Mijn naam is Sandra, 61 jaar oud, moeder van drie kinderen Mijn oudste dochter was ruim 3 jaar geleden zwanger van haar eerste kindje. Toen ze 6 maanden zwanger was moest ze niks meer van mij weten, ik was een narcist, controlerend, niet empatisch, nooit liefde gevoeld en noem maar op. Toen mijn kleindochter was geboren hebben ze ons wel gebeld en mochten we na een week op visite komen. Wij blij maar na het bezoek moest ze niks meer van mij weten en dacht ze nog precies hetzelfde. Als je bedenkt dat ze nog op mijn verjaardag had gevraagd of ik bij de bevalling wilde zijn (ik was toen kraamverzorgster) was dit allemaal wel heel heftig. Na 6 maanden nam ze weer contact en mocht ik zelfs oppassen elke maandag. Ik dacht echt dit zijn hormonen van de zwangerschap. Sinds vorig jaar september is het weer helemaal mis. Ze ging scheiden, had geen contact meer met haar vriendinnen en haar jongste zusje waar het contact altijd goed mee was en van ons moest ze ook niks weten. Ze was gestopt met werken en haar ex moest voor alle kosten opdraaien omdat de scheiding nog niet was uitgesproken. In het convenant heeft hij het huis toegewezen gekregen. Op een gegeven moment na geen contact meer te hebben gehad vroeg zij of wij haar konden helpen met schulden die zij had, alleen de schulden en verder niks. Ze is uiteindelijk uit haar huis vertrokken en had een woning tijdelijk gehuurd. In februari kregen wij opeens een berichtje of wij langs wilde komen en de uiteindelijke vraag of zij met haar dochtertje bij ons in kon komen wonen. Ze kwam met zo'n mooi verhaal dat wij gelijk ja hebben gezegd maar als we hadden geweten. Wij hebben een tuinkamer en daar een soort van studio voor haar ingericht en voor haar dochter een eigen slaapkamer. Ze werkt nog steeds niet en eigenlijk dachten wij zelf ze heeft het zwaar gehad we laten haar bijkomen en dan praten we wel verder. Na 2 weken was al de eerste aanvaring en kreeg ik weer alle verwijten en 2 maanden later weer maar ook nog eens dat ze trauma therapie heeft gehad door mijn opvoeding. Gelukkig kunnen mij andere 2 kinderen mij geruststellen maar toch je gaat toch twijfelen. Eigenlijk weet ik wel beter maar toch. Wij zijn zestigers en dit gaat natuurlijk niet dit is een onbegonnen wedstrijd maar het idee haar op straat te zetten dan breekt mijn hart maar is waarschijnlijk niet onvermijdelijk. Op dit moment praten wij helemaal niet met elkaar alleen het hoog nodige. Hebben mensen hier ervaring mee. Ben ondertussen bij een coach en die zegt om mijzelf op 1 te zetten en dat is zo moeilijk als je altijd zorgend bent geweest niet alleen prive maar ook beroepsmatig. Nu ook ik denk elke keer ik ga dit of dit nog proberen maar als je met je verstand denkt weet je dat dit niet gaat. Het gaat alleen over haar en hoe goed ze bezig is en dat haar bedrijf geweldig wordt maar daar heeft ze al een jaar niks mee verdiend. Ze doet niks in huis en heeft ook geen inkomen als ze blijft hou ik dit in stand. Als ik haar op straat zet dan trigger ik haar misschien om wat te gaan doen en voor haar en haar dochter te gaan zorgen. Gelukkig is de vader wel in beeld en is er altijd opvang voor die kleine meid maar toch je hart breekt.