In mei 2017 heb ik mijn relatie van vijf jaar met mijn toenmalige vriendin moeten beeindigen. Vanwege dat zij borderline had en begin dat jaar een suicide poging had gedaan. De druppel voor mij op een leeftijd van 23. Vijf pittige jaren gehad, ik was toen al helemaal mij zelf kwijt. De laatste maanden van mijn relatie leerde ik een andere vrouw kennen, zij was getrouwd met haar vrouw en had twee kinderen. Deze vrouw werkte ik nauw samen mee en kwam door het delen van mijn prive leven met haar aan de praat. Van 5 minuten naar een uur op het werk en dat volgde al gauw in eens buiten het werk afspreken. Uiteindelijk kwam ik daar 2 keer per week over de vloer en was dat mijn tweede thuis. Vrij kort nadat ik mijn relatie had verbroken en al een tijd contact had met deze collega buiten het werk merkte ik dat ik verliefd was geworden op haar. Ze was lief, stond altijd voor mij klaar, leerde mij heel veel en de liefde werd wederzijds. Mega ingewikkeld want ze was getrouwd. Helaas mistte zij iets in haar huidige relatie qua emotionele verbintenis, initimiteit etc. Dat vond ze wel bij mij zei ze. Toen ik eind 2017 mijn eigen huis had gekocht kwam zij dan ook iedere week een ochtend bij me. We lagen uren in bed te vrijen en ik wist niet dat dit liefde was en voelde mij zo gelukkig. Totdat ik soms keuzes maakte die zij niet fijn vond, dan kregen we toch wat onenigheid. Toen onze affaire al een lange tijd aan de gang was kreeg ik te horen dat zij niet weg zou gaan bij haar gezin. Ik begreep dit omdat ik om haar kinderen gaf, ik heb dit lang volgehouden totdat onze ruzie's erger werden. Ik kon het niet accepteren dat ze iets bij mij zocht maar ik ondertussen wel mocht toekijken hoe zij een nieuwe keuken kocht en op vakantie ging etc.
De kleine ruzie's werden groter, mijn meningen werden beinvloed, ik moest overal sorry voor zeggen, in haar woordenboek kwam geen sorry voor. Ik deed alles voor haar, als ze ziek was, door een valpartij in een rolstoel zat etc etc. Als ik ziek was dan kreeg ik een beterschap of een belletje. Tenzij het psychisch was, dan was ze er en wist ze het allemaal heel goed. Eigenlijk is dit heel 2018 nog door gegaan, de liefde nam wel af ook al geloofde ik niet toen ik nog dacht dat ze echt van me hield. Want de ene dag was ik nog die verschrikkelijke persoon die alles fout deed en de volgende dag lagen we te vrijen...
Toen nog niks door en ik genoot alleen maar als ze weer lief was. Eind 2018 kreeg ik een pscyholoog aangezien ik na al wat eerdere therapien vanwege mijn ex met borderline door had dat ik dit ook zelf in stand hield en niet meer weg durfde. Dat ik ook claimde en afhankelijk was net zoals toch ook wel bij mijn ex. Al gauw kwam er dan uit dat ik inderdaad last had van verlatingsangst, instabiliteit en wantrouwen removed link Ook drukte mijn pscycholoog mij op het hart dat in welke relatie ik nu zat alles behalve gezond voor mij was.
Zij heeft al die tijd vanaf de zijlijn 'staan toekijken' hoe ik aan het vechten was omdat ik weg van haar wilde maar niet wist hoe. Ik was verslaafd en aan de persoon waaraan ik verslaafd was, was verslaafd aan mij blijkt nu. Het was stoten en aantrekken, iedere dag weer. Half 2019 hadden we echt om de dag ruzie en ik was het gigantisch zat dat sorry niet in haar woordenboek voor kwam en alles wat zij even niet handig aanpakte echt te zot voor woorden was als ik dat uberhaupt al maar uit sprak. Ik heb vaker aangegeven dat ik wilde dat we stopte maar dit lukte mij gewoon niet. Zo sudder je dan nog maanden door en glee ik zelf echt diep weg. Gelukkig had ik mijn vriendinnen nog die ik wel erover vertelde en mijn pscycholoog, zonder hen was ik hier niet meer.
18 november ben ik met deze vrouw nog naar de efteling geweest want ik ging gewoon verder met de poppenkast maar ik voelde mij al wel anders. De dagen daarna hadden we weer ruzie en was er geen ruimte voor mijn gevoel. Op 25 november sprak ik naar mijn psycholoog uit dat ik bang was dat als ik te ingewikkelde gevoelens had of nieuwe situaties vertelde dat zij eerder de behandeling zou stoppen omdat ik emotioneel afhankelijk kan zijn. Ze gaf aan dat ik haar raakte en hield de spiegel voor mij hoe ik dus onterecht mensen negatief bekijk en wantrouw. Zo veel spiegels die ik al had gehad was deze er één die hard binnen kwam. Diezelfde dagen had ik al afstand genomen van mijn vriendin, gewone vriendin want liefde of seks was er al een paar maanden niet meer. Ik wilde ruimte en rust om na te denken... toen ik dat nam gaf zij mij aan dit is je laatste kans, als je nog voor onze vriendschap wil gaan dan kan je dit aangeven en kom ik van de week praten.
Ik dacht huh ik een laatste kans, volgens mij ben ik degene die niet meer wilt en twijfelt dus is dit jou laaste kans als we het over kansen gaan hebben. Ik sloot me af en woensdag 27 november heb ik haar mijn laaste bericht over de app gestuurd en daarna is het gestopt. Na 5 jaar geleefd te hebben met een meisje met borderline en daarna 2 jaar met een getrouwde narcist ben ik vrij. Ben ik trots op mij zelf. Ook mijn psycholoog is ontzettend trots en had dit nu nooit van mij verwacht.
Ik ben nog wel iedere dag angstig omdat deze vrouw nog in mijn dorp werkt tot 1 februari dan werkt ze hier niet meer in de buurt. Gelukkig heb ik altijd nog iets om haar bang te maken als het echt moet.. de foto's en gesprekken van ons samen.
Gelukkig blijf ik dicht bij me zelf en zal ik haar vrouw en kinderen nooit pijn doen nu ik mij zelf weer terug mag vinden. Er is een lange weg te gaan en tot op de dag van vandaag wil ik eigenlijk nog niet eens leven. Maar toch, de vrijheid van deze vrouw af te zijn is alsof ik van de drugs af ben.... want wat kan een narcist je kapot maken.....
Ik ben 25 en heb sinds kort een nieuwe baan(i.v.m. het niet meer samen kunnen werken met de narcist), ik woon op mij zelf en heb een groot sociaal leven. Op dit moment probeer ik mijn omgeving zoals mijn ouders en familie te vertellen wat er na mijn ex de afgelopen twee jaar zich heeft afgespeeld. Gezien zij het niet herkennen wil ik mijn verhaal hier delen.
Alvast bedankt voor het lezen.
Groetjes Milou