Ben zelf ook opgegroeid met een narcistische moeder. Ben benieuwd naar jullie ervaringen. 

Karin 

De corona lockdowns waren in 1 opzicht een zegen. Daardoor heb ik nog meer afstand van mijn moeder kunnen nemen. Ze is een verborgen narcist, een zogeheten communale 'florence nightingale' narcist die zich richt op het verzorgen van anderen. Dit type narcist doet zich zeer zorgzaam voor, bezoekt iedere zieke of behulpzame persoon, maar is intrinsiek helemaal niet in het welzijn van anderen geïnteresseerd. Door zich zo zorgzaam voor te doen, willen ze applaus en waardering van hun omgeving ontvangen, zichzelf in het middelpunt zetten. Zo denkt iedereen dat er geen beter mens is dan zij. 

Ze heeft zich net als alle andere narcisten emotioneel niet verder ontwikkeld dan een kleuter, maar ze heeft zich natuurlijk wel geschoold en leeft in het lichaam van een volwassene. Omdat ze mijn moeder is, heb ik lang gedacht dat zij op degene was die mij emotioneel zou moeten steunen, van mij zou moeten houden, zoals ik ook van haar hield en voor haar zorgde.  

Al op jonge leeftijd kwam ik erachter dat narcisten nog iets met elkaar gemeen hebben: ze kunnen geen verantwoordelijkheid nemen voor hun daden. Het ligt altijd aan een ander. En daarom heb ik al jong geleerd dan zelf maar verantwoordelijkheid te nemen. Inmiddels ben ik er al lang achter dat mijn moeder nooit van mij heeft gehouden. Dat kan ze ook helemaal niet, want ze is niet in contact met haar eigen gevoel. 

Het goede van de lockdowns is dat ze me jaren lang niet op is komen zoeken. En bovendien waren er daardoor veel mensen die hulpbehoevend waren en met zo'n bezoek van florence nightingale moeder vereerd zijn geweest. Heerlijk rustig! 

@karin76  Ik las je bericht en  en  begrijp hoe jij je gevoeld moet hebben en misschien nog voelt. Ik ben zelf opgegroeid opgevoed bij mijn vader en stiefmoeder. Mijn ouders leven niet meer. Mijn stiefmoeder was een ware tiran. Net zoal jij beschrijft, naar de buitenwereld wordt mooi weer gespeeld, maar binnenshuis was het de ware hel op aarde. Als kind had ik ook al snel door dat zij iemand was met 2 gezichten, vaak gebeurden dingen ook uit het zicht van mijn vader. Uit angst ontstond er bij mij als kind  een bepaalde onzekerheid, want alles wat ik als kind deed was nooit goed genoeg, en vaak ook bestraft. Als kind ging ik mij heel lief en behulpzaam gedragen, want dat was immers wat er van mij gevraagd werd. Vanuit een soort afhankelijkheid  Gek genoeg  ben ik later met iemand gehuwd geweest, die zelf ook narcistische trekjes had  Echter kwam ik daar pas heel laat achter, ik zag het niet of ik wilde het niet zien. Weet niet wat het was, maar opeens werd ik wakker en had ik het gevoel alsof ik jaren onder een steen geleefd had. Nu ik dus gescheiden ben, heb ik mij zelf weer wat terug gevonden, Ik herken veel van wat je schrijft, de pijn , ik heb het voor mijzelf allemaal een plekje kunnen geven, maar weg  gaan doet het niet echt. Ik ben echter daardoor wel veel wijzer geworden, en inmiddels ook geleerd  dat alles er ook gewoon mag zijn. Het verleden los laten ook als dat je eigen familie betreft, het was zwaar. Maar uit liefde voor jezelf moet je soms de dingen los laten die jou niet meer dienen. Mijn ervaring is dan ook, als je ergens een deur sluit gaat er vanzelf wel weer ergens een nieuwe deur open.

@karin76  Ik las je bericht en  en  begrijp hoe jij je gevoeld moet hebben en misschien nog voelt. Ik ben zelf opgegroeid opgevoed bij mijn vader en stiefmoeder. Mijn ouders leven niet meer. Mijn stiefmoeder was een ware tiran. Net zoal jij beschrijft, naar de buitenwereld wordt mooi weer gespeeld, maar binnenshuis was het de ware hel op aarde. Als kind had ik ook al snel door dat zij iemand was met 2 gezichten, vaak gebeurden dingen ook uit het zicht van mijn vader. Uit angst ontstond er bij mij als kind  een bepaalde onzekerheid, want alles wat ik als kind deed was nooit goed genoeg, en vaak ook bestraft. Als kind ging ik mij heel lief en behulpzaam gedragen, want dat was immers wat er van mij gevraagd werd. Vanuit een soort afhankelijkheid  Gek genoeg  ben ik later met iemand gehuwd geweest, die zelf ook narcistische trekjes had  Echter kwam ik daar pas heel laat achter, ik zag het niet of ik wilde het niet zien. Weet niet wat het was, maar opeens werd ik wakker en had ik het gevoel alsof ik jaren onder een steen geleefd had. Nu ik dus gescheiden ben, heb ik mij zelf weer wat terug gevonden, Ik herken veel van wat je schrijft, de pijn , ik heb het voor mijzelf allemaal een plekje kunnen geven, maar weg  gaan doet het niet echt. Ik ben echter daardoor wel veel wijzer geworden, en inmiddels ook geleerd  dat alles er ook gewoon mag zijn. Het verleden los laten ook als dat je eigen familie betreft, het was zwaar. Maar uit liefde voor jezelf moet je soms de dingen los laten die jou niet meer dienen. Mijn ervaring is dan ook, als je ergens een deur sluit gaat er vanzelf wel weer ergens een nieuwe deur open.