Goedendag, ik wil me graag even voorstellen. Ik kwam er pas twee jaar geleden achter dat mijn vader een verborgen narcist was. Als kind dacht je dat alles wat er gebeurde (vooral het ontbreken van communicatie, opvoeding en genegenheid) normaal was. Ik was als kind ook nog eens slim en gevoelig, maar dat heb ik goed weten te verstoppen. Jarenlang verbaasde ik me erover dat ik zoveel ideeen had, maar dat er niks lukte. 

Toen ik een burn-out kreeg en een jaar later een flinke operatie moest ondergaan, leek het zelfs ook nog wel aardig te lukken. Maar ik viel een paar keer terug, en toen heb ik hulp ingeroepen. Ik mocht in een fijne natuurlijke setting tot rust komen, een soort dagbesteding. Na 5 jaar begon ik wat tot rust te komen, en toen ik vroeg om wat extra steun, in plaats van vooral bijkomen en opladen, werd er vreemd opgekeken. Ik had wel door dat er iets had ontbroken aan de ondersteuning, maar daar had ik zelf ook niet echt om gevraagd. Binnen een half jaar bleek dat hij het persoonsgebonden budget niet wilde verlengen, en werd het zo gedraaid dat 'we er samen niet uitkwamen'. Het werd me duidelijk dat hij heel makkelijk aan mij had verdiend, en achteraf heb ik een heel patroon van verborgen narcisme geanalyseerd, en ik zag ook hoe hij het toepaste bij anderen. Hij hoefde elke week in feite maar 1 gek zinnetje te zeggen en dan ging ik naar huis en dan was ik daar dagen mee bezig. Zo waren er tientallen kleine dingetjes waardoor je op het verkeerde been werd gezet. Door zijn manier van doen en goede contacten in het netwerk was er geen enkel vraagteken. Men vond het wel gek dat ik opeens weg was, en dat ik niet eens terug kon komen om nog eens gezellig koffie te drinken. Vooral via de emails zag ik hoe hij zich eruit wist te draaien en zich precies aan de regels hield, en wist dat ze hem niet konden pakken, omdat hij het (al jaren) goed had uitgewerkt. Bij een keukentafelgesprek werd vastgesteld dat ik nog wel hulp nodig had, maar dat het niet voorhanden was, en dat het logisch was dat ik moest wennen aan het idee dat ik niet meer naar die plek toe kon...

Daarna ging ik als trauma-respons trillen en leek het of ik achteruit ging qua fysieke kracht. Ik wil niet zo in detail treden, maar een jaar later vond ik een psycholoog en een maatschappelijk werker. Maar ook die laatste was er niet voor mijn herstel, die wilde mij in een bepaald programma laten meedraaien. Omdat ik daarin narcistische kenmerken herkende kon ik dat met de psycholoog bespreken en heb ik me daar op tijd aan kunnen onttrekken. Ik kon aantonen dat er geen passende hulp voor mij was en dat ik het meest gebaat was bij rust.

Ik ben nu 64 jaar, en het gaat gezien omstandigheden best redelijk met mij. Ik heb wel het gevoel dat het leven mij is overkomen, en dat ik er veel meer uit had kunnen halen. Creativiteit verstoord en ik moest opnieuw vanuit ontspanning leren lopen, en ik ben 30 keer verhuisd en daarbij steeds alles achtergelaten. Ik kan nu gelukkig een uur wandelen als ik goed in mijn vel zit. mijn gezondheid staat voorop. Maar ik ga alles rustig opbouwen, dus dat komt wel goed. Ik schrijf over mijn ervaringen. En omdat ik een passie heb voor het grotere plaatje (en dat het allemaal niet zomaar gebeurt) let ik vooral op de tekens dat er een ommekeer plaatsvindt en dat dit soort dingen nu meer boven tafel gaan komen.

Bedankt voor dit forum, en ik ben benieuwd of ik nog interessante dingen kan lezen hier.