Hallo Noodle,

Jeetje, 25 jaar, ik ken je verhaal niet maar ben blij voor je dat je een en ander onderkend hebt.

Ikzelf weet sinds een paar jaar pas wat er aan de hand is, eigenlijk best naief van mezelf vind ik eigenlijk. Ik ben al 65, was hier nog niet eerder bewust mee geconfronteerd.

Het is inderdaad erg moeilijk om hierover met anderen te praten, zeker anderen die de persoon in kwestie ook kennen omdat ze hem/haar vaak als de leuke persoon kennen, de o zo charmante persoon.

Ik heb me ook een tijd enorm geschaamd voor zijn gedrag, maar nu ben ik daar helemaal overheen, ik uit me bij iedereen die het horen wil en mensen die er niets van begrijpen laat ik achter mij.

Het voelt als een bevrijding, ook al is deze persoon nog steeds mijn partner.

Ik heb 1  voordeel, hij zit momenteel voor zijn werk in India, dus ik heb al een half jaar het rijk alleen en dat  heeft heel helend gewerkt. Helaas is hij daar ontslagen en komt hij binnenkort weer terug, dus dan zal ik een oplossing moeten vinden. 

Komt tijd, komt raad.

Ik hoop dat jij je niet al te eenzaam meer voelt, ik leef graag met mijzelf, want ik ben uiteindelijk de enige die echt het beste met mijzelf kan voorhebben. Ik zie het als een voorrecht en ben dankbaar voor het inzicht dat ik heb gekregen, niet alleen op dit gebied,  maar ook in zoveel andere aspecten van 'leven'.

Een fijne avond,

groeten, Estrela