Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier op dit forum.
Ik ben 37 jaar, heb 2 kinderen van 10 en 17 jaar. Ik was 18 jaar in een relatie met een narcist zonder dit weten. Ik ben met puur toeval hier op deze site gekomen en toen ik de meeste artikelen las over narcisme kwam ik er pas achter dat ik te maken heb met een narcist.
Ik heb altijd gedacht dat het normaal was in een relatie om zo af en toe ruzies te hebben en dat het aan hem lag omdat hij ADHD heeft of aan mij lag en met kleine aanpassingen en wat geven en nemen we wel samen oud konden worden.
Jarenlange vernederingen waarbij de kinderen bij waren, opeens uit het niets boos worden op dingen, niets doen in het huis. Ik werk 6 dagen in de week, 9 uur per dag. Op mijn vrije dag waren mijn taken om het hele huishouden te doen, voor de kinderen zorgen, planning maken voor de week om te kijken wie en wanneer de kinderen van school werden gehaald, eten regelen zodat de kinderen gezond eten krijgen en niet altijd afhaal, noodle pakjes of pasta met ketchup en kaas. Alles draaide om hem en het moest maar in zijn schema passen en uitkomen. 2 maanden geleden was ik alleen thuis en ben ik thuis overvallen. Toen barstte de bom. De buren kwamen heel lief langs om te vragen hoe het met mij ging. Nog voordat ik antwoord kon geven op hoe het met mij ging begon hij te praten over hoe snel hij wel niet thuis was om mij te “steunen” en begon over zijn nieuwe baan die eraan zit te komen.
Toen knapte er iets in me en zei iets dat er iets niet klopte en dat dit geen normale reactie kon zijn ook al heeft hij adhd. Ik ging op internet zoeken naar antwoorden en over scheiden. Toen kwam ik artikelen tegen over narcisme en alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Ik herkende zoveel kenmerken in hem. Ik twijfelde eerst maar toen ik wat antwoorden en reacties op bepaalde vragen ging uitlokken klopte het precies! Het spiegelen, antwoorden verdraaien, dingen opeens nooit gezegd of de schuld afschuiven op iets of iemand anders.
Nu heb ik een paar weken terug aangekondigd dat ik bij hem weg wil. Afgelopen week ook onze eerste meditation gesprek gehad. Hij lijkt totaal niet te willen meewerken en gelooft de mediator niet en wilt het liefst meteen naar de advocaat stappen. Hij wilt co-ouderschap omdat het hem dan scheelt in de kosten voor alimentatie. In het begin zei hij nog dat hij graag de oudste bij hem wilt laten wonen omdat hij anders alleen is en geen kind heeft. Nu wilt hij de oudste niet want ze is opstandig(puber) en wilt hij de jongste hebben omdat ze wel lief is en naar hem luistert.
Oudste weet inmiddels hoe haar vader in elkaar zit en had nog eerder door dat hij een narcist is dan ikzelf.
Jongste is echt heel gevoelig en durft niet echt goed haar echte gevoelens te laten zien. Ze zegt dat ze bij papa blijft omdat ze het anders heel zielig voor hem vindt terwijl ze vaak tegen me zegt dat haar vader vaak zomaar boos op haar wordt en na schooltijd nooit van hem met een vriendinnetje of vriendje kan afspreken omdat hij het maar lastig vind. Zij durft dit ook niet naar haar vader te uitten.
Ik vind dit zo triest voor de kinderen en wil het liefst de kinderen beschermen tegen wat hij mij heeft aangedaan. Ik kan de kinderen niet volledig van hun vader weghouden. Mijn omgeving begrijpt mijn situatie niet en zien niet hoe hij werkelijk is of wat hij psychisch met de kinderen doet. Ze zeggen dat ik gewoon moet toegeven en hem gewoon de dagen moet geven die hij wilt en dat de kinderen ervan zelf achterkomen hoe hij werkelijk is.
Ik weet op dit moment echt niet wat ik moet doen. Mijn energie is ook echt op. Ik hoop op deze forum meer informatie/ervaringen/advies te kunnen op doen.
Hallo Ysje,
Heb je verhaal gelezen. Dat je pas na 18 jaar tot de conclusie bent gekomen, het is vaak de laatste druppel die de emmer doet overlopen. Misschien tegen beter weten in, het gene verklaren als ADHD, kan ook een excuus zijn voor zijn narcisme, maar daar kan ik niet over oordelen. Echter hoor je wel vaker dat ADHD en narcisme hand in hand samen kunnen gaan. Wanneer mensen gaan scheiden, gaat het in de regel al heel lang niet meer goed in hun relatie, maar ik las dat jij dat ook al aangaf, "jarenlange vernederingen". Tijdens scheidingen kunnen de emoties hoog oplopen met beschuldigingen over en weer. De verleiding om de ander dan te beschuldigen van een persoonlijkheidsstoornis of aandoening ligt dan ook voor de hand. Echter kun je met jou waarneming op zijn gedrag geen diagnose vaststellen. Dat kan alleen een psychiater. Dat wil niet zeggen dat jij geen bepaalde symptomen herkent. Uiteindelijk denk ik dat ieder mens wel wat narcistische trekjes heeft of kan hebben, maar dat betekent nog niet dat iemand ook een narcist is. Uiteindelijk heeft ieder scheidingsverhaal 2 kanten.
Ik hoop dat jij mij niet verkeerd begrijpt, maar vaak is het gedrag van de ander een symptoom van een slechte relatie. De ander trekt zich weinig meer aan, gaat zijn eigen gang, is vaak al sociaal emotioneel voor zichzelf begonnen.’ waardoor hij voor jou niet meer bereikbaar of beschikbaar is. Je beschrijft het ook, nadat jij bent overvallen in huis, en hij niet door heeft wat het emotioneel met jou gedaan heeft, en jij eigenlijk niet door hem gesteund voelde, hij min of meer over jou gevoel heen walst. Het niet mee willen werken aan een gesprek met een mediator, het liefst meteen naar een advocaat stapt, dat recht heb jij ook. Dat hij co-ouderschap wil omdat het hem dan scheelt in de kosten voor alimentatie. Op zich vind ik persoonlijk dat kinderen nooit de dupe van een scheiding mogen zijn. Dus wanneer er in het belang van de kinderen geen onderlinge afspraken gemaakt kunnen worden, kun je een advocaat raadplegen. Ik snap dat het voor jou heel zwaar is, maar je kunt je kinderen niet beschermen voor iets wat hij jou heeft aangedaan, maar wel voor wat hij de kinderen heeft aan gedaan. Kinderen mogen geen speelbal worden tussen ouders.
Wens je veel wijsheid en kracht toe