Sta ik er nu op?

Ja je staat erop. Welkom op het forum!

Ik heb je gebruikersnaam wel even aangepast. Je e-mailadres als gebruikersnaam is niet zo handig. Tenzij je graag veel e-mail wilt krijgen 😉

Veel succes!

Herman

Dag Mercedes,

Ook ik ben bekend met een ouder die narcisme heeft, ook later in mijn leven meerdere mensen aangetrokken met een hoog gehalte van narcisme. Ergens is het 'normaal' geworden lijkt wel. Erover praten heb ik echt moeten leren, hoe is dat voor jou? Heb je er over kunnen praten of doe je dit nu voor sinds kort pas?

In ieder geval welkom

@saar

Sinds mijn echtscheiding in 2015 ben ik pas tot de juiste term gekomen. Er viel toen veel op het juiste plaatsje. En toen ben ik aan mezelf gaan werken want ik was een schim geworden. Ik volgde heel wat therapie en nog steeds. Mijn leven is zwaar op zijn kop gaan staan. Veel vrienden (allé ja, vrienden?) verloren maar ook goede vrienden bijgekregen. Echt goede vrienden. Maar er zijn niet veel mensen die begrijpen wat ik heb meegemaakt en nog minder mensen die begrijpen dat ik mijn moeder nu door heel andere ogen zie. En ik blijf vechten tegen mijn codependentie. Ik blijf blijkbaar nog steeds aantrekkelijk voor ….. Maar er is heel wat verbetering en af en toe ben ik best fier op mezelf met de vooruitgang die ik boek. Maar ik mis dus diepgaandere gesprekken over mijn strijd en de strijd die ook andere voeren. Ja het heeft wel te maken met erkenning en herkenning. Ik heb enkele familieopstellingen gedaan en daaruit blijkt welke rol mijn moeder had. Ex is op de achtergrond verschoven en moeder op de voorgrond. En eerlijk ben ik het beu om steeds te moeten horen " het is toch je moeder". Ja het is mijn moeder en ik wens haar het beste maar ze dient haar eigen leven te leven en niet het mijne. Mijn verlangen om met haar te breken is groot maar ik durf het niet.

Dag Mercedes,

Ik kan me goed voorstellen dat je de uitspraak ‘maar het is toch je moeder’ beu bent.

Een moeder is meer dan alleen degene die geboorte heeft gegeven aan je. Ze zou een emotioneel bereikbare moeder moeten zijn en niet alleen voor de omgeving een moeder lijken. In mijn geval kan ik zeggen dat ik geen moeder heb gehad aan haar, in eigenlijk helemaal niets op 1 ding na, ze gaf me fysiek gezien precies (en niks meer) wat ik nodig had om voor de omgeving een gezond kind te lijken.

Ooit vroeg een therapeut hoe ik met 1 woord haar zou beschrijven. Ik heb getwijfeld tussen twee woorden: manipulatief en ijskoud. Ik koos uiteindelijk voor het laatste.

Hoe heb jij jou moeder-dochter relatie ervaren Mercedes? Hoe was ze voor jou als kind?

@saarweet je ik moet even huilen. Koud dat is het. Mijn broer mijn allerliefste broer pleegde zelfmoord en mijn moeder zwijgt hem dood. Alsof hij niet bestaan heeft. Want ja hij kan haar niet meer dienen. Kort na zijn overlijden heeft ze er nog gebruik van gemaakt. Even aandacht gezocht. En het doet me heel veel pijn want mijn broer was en is mijn zielsverwant.

Och ja als kind dacht ik een fantastische moeder te hebben. Oogkleppen. 

Och Mercedes wat moet het moeilijk voor je zijn dat je broer niet meer besproken kan worden alsof hij er niet was geweest. Zelfmoord is ook een teken dat er gevoelens waren van hopeloosheid en geen uitweg meer zien. Wie was je broer als mens? Ja dat aandacht zoeken is kenmerkend. Ik heb het ook gezien bij mijn pleegmoeder en later bij andere narcisten. Iemand anders maakt iets ergs mee, maar het gaan altijd over de narcist zelf en nooit over degene zelf. Zo wordt het verhaal van een ander gebruikt voor de narcist zelf.

Ja kinderen zijn zo vreselijk open en eigenlijk liefdevol naar ouders, ook als ze zo koud zijn. Ze weten niet beter. Als kind kwam ik later in mijn pleeggezin, daarom had ik ook ander vergelijkingsmateriaal. Veel kinderen van eigen ouders hebben dat niet, ze hebben geen ander kader dan het kader dat de narcist ze spiegelt.

Mag ik vragen hoe je vader was in het gezin?

@saar mijn vader? Een moeilijke. Mijn vader is reeds lang geleden overleden. Ik hield en hou heel veel van hem. Hij was autoritair maar ook heel beschermend. En hij gaf ons tenminste complimenten. En ook duidelijkheid. Nee was nee en ja was ja. Was hij slachtoffer van mijn moeder? Misschien misschien ook niet. Maar hij was sowieso slachtoffer van de oorlog want ook nog eens oorlogsinvalide. Ons gezin was heel complex. Mijn moeder had al 2 kinderen (een tweeling). Een ongelukje zoals ze zo mooi zeggen. En mijn overleden broer en ik komen dus voort uit haar huwelijk met mijn vader. Er is altijd een onderlinge andere behandeling geweest van mijn moeder. En het is alsof mijn vader de hechter was om de beide zijden bij elkaar te houden. En het liefste wat mijn moeder doet is onenigheid zaaien tussen haar eigen kinderen. 

Het overlijden van mijn broer was trouwens de aanleiding van mijn echtscheiding. Op de begrafenis vroeg ex me "waar zit je met je gedachten, blijf eens bij mij" Ja zeg, waar zouden mijn gedachten gezeten hebben.

MOEILIJK 

• Dus ik ben mijn broer heel dankbaar dat hij me de ogen opende. 

 En ja, mijn broer had het heel moeilijk. Compleet onderdrukt. Maar wat was hij mooi. Een prachtig lief zacht hart. 

Dag Mercedes,

Het zaaien van verdeling is herkenbaar. Zo ook in mijn gezinsdynamiek. De drama die kon ontstaan gaf de narcist het gevoel van controle en het centrum van de aandacht. De reddende engel die dan moest toesnellen. Diezelfde engel die het ook veroorzaakte. Ik kan nu nog niet begrijpen dat niemand ooit die dynamiek heeft doorzien. Zo ingewikkeld was het nu ook weer niet. ? 

Dat je ex zoiets zegt op de begrafenis is wel erg opmerkelijk te noemen. Stel je voor dat de aandacht eens ging naar je broer of naar jezelf. Ja dat is typisch narcistisch gedrag.

Je ziet vaak dat degene die onderdrukt wordt ook de meest zachtaardige is in de familie. Hun ziel verdwijnt als sneeuw voor de zon en iedereen was te druk om het op te merken. Wel fijn dat je aan je broer zoveel mooie herinneringen hebt. En ook fijn dat je een vader had waarvan je kon houden.