Dag, ik wilde mezelf even kort voorstellen. Veel mensen vergeten dat ook in pleeggezinnen narcistische ouders voorkomen. Zo ook in die van mij. Ik heb jarenlang in een pleeggezin gezeten omdat mijn ouders niet in staat waren voor mij te zorgen. Je zou denken dat er goed gescreend wordt van pleeggezinnen door jeugdzorg, maar zoals we allemaal herkennen als slachtoffer is dat de buitenwereld van de narcist tot in het detail piekfijn wordt gehouden zodat het misbruik niet wordt gezien.
Wat het mij opleverde was een heel verwarrende puberteit/ adolescentie en eigenlijk nog tot diep in mijn volwassenheid heb ik me afgevraagd hoe die waanzin zinnig te maken was. Het is alsof je iemand met een waanzin probeert te begrijpen of tot redelijkheid te brengen. In discussies met een narcist heb ik dan ook 1 ding geleerd: Ga geen discussies aan met een gek, probeer jezelf niet toe te lichten of de redelijkheid van dingen aan te geven.
Inmiddels is het lang geleden dat ik daar weg ben gegaan en heb ik voor mezelf ook allang een geheel nieuw leven waar ik blij mee ben. De littekens zijn er altijd, de kwetsbaarheid en de triggers zijn er ook. Ik verdraag letterlijk bepaalde situaties of gedragingen niet en ik ben al weg wanneer ik dreig in zo een situatie te belanden. Voor mijn eigen gezondheid en welzijn.
Ik was niet het enige slachtoffer in dat gezin. Eigenlijk was ieder ander in dat gezin het slachtoffer en ook een deel van de familie daaromheen. Ik heb kunnen aanschouwen als kind hoe de waanzin van 1 persoon een hele groep mensen in de ban kon houden en uit zijn balans kon trekken en houden, mensen tegen elkaar kon blijven uitspelen met de grootste gevolgen voor de kwetsbaarste in die groep.
Al die mensen in die groep en de omgeving waren niet in staat 1 persoon tot de orde te roepen. Zoiets vind ik werkelijk verbijsterend.
Ik heb in mijn jeugd geen empathie gekregen van de narcist. Ze kon echter wel mijn situatie tegenover iedereen uitspelen en de reddende engel in de situatie spiegelen naar de omgeving. Maar de waarheid is, dat die zogenaamde empathie alleen werd vertoont naar de mensen toe en nooit naar mij toe. Ik hing erbij tijdens die mooimakerij, ik hing erbij tijdens mijn verjaardagen, ik hing erbij wanneer ze prat ging over haar goedheid en hoe ze het toch zo vreselijk vond voor mij allemaal. Maar de waarheid is dat er naar mij toe nooit 1 druppeltje empathie werd getoond. Niet tijdens de mooimakerijen en niet wanneer we privé waren. Niks, nada noppes. Het hele idee om ook maar 1 seconde de aandacht te vragen werd door haar al de grond in getrapt. Haar dominantie is zo verstikkend geweest en haar nood om gezien te worden en de aandacht te krijgen zo vreselijk groot dat ik vaak nachtmerries kreeg ervan.
Ook haar spelletjes spelen was eigenlijk altijd orde van de dag. Zodra ze ook maar door had dat ik iets leuks had.. of leuk vond werd het meteen afgepakt of gesaboteerd. Ook het speelgoed dat ik het liefste had en zelf voor had gespaard kon ze wegtoveren of weggeven of zeggen dat ik het wel zal hebben rondslingeren ergens. Het is eigenlijk altijd met alles zo geweest. Of ik nu een vriendinnetje had of een fijn contact met een huisdier. Zelfs mijn goede kanten werden in no time kapot gemaakt want niemand mocht iets goeds over me denken. Om als een klein voorbeeldje te noemen had ik als klein kind de neiging om diertjes te redden die in nood waren, hoe klein ze ook waren. Binnen no time leerde ze me om vlinders in mierenhopen te stoppen (omdat ze daar veilig zouden zijn) wat ze dus niet waren. En heeft ze een halve dag gespendeerd mij wijs te maken (en het voor te doen en me aan te moedigen) dat het doorhakken van pieren ze juist hielp omdat er dan meer van waren en dat ze gewoon aangroeien en verder leefden. Dus waar mensen me eerst konden loven omdat ik iets goed deed wist ze in no time om te draaien in: zie je wel er is iets sadistisch aan haar. Maar het was niet ik die daadwerkelijk sadistisch was. Ik was immers nooit op het idee gekomen en het was ook niet mijn doel.
Ook werd er bewust gekozen om mij eigenlijk geen zinnige informatie te geven maar onwaarheden. Zodat ik rare dingen kon zeggen in het bijzijn van andere mensen omdat het me was verteld dat het waar was. Ook spullen die 'verdwenen' werd ik van beschuldigd dat ik ze zou hebben verkocht. De lijst is eigenlijk te groot en ik kan wel blijven schrijven, maar voor nu laat ik het erbij. Wellicht schrijf ik later nog wat meer.
Saar