Hoi allemaal,
Mijn naam is Von, (off. Yvonne, maar zo noem ik mezelf al lange tijd niet meer)
54 jaar, 2 kinderen (waarvan dochter op 14 jr. gediagnosticeerd is met cluster B en C)
25 jaar in een gezonde relatie gezeten. Opgevoed door een narcistisch moeder.
Na mijn huwelijk van 25 jaar met een normale man, die helaas 10 jaar geleden werd gediagnostiseerd met een dysthyme depressie, waarvan de laatste 18 jaar seksloos maar er was wel liefde en genegenheid, maar door de vele problemen met onze dochter verloren wij elkaar uit het oog.
heel kort na mijn scheiding kwam ik een man tegen, te snel in relatie gegaan, maar alles klopte aan hem, type, waar heb jij mijn leven lang gezeten, je bent mijn droom, je bent mijn.... ja " soulmate"... dat woordje ken ik nu pas, want werd mij in het begin veel gezegd.
na enkele maanden kwamen al de eerste rode vlaggen, maar ik was te verliefd, dus woof het weg. daarna heel langzaam, kleineren, mond snoeren, dat werd steeds erger. Daarna manipulatie, en veel spiegelen. of die Elle lange niets zeggende discussies, 30x per dag jaren achter elkaar, steeds weer dezelfde discussies van woordensalades, zodat ik er niets meer van begreep. ik raakte helemaal in de war, ik heb wel eens gezegd, zeg me wat je van me wilt horen, dan zeg ik dat, maar stop met die discussies. ik liep bij hem weg, omdat ik niet anders kon, weg van uit die vuist die op mijn kop bleef inslaan als ik vroeg te stoppen, maar hij ging door, hij gaat altijd door, schijt aan de grens van een ander, en het woordje, " ik heb geen reet te maken met wat jij voelt" waren mij niet onbekend
2 dagen no contact, daarna op mijn knieën terug, vanaf dat moment, ik zal het proberen kort te houden wat me allemaal is gebeurd.
ik woog nog 43 kg (165 mt), ik was mezelf kwijt, wist niet meer wie ik was, hij loog, bedroog en had werkelijk met iedereen ruzie, zijn familie, zijn ex en kinderen waren al jaren lang no contact, vrienden had hij niet, (kreeg ik de schuld van, want ik regelde nooit iets), en als ik wat regelde zei hij het steeds af. Alles was trouwens mijn schuld, of van ieder ander, nooit zag hij wat in.
hij vroeg me een keer, Von, vertel me alsjeblieft, wat is dat dat ik met iedereen ruzie heb, en dat iedereen me blokkeert, wat doe ik fout, zeg het me"
en toen dacht ik, oei, ik moet rustig en niets verweidend is zeggen, dus ik zei,
" je doet niets verkeerd, misschien kun je het alleen de volgende keer anders brengen"
Ja, foute boel, kreeg meteen de bal terug, ja maar jij dit, en ja maar jij dat....
Ik ben nooit vreemd geweest, zelfs niet in mijn huwelijk waar ik al 18 geen sex had gehad, het zit niet in me, maar hij vond van wel, en ik verloor mijn eigenwaarde volledig. Ik raakte vreselijk verslaafd aan hem, jankend heb ik wel eens gedacht, ik kom hier nooit meer uit, ik werd depressief, en ik wist wat de gevolgen waren weg bij hem te gaan, maar in februari heb ik de knoop doorgehakt, ik kon echt niet meer, met opgeheven hoofd ben ik weggegaan...
3 uur later lagen al mijn " privé". foto's filmpjes enz, bij mijn kinderen, je kunt je niet voorstellen wat een impact dat heeft gehad, hij schreef mijn kinderen dat ik een hoer was, ik verloor mijn zoon, die kon niet meer met de stress om gaan, mijn zoon verweet mij dat het mijn eigen schuld was, ik ging immers steeds terug naar de man...en idd dat deed ik ook, en ik kon niet uitleggen waarom ik dat steeds deed, ik weet het zelf niet eens.. hij viel mijn zoon ook steeds lastig en niet op een gezellige manier..
mijn NEX heeft alle schuttingen uit mijn tuin getrapt, in het begin van de relatie al een professionele spyapp in mijn mobiel laten plaatsen, alles kon hij controleren op afstand, zelfs in welke staart ik verbleef, en hij kon me zien. hij had controle over al mijn sociale media, ook telefoongesprekken kon hij afluisteren, whats app, alles.
hij ging te vaak vreemd maar ontkende alles, toen ik feitelijke bewijzen had, werd hij zo boos, en brak mijn arm op 3 plaatsen, hij heeft me nog ruim 2 uur laten wachten, eer hij me naar het ziekenhuis bracht, hij zette me af, en ik ben nog 3 uur in het ziekenhuis gebleven, wachten duurde lang. Ik belde hem of hij me kon halen, ik was gegipst, ik heb 1.5 uur op hem moeten wachtes nacht laat, terwijl het ziekenhuis een kwartiertje rijden was, meneer had nog trek en was eerst nog even langs de mac gegaan.
ik heb aangifte gedaan bij de politie, meer bedoeld als dossier opbouw, want echte aangiftes dorst ik nog niet te doen.
mijn med. dossier heeft hij gestolen uit mijn auto, (die had ik mee voor de aangifte), tja alles zat in een grote envelop met een logo van de politie, dus hij was " nieuwsgierig" maakte foto's ervan, en versperde het over social media, mensen met wie ik contact had, vreselijk.
ik kan nog wel even doorgaan, het is een eindeloos verhaal, meer nachtmerrie...
de eens zo sterke positieve vrouw, zelf verzekerd en vrolijke vrouw, daar is niet veel meer van over.....
Ik heb nu een strafzaak tegen hem lopen, dus zal wel weer veel problemen krijgen. een safe house is mij niet onbekend, hoor nog de politie sirenes die me naar een veilig adres brachten nog in mijn hoofd. ik ben paranoïde en heb vreselijk vaak paniekaanvallen.
Ggz kan niets doen dan pillen geven, die ik niet durf te slikken, omdat de bijwerkingen een nog zwaardere depressie kunnen veroorzaken, en ik ben alleen, heb geen toezicht, en hun zeggen, slikken of stikken, we kunnen je niet dwingen... geen hulp, niets...
Momenteel voel ik me iets beter worden, maar elke kleine tegenslag en ik ben weer terug bij af.
hoop dat het verhaal niet te warrig is, tijdens het schrijven springen mijn gedachtes alle kanten op. Het verhaal is nog veel langer, het manipuleren, en het aantrekken en afstoten, gaslichting noem het op, ik heb het allemaal gehad.
ik hoop hier gelijkgestemde mensen tegen te komen, zodat we elkaar kunnen helpen en adviseren, maar vooral, echt kunnen begrijpen.
Dank jullie wel, dat dit er is, liefs,
Von -xxx-
Beste Von,
Met het lezen van je verhaal ik wel invoelen. Het is duidelijk genoeg geschreven om te begrijpen hoor, alleen in je hoofd draai je op de achtergrond nog overuren erbij, gedachten die je nog niet hebt geschreven en beelden die opkomen. Schrijven helpt wel bij de verwerking en ordening van de dingen.
Ik heb op dit moment geen ellendige narcistische situatie, maar ik ben deels opgegroeid met een narcistische pleegouder in een zeer disfunctioneel gezin. Mede hierdoor heb ik later ook narcistische partners aangetrokken en mensen die gemakkelijk in cluster b zouden kunnen zitten. Voor mij is wat je schrijft herkenbaar genoeg in ieder geval.
Het niet weg kunnen komen van de partner die je mishandeld, ik heb dat vaker gezien. Het lijkt wel alsof de waarheid zo moeilijk te accepteren is dat je er eigenlijk een stuk aan voorbij gaat, alsof je er deels van dissocieert, alsof de oplossing van dit interne conflict is om het weer goed te maken met hem. Hoe is dat voor jou geweest, herken je daar iets van of was de situatie bij jou anders?
De discussies, ja ook veel discussies.. eindeloze discussies over niks. Niks is goed van wat je zegt het zal altijd ongrijpbaar blijven wat hij zegt en altijd je grenzen opzoeken om erover heen te kunnen blijven gaan. In mijn geval leek mijn pleegouder wel er van te kunnen genieten om hier altijd maar mee te pesten. De wereld en waarheid op zijn kop te zetten en vaak onrechtvaardig te zijn.
Ik heb ook nooit pillen willen slikken hoewel mijn depressie heel sterk was, ik kon lange tijd helemaal niet meer functioneren eigenlijk. Toch wilde ik bij mijn voelen kunnen blijven, ik dacht als ik pillen slik ben ik straks helemaal mijn gevoel of richting kwijt. Ik weet niet wat het beste is geweest maar het was voor mij belangrijk mijn eigen gevoel daarin te blijven volgen.
Zo te lezen ben je ook nog publiekelijk behoorlijk door het slijk gehaald door deze man. Het is wellicht een te kleine pleister, maar veel mensen zullen inzien dat degene die dit verspreid niet sporen kan. Het zegt nogal veel over hemzelf. Dat deel van hun ziekte hebben ze dan weer niet zo door, maar zo ontmaskert hij uiteindelijk wel zichzelf.
Blijf schrijven Von, blijf praten en blijf tekenen en blijf bewegen hoe moeilijk soms ook. Die vrolijke vrouw is weggetrokken voor tijdelijk, er komen dagen dat je zal merken dat ze haar weg weer vind in het leven.
Veel goeds ?
Dank je voor je berichtje,
Ja wat was het in me dat ik steeds terug ging, ik heb geen idee, misschien vond ik de eerste maanden zo geweldig, en belande ik in mijn sprookjeswereld, en voelde ik me bevrijd van alles. Eindelijk iemand die het puzzel stukje die ik miste opvulde... en hoe
de mishandelingen gingen geleidelijk en door manipulatie en gaslighting ging ik er vanuit dat het mijn eigen schuld was, gevolgd door een paar dagen love booming... ja, daar ging ik dus weer.
Ik ga maandag voor 4 dagen intern voor training, EMDR, en andere therapieën, ik kijk er gewoon naar uit. Ben de richting in mijn leven kompleet kwijt.
Ik heb nooit geweten dat ik uit een narcistisch gezin kwam, waarvan meerendeel door mijn moeder.
Ook ik bleef elke keer terug gaan naar haar, nooit ooit een excuus gehad van haar of een sorry, alles lag aan mij, en ze verspreide altijd rond dat ik de leugenaar was,....
in mijn narcistische relatie met mijn ex, kwam ik er pas achter dat mijn moeder ook een narcisten was, en Valle alle puzzel stukjes in elkaar.
Een veilig gevoel heb ik gehad met mijn ex waar ik 2 kinderen van heb gekregen, maar daar buiten nooit veiligheid gehad.
Tijd om aan mezelf te gaan werken, want nooit meer in een toxische relatie meer... dan liever alleen.
Dag Yvon,
Ja mishandelingen gaan vaak geleidelijk en ergens geloof je het toch ook gewoon niet dat het bestaan kan. Welke rol had je in het gezin aangenomen doordat je moeder narcistisch was?
Ik hoop dat je weet dat het gemiste puzzel stukje alsnog gevonden kan worden op een veel gezondere en fijnere manier.
Ik wens je veel goeds tijdens die trainingen deze week, wees lief en zorgzaam voor jezelf. ?