Hallo iedereen,

Mijn naam is Sjoerd. Ik ben 35 jaar. Ik heb sterk het vermoeden dat mijn ex-vriendin een narcist is. Ik heb er veel over opgezocht en veel gedragingen komen precies overeen. Alleen heb ik zelf autisme. Daardoor weet ik dat ik soms een vertekend beeld van mensen kan hebben. Ik wil graag weten of ik spoken zie of niet.

Al tijdens onze relatie kreeg ik het vermoeden dat ze narcistisch was. Ze kon gewoon niet toegeven dat ze fouten maakte. Daarnaast was ze dominant op een ziekelijke manier. Er was geen compromis mee te sluiten. Als ze haar zin niet kreeg, bleef ze net zolang doordrammen tot ze wel haar zin kreeg. En als het dan nog niet gebeurde werd ze gemeen en begon ze te klieren. 

Ook was ze heel erg egoïstisch. Ze hielp wel andere mensen, maar ze is niet in staat om te geven zonder er iets voor terug te verwachten. Een goed voorbeeld van haar egoïsme -vind ik- is haar dochtertje. Die kwam bij haar zogenaamd altijd op de eerste plek. Maar het viel me op dat ze haar dochtertje vooral als schild gebruikte. Als zij iets wel wilde en ik niet, maakte ze er altijd van dat het voor haar dochtertje beter was.

Nadat de relatie uit was, dreigde ze onze puppy in een asiel te stoppen als ik hem niet zou overnemen. Terwijl we eerder hadden afgesproken dat zij voor hem zou zorgen, omdat ik niet eens een eigen huis meer had. Ik weet zeker dat mijn stiefdochtertje daar kapot van was. Dus dat die op de eerste plek komt, is simpelweg niet waar.

Tijdens onze relatie had ze wel twintig keer beloofd dat ik bij haar mocht blijven wonen als het ooit uit zou gaan. Maar toen het eenmaal uit was, verdween die belofte meteen. Op zich snap ik dat wel, want het is ook niet goed om dan bij elkaar te blijven wonen, maar het was vooral de manier waarop die opviel. Ze zei geen sorry dat ze haar beloftes had gebroken en gaf zelfs geen enkele uitleg. Ze zei alleen dat dingen soms veranderen. Toen ik haar er later via Whatsapp mee confronteerde, zei ze doodleuk dat ze er niet op in ging. Ik las laatst dat narcisten macht willen zonder rekenschap af te leggen. Daar deed me dit heel erg aan denken.

Aan de andere kant kon ze ontzettend lief en zorgzaam zijn. Ze hield lange tijd heel veel rekening met mijn autisme, dat hoefde ze niet te doen. Maar niet meer in de laatste paar weken. Toen draaide ze bijvoorbeeld de hele dag luide muziek in huis. Misschien dat ze dat deed om haar eigen hoofd leeg te maken, maar het kan ook zijn dat ze me probeerde weg te pesten. In elk geval hield ze totaal geen rekening meer met me. 

Om nog even terug te komen op mijn stiefdochtertje: ze kon überhaupt geen enkele kritiek verdragen, maar zeker niet als het om haar dochter ging. Ik was het vaak niet eens met haar manier van opvoeden. Daar zei ik bijna nooit iets van, maar als ik dat wel deed, reageerde ze steevast als door een wesp gestoken. 

Samenvattend: ze verdroeg geen kritiek, ze gaf nooit fouten toe, ze vond haar eigen manier van doen altijd het beste en ze brak haar woord net zo makkelijk als ze het gaf. Zonder ooit ergens rekenschap voor af te leggen. Sterker nog, als je haar confronteerde met haar gedrag werd ze zelfs boos. Ik heb gewoon het idee dat ze oprecht niet kon inzien dat ze niet onfeilbaar was.

Ik hoor graag wat jullie hiervan denken. Het kan natuurlijk zijn dat ik er compleet naast zit. Dit was mijn eerste relatie, dus ik weet niet goed wat ik normaal en abnormaal moet vinden.