Hallo allemaal, 

Ook ik ben nieuw hier en ga mijn best doen om mezelf kort voor te stellen. Ik ben een vrouw van 34, moeder van een peuter en momenteel zwanger van de tweede. Samen met mijn man en kinderen heb ik een fijn bestaan kunnen opbouwen waarin helaas ook struggles vanuit mijn jeugd het leven soms ingewikkeld maken. Ik lijd aan complexe ptss door een structureel onveilige jeugd. Mijn moeder heeft schizofrenie en mijn vader is erg narcistisch, of i.i.g. iets antisociaals. Ons gezin bestaat uit drie meiden, ik heb een zus van 6 jaar ouder, een zus van 3 jaar ouder en zelf ben ik de jongste. Allen zijn wij enorm beschadigd door onze ouders, op onze eigen manier. Mijn oudste zus kreeg ernstige borderline problematiek al tijdens de puberteit en heeft uiteindelijk ook schizofrenie ontwikkeld net zoals mijn moeder en woont onder begeleiding. Mijn middelste zus haar strategie is te overleven door een narcistische opstelling, net zoals mijn vader. Zelf ben ik vooral erg pleasend en vermijdend. Dat wij alle drie aan complex trauma lijden is niet te missen. 

Ik hoef jullie niet uit te leggen hoe het narcistisch misbruik eruit heeft gezien. Het letterlijke hersenspoelen van je gevoelens en ervaringen, psychologische en seksuele misbruik en mishandeling, en niet te vergeten de chronische emotionele verwaarlozing. Helaas kon mijn moeder ook geen stabiliteit bieden omdat zij naast psychotische episodes (die heel grillig en onveilig waren) ook veel last had van afvlakking, stemmen in haar hoofd en was zij letterlijk ''afwezig.'' Door het chronische karakter van haar ziekte kon zij mijn vader ook niet aan, of althans, dat heeft ze wel eens geprobeerd kan ik mij herinneren dat ik heel jong was. Maar alles wat nog van haar was, haar eigen identiteit naast haar ziekte, is afgepakt door mijn vader in de loop der jaren. 

Altijd heb ik het gevoel gehad dat er iets niet klopte binnen ons gezin, maar maakte mijn vader mij wijs dat ik alles had en kreeg en dat ik daar maar zo dankbaar voor moest zijn. Ik moest mij schamen dat ik depressieve gevoelens had en dankbaar zijn. Pas op mijn 26e hoorde ik over de diagnose van mijn moeder. Mijn zus was toen wel al lang al ziek. Maar dat mijn moeder ook schizofrenie had heb ik voor mijn 26e nooit geweten. Mijn moeder kreeg haar eerste psychose na mijn geboorte en is toen, weet ik inmiddels, daarna vele malen gedwongen opgenomen geweest. Ik heb tot 11 maanden bij mijn oom en tante gewoond waar mijn ouders later mee gebroken hebben. Ook in mijn peuter- en kleutertijd heb ik bij diverse mensen gewoond. Het was heel heftig om hier op latere leeftijd allemaal achter te komen. Het ergste was dus dat ik op mijn 26e de diagnose van mijn moeder hoorde in de spreekkamer van de psychiater. Mijn moeder werd sinds jaren voor het eerst dus weer opgenomen en ik was als enigst kind nog ''betrokken.'' Dit is wel het puzzelstukje geweest wat nodig was om te doorzien hoe het gezin werkelijk in elkaar stak. Mijn vader die altijd zijn best heeft gedaan om naar de buitenwereld af te spiegelen wat voor leuk en zorgeloos gezin we waren, alles brokkelde af. Ik heb jaren geleefd in zijn verloocheningen, zijn neppe ideaalbeeld, mij aangepast en gevoegd, gehersenspoeld. Het masker van mijn vader viel pardoes af, en ik kwam ik erachter dat ook de seksuele ''spelletjes'', intimidatie, het uiteindelijke misbruik niet normaal waren.

Dit is een doorbraak geweest om mij los te wringen en de werkelijkheid te doorzien. Hier kwam het punt van confrontatie, hoewel ik geleerd had om over mij heen te laten lopen, te dansen naar de pijpen van mijn vader en vooral geen kritiek te hebben want anders kon je klappen verwachten. Ik had vragen, en wilde antwoorden. Heel veel antwoorden, waar ik recht op had. Daarnaast de psychologische schade die ik had, die mijn vader ontkende. Hier ontstond dus de eerste discussie en ik riep mijn vader ter verantwoording. Dit is geëindigd in behoorlijke fysieke mishandeling waarop ik voor jaren gebroken heb met mijn beide ouders. Het eindigde met de uitspraak dat de ziekte van mijn moeder mijn schuld was en dat ik nooit geboren had mogen worden. Dat als het weer misging met haar mijn vader mij wel wist te vinden.

Het was stil, rustig in mijn leven. Voor het eerst. en ik genoot ervan. In deze periode ontmoette ik ook mijn man, gingen we samenwonen, kochten we een huis en kregen we uiteindelijk ons eerste kind. Echter worstelde ik altijd nog met een schuldgevoel jegens mijn moeder. Haar isolatie, geen contact met een van haar kinderen. En de woorden van mijn vader. De woorden dat het mijn schuld was, dat ik haar iets verschuldigd was. 

er kwam een moment dat mijn moeder contact zocht met me, maar ik kon het niet, en durfde het niet, bang om weer die slangenkuil ingetrokken te worden. Uiteindelijk overwon het schuldgevoel, ook het schuldgevoel dat ik mijn moeder haar enige kleinkind ontnam. Zo ontstond de eerste ontmoeting met mijn beide ouders, mijn man en kind. Echter triggerde deze ontmoeting zoveel ptss-klachten (herbelevingen, dissociatie, nachtmerries, hyperarousal) dat ik uitviel en in therapie moest. Ik kreeg voor het eerst EMDR voor het seksuele misbruik van mijn vader en dit zorgde ervoor dat ik een half jaar uit de roulatie was. In de tussentijd had ik een soort van whatsapp-contact met mijn moeder, maar verder niks. Ik kon ook niet praten met mijn ouders over mijn situatie waar ik middenin zat, al wisten ze dat wel dat ik dus al lang psychische klachten had (ptss). Ik kon na een half jaar weer langzaam reïntegreren op mijn werk, het was een verschrikkelijk half jaar geweest.

Een half jaar later raakte ik zwanger van ons tweede kindje en ik besloot om dit middels een kaartje mede te delen aan mijn ouders. Elkaar fysiek zien was en is geen optie omdat is gebleken dat ik daar te kwetsbaar voor ben. Al snel kreeg ik een berichtje van mijn moeder, ze wilde ''snel'' afspreken. Ik was opzoek naar hoe ik dit ging brengen, want ik wist bij voorbaat al dat ik het niet goed kon doen en dat het niet geaccepteerd zou worden dat ik hun niet wilde zien. Ik liet er twee dagen overheen gaan en kreeg meerdere berichten van mijn moeder of ik het gelezen had. En precies waar ik bang voor was: ik kreeg ineens een bericht van mijn vader (die nooit de moeite deed om iets te sturen). Of ik even wilde antwoorden. Ik heb toen geantwoord met de woorden dat ik nog aan het nadenken was over hoe ik het e.e.a. onder woorden wilde gaan brengen, maar dat een eerlijk antwoord is dat afspreken voor mij te ingewikkeld is omdat het zijn weerslag heeft op mijn mentale gesteldheid. Dat hier verder over uitweiden mij onnodig en ook niet verstandig lijkt omdat dit niks gaat opleveren. Dat ik nog nadacht over of het op een manier mogelijk was dat zij hun kleinkind(eren) nog eens konden zijn met mijn man erbij, maar dat met mij erbij niet zou gaan lukken.

Uiteraard kreeg ik de narcistische woede vervolgens over mij heen. Kleineringen, bagatelliseren, dat het ongeloofwaardig is, sarcasme. Ik heb gezegd dat dit is wat er is en dat ik een keuze heb gemaakt die voor mezelf goed is en dat mijn vader het daarmee kan doen. Dat accepteerde mijn vader natuurlijk niet en ik kreeg weer allemaal telefoontjes en whatsappjes met vergif over mij heen. Ik heb het beëindigd door te zeggen dat ik begrijp dat het lastig is voor hem om andermans grens te accepteren, maar dat dit toch echt is waar hij het mee moet doen. Daarna heb ik hem op alle mogelijke manieren geblokkeerd. En nu is het wel stil, en dat geeft weer rust. De angst, spanning, stress valt weer van mij af, beetje bij beetje.