Mijn hele leven werd ik getiraniseerd door mijn moeder. Tot ze me tot aan de rand van de afgrond bracht en opname in psychiatrisch ziekenhuis nodig was. In therapie kwam toen naar voor dat mijn moeder een narciste is en mijn vader autistisch. Hij is heel erg afhankelijk van mijn moeder en ze kan hem dan ook manipuleren zoveel ze wil.

Op een bepaald moment werd zelfs expliciet uitgesproken dat ze dan maar een kind genomen hebben om iemand te hebben die voor hen zou zorgen als ze oud zijn.

Van hun kant is er nooit enige vorm van ouderlijke zorg, laat staan affectie, merkbaar geweest (ik ben opgegroeid bij mijn grootouders).

2 jaar geleden heb ik alle contact met mijn moeder verbroken, maar het tiraniseren blijft doorgaan.  Via mijn vader weet ze me altijd te raken, ze kwetst hem, maakt hem bang, en dan belt hij vol verdriet en in paniek naar mij, terwijl ik eigenlijk niets kan doen.

Ik blijf mijn plicht doen, zorg dat al hun administratie in orde is, zorg voor de betalingen en bestellingen. Niemand begrijpt waarom ik dit doe, maar dit is wat ik zelf normaal vind (nu nog in elk geval), het is voornamelijk om mijn vader enige rust te geven.

Maar vaak heb ik het gevoel dat mijn leven een hel is en dit zo zal blijven zolang ze leeft...