten, of op school. Of erna als je thuiskomt met je verhalen. Een terugkerend fenomeen bijvoorbeeld was, wanneer ik straf had gekregen van de juffrouw. Een standaardantwoord van mijn ouders was; “je zult het wel verdiend hebben”. En daarmee was de kous af. En maar niet snappen waarom ik niet de liefde kan vinden. Bij een partner of bij mijn vrienden. En het is niet zo dat ik die niet heb. Integendeel ik heb zeer goede vrienden en inmiddels drie waardevolle liefdesrelaties achter de rug. En twee fantastische dochters. Maar ten opzichte van hen voel ik mij altijd “niet goed genoeg”, alsof ik niet compleet ben. Zij beleven mijn vriendschap en liefde als intens en warm. En verstandelijk realiseer ik mij dat dat bij mij ook zo is, maar ik voel dat niet. Het is net alsof mijn hart op slot zit en hun niet toe durf te laten. Nu weet ik waarom ik dat doe.  Omdat ik denk dat ik hun liefde niet waardig ben en hen toch alleen maar zal kwetsen. Mijn beste vriend herkent dit en noemt dit voor zichzelf het “Calimero effect”, zij zijn groot en ik ben klein.

Na een lange zoektocht, therapieën in alle soorten en maten, burn-outs, depressie, alternatieve sessies als klankschalen, meditatie, zweethutten en ga zo maar door, ben ik nog steeds daar waar ik begonnen ben. Oké, een stukje verder. Ik ben nu zelf life coach en loopbaanbegeleider. Ervaringsdeskundige zal ik het maar noemen. Ook ben ik lange tijd bezig geweest met Narcisme, bedekt- of verborgen narcisme en HSP. Even heb ik toen nog gedacht dat ik last had van verborgen narcisme. Wat ik in al die sessies heb geleerd, is om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gedrag. Jij staat aan het roer en jij bepaalt. Kom op voor jezelf. Houd van jezelf. Geef liefde zodat je ook kunt ontvangen. En ga zo maar door. Maar wat je ook doet, wees geen slachtoffer.

En daar zijn we dan. Voortschrijdend inzicht. NSS. Voorheen alle aandacht op en naar de narcist. En dat klinkt als muziek in de oren van de narcist. Maar nu is het dan toch zover.

Ik ben een slachtoffer van 2 narcistische ouders!

En wat betekent dit nu voor mij? Opluchting, erkenning en rust. Ik kon er niks aan doen. Het is niet mijn schuld dat ik mij zo voel. Ja er is iets mis met mij. En ik heb nog een lange weg te gaan. Maar hoe? Ik heb geen idee. Maar ik weet van mezelf dat ik die weg zal vinden. En ik ben niet de enige. Vanuit mijn generatie een compleet leger. Ik sta niet alleen. En ik hoop dat we elkaar zullen vinden en elkaar kunnen helpen, troosten en groeien om ons volwaardige mensen te kunnen voelen. Lief te hebben en te kunnen genieten van dit leven en eindelijk het besef te hebben en het intense gevoel dat jij en ik hier op deze planeet mogen en horen te zijn.