Dag Bloemen,

Wat een mooie naam om te kiezen. 🙂

34 jaar huwelijk met een narcist is niet niks. Moeite met voor jezelf opkomen is herkenbaar. Voor mij werd het opkomen tegenover mijn pleegouder niet alleen afgestraft, het gaf haar ook inzichten in wat voor mij belangrijk was en dan werd dat weer tegen me gebruikt. Ik leerde daardoor niet aan te geven wat belangerlijk voor me was. In het dagelijks leven is dat helemaal niet handig. Van die dingen die je soms zo slecht weer af leert.

Ga je nu nog om met je moeder of heb je deze persoon helemaal uit je leven gezet?

In ieder geval welkom

@saar Ben niet meer in contact met mijn moeder van mijn 45 jaar. Het ging te ver ik heb vier kinderen. De twee jongens wilde ze afpakken omdat het door mijn schuld is dat ze geen kinderen meer kon krijgen. En dan krijgt ze als straf nog een dochter ik dus en ze wilde een zoon. Jeugdrechter bijzondere jeugdzorg heb ze allemaal zien passeren.

Voor niets want er was niks verkeerd aan mijn opvoeding dus kon ze ze ook niet afnemen voor mijn twee dochters niet geïnteresseerd. Op mijn 45 kwam ze nog steeds elke zaterdag met witte handschoenen over mijn meubels en ohwee als er een stofje op was werd ik nog steeds uitgemaakt geslagen voor een luie vrouw. Had er genoeg van ze kon voor een gesloten deur blijven staan.

Ik ben toen ook gaan begrijpen dat het leven dat ik leide met mijn man niet normaal kon genoemd worden maar dat is voor een andere keer.

Jeetje Bloemen, het lijkt me een behoorlijke impact wanneer je ontdekt dat je niet alleen je moeder narcistisch was maar dat je ook nog met een man was die narcisme had.

Dat stof controleren doet me beetje herinneren aan mijn pleegmoeder, die kon echt op de meest kleine details letten en daarover dan enorm heftig reageren. Het was dat ze geen stofjes kon tellen anders had ze dat ook nog gedaan. Wellicht hebben meer narcistische vrouwen een poetsmanie?

Voor jou is het goed dat je geen contact meer met je moeder hebt. Kun je daar ook gevoelsmatig mee uit de voeten? Ik zelf heb geen dag spijt gehad dat ik niet meer in contact sta, ik weet dat het met mijn pleegmoeder geen leven was geweest, of een leven waarin ik mezelf alleen maar verder kwijt zou raken. Ze gaan door tot op het bot, tot er niks meer heel van je is.

Gelukkig heb je nog je kinderen kunnen houden en heeft ze niet van je af kunnen pakken. De klaagzang over dat je het verkeerde kind bent of het verkeerde geslacht, als dat het niet was geweest, was er wel wat anders verkeerd aan je geweest. Ik zeg wel eens: Ze hebben de stok al gevonden om mee te slaan en vervolgens zoeken ze zelf wel naar een slap excuus als reden.

Hoe is het voor jou nu? Heb je jou rust en leven weer een beetje kunnen oppakken?

Fijn weekend