Hallo allen,

Na nog lang onzeker en twijfelachtig te zijn en met veel mensen gepraat te hebben wil ik hier ook wat vertellen. Ik merk dat ik een half jaar na het verbreken nog steeds dagelijks kamp met issues uit mijn vorige relatie. Ik ben van een zelfverzekerde, bewuste en gebalanceerde man veranderd in een onzeker wrak. Langzaam krabbel ik op, iedere dag wat beter, en soms wat minder maar merk nog steeds dat ik soms anderen nodig heb voor bevestiging. Dat is lastig aangezien ik vroeger rotsvast vertrouwen had in dat ik perfect kon terugvallen op mijzelf, dat was mijn rots in de branding. 

Kort iets over mijn achtergrond, daar zit denk ik wat context in.

- Opgegroeid in een traditioneel en stabiel gezin. Goede verzorging gehad, iets minder aandacht voor emotionele ontwikkeling. Als meest gevoelige in het gezin daar vanuit mijn opvoeding iets in tekort gehad maar die ontwikkeling later naar tevredenheid hebben kunnen doormaken. Altijd wel het gevoel gehad dat mijn ouders van mij houden en op hun manier het beste deden. 

- Relatie gehad met moeder van mijn kids, 2 fantastische kinderen en nog steeds erg goed contact met mijn ex partner. Relatie ging over omdat er verschillen zaten in hoe we omgingen met emoties. In het kort, wannneer mijn ex ergens mee zat ging ik het overnemen en oplossen, omdat ik dacht dat ik haar daar mee hielp. Ik had geen aandacht voor haar gevoel erbij. Hierdoor voelde zij zich niet gezien (je voelt mijn pijn niet) en ik ook niet (je ziet toch dat ik je help). We zijn uit elkaar gegaan dus dat zegt ook iets maar zoals ik het beoordeel en zij ook geen problematische relatie. Redelijk standaard verhaal door kinderen, door werk, door tradiotionele man/vrouw verschillen en gebrekkige communicatie daarover is het doodgebloed. Aangezien we nu als beste vrienden met elkaar zijn kan ik stellen dat daar geen gekke dingen zijn gebeurd. Na het verbreken van deze relatie een langere tijd alleen geweest, zeker een jaar of 6. Gewoon om mijn eigen leven te vormen, de rol als vader in co ouderschap te laten vormen, genieten van de tijd met en zonder de kinderen (genoot en geniet veel meer van het vaderschap dan voor de breuk). Her en der wat gedate maar eerlijk gezegd dat was meer voor gezelschap en intimiteit dan dat ik een relatie wilde. Dat mocht me overkomen maar was geen must, het was immers fijn zo. 

- Ik heb al jaren een hogere management / directie functie. Ik schrijf dit niet om mezelf op een podium te zetten maar omdat ik succesvol ben door een aantal karaktereigenschappen die kenmerkend voor mij zijn en zich in de loop der jaren hebben ontwikkeld. Verantwoordelijkheid nemen, verzekerd zijn van wat ik doe/besluit en dat ook uitstraal naar de mensen met wie ik werk zodat zij er ook vertrouwen in hebben, besluitvaardig, empatisch, reflecterend. Deze karakatereigenschappen horen bij mij, voelen eigen en zijn daardoor ook onderdeel van mijn priveleven. Mijn expartner en haar vriendinnen noemen verantwoordelijkheid nemen, empathie tonen en reflecteren ook als eigenschappen die ze in mijn waarderen als rol voor mijn co ouderschap. 

- Vrienden en familie omschrijven mij als een steun en toeverlaat, de vent die je belt voor zowel een gezellig avond als een goed gesprek, iemand die je s'nachts kunt bellen, als een prettig en warm mens, kalm en in balans, niet met je meepraat wanneer je eigen aandeel in een probleem wegschuift maar je respectvol kan spiegelen in je eigen handelen.

Als ik het teruglees komt het over alsof ik perfect ben maar dat ben ik zeker niet en alles is met horten en stoten gegaan, vallen en opstaan, confrontaties aan gaan met mijzelf, verdriet en hard werk. Maar al met al was ik best tevreden en trots op mijzelf, iets wat ik niet altijd ben geweest. Maar goed soms moet je daar ook gewoon iets ouder voor worden en leren van je ervaringen.

Ik had ook echt het gevoel klaar te zijn om iemand te ontmoeten om een toekomst mee op te bouwen, niet gaan zoeken wat dat werkt naar mijn idee niet maar ik stond er voor open om iemand tegen te komen.

BAM, ineens was ze daar. Charmant, Authentiek, Mooi, Liefdevol, Zorgzaam, Affectief, Complimenteus, Spannend, Vrijgeestig, Avontuurlijk, ik kan nog even doorgaan maar ik was blown away. Wow wat een fantastische eerste maanden, nog nooit zoveel liefde en waardering mogen voelen, echt next level en voor mijn gevoel was dit het wat ik mocht ontvangen na mijn reflecties, tijd voor mijzelf nemen na de scheiding. Niet van de ene door naar de andere, niet van je fouten leren en vervallen in hetzelfde verhaal maar dan alleen een andere partner.

Ondanks mn enorme verliefdheid en gevoel van dit is het met haar wordt ik oud, had ik genoeg waardering voor mijn eigen leven en het leven met mijn kids en de band met mijn ex partner. Dat kon ik goed doseren en in een tempo laten gaan wat verstandig en goed voor hen waren. Gelukkig nooit dat belang uit het oog verloren.

Ik ga even wat dingen puntsgewijs doen voor de leesbaarheid:

- Mijn nieuwe partner begon te vertellen over haar narcitische ex.

- Nooit heel diepgaand maar genoeg zodat ik haar pijn voelde

- Ik vond dat ze zo veel beter verdiende, ik wilde haar laten voelen dat het ook anders kon, dat niet alle mannen slecht zijn maar de verkeerde had getroffen. Ik was immers dolgelukkig met haar dus hoe mooi zou het zijn als ik zoiets terug mocht geven.

- Er openbaarde zich problemen tussen ons, ze kon erg boos worden, schelden, schreeuwen, dagen negeren etc

- In de tussentijd had ik veel verteld over mijn pad naar vrede met mijzelf en hier ook kwetsbaarheden in bloot gelegd. Bv de veiligheid die ik mijn kids wil bieden in een nieuwe relatie en de band die ik met mijn ex onderhoud respectvol wil houden.

- Mijn nieuwe partner vertelde mij wat haar issues waren en hoe mannen daar in het verleden mee omgingen. Ik liet haar zien dat het anders kon. jaja hij komt weer terug, ik ging het niet oplossen maar ik toonde begrip. Wat was het ineens makkelijk om te zeggen 'wat rot voor je', 'ik begrijp je' in plaats van een heel probleem over te nemen. En ergens was ik ook trots op mezelf, want het werd ook goed ontvangen.

- Het geweld tegen mij begon toe te nemen, kwetsen, schelden, spullen pakken en vertrekken, mij op de punten duwen waarvan ik had gezegd in ontwikkeld te zijn, je ex had toch gelijk, de kleinste dingen verkeerd doen (in mijn ogen deed ik het gewoon anders niet verkeerd) allemaal precies de dingen zeggen die ik vanuit vertrouwen en openheid had gedeelt. 

- Ik had haar beloofd anders met haar om te gaan dan haar exen. Ondanks al het geweld tegen mij bleef ik zacht, luisteren, mijn aandeel pakken wanneer ik er naast zat, niet boos worden, geen stemverheffingen, geen scheldpartijen, begrip tonen. Gezien hetgeen wat er op me af is gevuurd deed ik het best goed als zeg ik zelf. Toch ook sprak ik over haar aandeel, niet wijzend, maar waar komt het vandaan, hoe denk je dat dit voor mij is. Je kwetst mij hiermee, dan is het toch niet vreemd wanneer ik hier over wil praten

- Ik voelde een continue aantrekken en afstoten bij haar. Wanneer ik mijn aandeel pakte was de liefde die ik kreeg enorm. Wanneer we spraken over haar aandeel werd ik afgeblaft, genegeerd, uitgescholden en gekleineerd. Wat ik verkeerd deed was haar favoriete gespreksonderwerp. Het ging altijd over mijn reactie en niet over haar actie. 

Mijn afbreuk is begonnen. Ik hunkerde naar die intense liefde die ik kon voelen van haar. De initimiteit nam af, die was geweldig maar verdween naar de achtergrond, complimenten verandere naar kritiek. Als ik 100 dingen deed en er waren er 99 goed kreeg ik alleen te horen hoe slecht die ene was en niet hoe fijn de 99 waren. Mijn zelfvertrouwen nam af, ik werd gevoelig voor haar afwijzing, bij conflicten nam ik vol de schuld op me, bood excuses aan voor dingen die ik niet verkeerd deed, durfde haar aandeel (vaak de oorzaak) niet meer te bespreken, ik veranderde van een verzekerde en stabiele man naar een onzeker en aanhankelijk jongetje op zoek naar goedkeuring. Ik kreeg te horen dat ik dom ben.

Ze begon zelfs kritiek op mijn werk te geven, hoe ik dingen aan moest pakken. Ik doe best moeilijk en specialistisch werk waar ik jarenlange ervaring in heb, en je een bepaalde achtergrond en ervaringen in moet hebben om goed over te kunnen oordelen. Ik ben daar wel gewoon goed in durf ik te zeggen. Haar achtergrond sluit er verreweg bij aan en je moet er echt goed inhoudelijk inzitten om daarin advies te geven. Zonder arrogant te zijn ik ben daar wel echt van een zwaarder kaliber in dan zij is. Maar dat mocht niet baten, ik was eigenwijs, zoals met alles, ik luisterde niet, ik behandelde haar te min. Alle dingen die ik voelde had zij ook ineens maar het leek net of ze de onderwerpen koos die eindigde in wat meer weerstand en toegevelijkheid vanuit mij naar haar.

- Complimenten gingen nooit over mij, als ik ze kreeg gingen ze over wat ik voor haar deed.

Dit ging even zo door, tussendoor vaak genoeg gedacht ik moet stoppen, ik moet eruit, dit wordt niet meer wat het was, veel gesprekken, veel beloftes dat ze het beter zou gaan doen, ze was beschadigd door haar exen en daar moest ze mij tegen gaan beschermen. Ik kreeg een soort medelijden en dacht het is niet zij die mij dit aandoet maar haar beschadigingen. We zijn beide slachtoffer van haar verleden. Ik moet sterk zijn en haar steunen. We moeten beide helen en dan gaan we een mooi leven tegemoet. Steeds meer verloor ik mijzelf in deze toewijding, af en toe kreeg ik weer die intense liefde, dat sterkte mij. Alleen de momenten van liefde namen af, de intensiteit van de haat en afkeur naar mij nam toe. Steeds meer verloor ik mijzelf. Op momenten kon ik mij verdedigen en koos ik ook om niet te zwichten en toonde ik weerstand, ik hield met mn laatste krachten mn rug recht. Dit was natuurlijk weer bodem om mij als veroorzaker te duiden. Ik was de narcist net zoals haar exen....

Als ik het teruglees wordt ik weer verdrietig, twijfel aan mijzelf, hoe heb ik de signalen kunnen negeren, hoe heb ik iemand zover kunnen laten komen, waarom ben ik niet eerder gestopt, kan ik wel vertrouwen op mijzelf dat ik het herken wanneer iemand niet goed voor mij is, wat is er mis met mij dat ik me dit heb laten overkomen, heb ik het inderdaad niet allemaal verkeerd gedaan. En dat is nog steeds een worsteling die ik moeilijk verklaarbaar krijg. 

Ik merk dat het van me afschrijven hier goed is, het is confronteren maar ook helpend. Het helpt mij in dingen helder krijgen. Ik sta er voor open om jullie reacties te horen.

Ik begrijp dat het een eenzijdig verhaal is en ieder verhaal 2 kanten heeft maar ik heb het zo eerlijk mogelijk proberen op te schrijven. Ik heb ik ook wel concrete dingen waar ik benieuw naar ben. 

- Naar mijn idee roepen mensen die uit een relatie komen met veel pijn snel mijn ex is een narcist. Ik was/ben ook zo iemand die dan snel denkt mwa narcist dat zal meevallen en dat is een stickertje was een deskundige moet plakken en niet een gekrenkte ex. Herkennen jullie signalen van narcisme in mijn verhaal?

- Kan het zijn dat mijn ex door haar (volgens haar) narcistische exen een bepaalde manier van omgaan is gewend. Daar geconditioneerd in is geworden dus dat ook als 'gewoonte' is gaan zien om met dingen om te gaan? Met andere woorden kwets ze mensen zoals ze is gewend gekwetst te worden?

- Hoe zien jullie mijn aandeel in het geheel? Welke dingen heb ik gedaan die niet goed zijn?

ps. Fijn dat dit forum er is. Ik ben bang dat ik nu meer kom halen dan brengen. Hopelijk dat ik in de toekomst ook wat meer kan komen brengen maar dat is momenteel niet de fase waarin ik verkeer.