Ik ben Christy en na bijna 10 jaar relatie sta ik op het punt die te beëindigen. 

Ik vermoed dat mijn vriend narcistische trekken heeft of zelfs echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft.

Al bijna sinds het begin van onze relatie hebben wij problemen. Deze zijn in de loop der jaren alleen maar frequenter geworden. En ik kan er niet meer tegen.

In 2009 ben ik verlaten door de vader van mijn twee kinderen en na een aantal maanden leerde ik mijn huidige vriend kennen. Via Lexa. Toevallig woont hij in de zelfde woonplaats als ik dus dat was nog handig ook.

In het begin was het een vriendelijke bijna verlegen man die al jaren een soort kluizenaars leven leidde. Zijn relatie was zo,n 7 jaar daarvoor beëindigd, door haar.

Langzaam aan ging hij zijn ware aard laten zien; jaloers gedrag, woedeaanvallen om hele kleine dingen die vaak door hem zelf waren veroorzaakt. Hij ging ook bepalen hoe ik mijn kinderen moest opvoeden. Die waren vijf en 11 jaar oud. Mijn jongste heeft autisme en daar kon hij moeilijk mee omgaan.

Ook mocht ik geen contact onderhouden met mijn ex man. En de meeste ruzies gingen daarover. Mijn vriend had gewild dat ik met mijn kinderen al na een half jaar bij hem zouden intrekken maar ik vond dat te snel voor mijn kinderen zo net na een heftige scheiding. Daarbij was ik toen al regelmatig aan het twijfelen of zijn gedrag wel helemaal normaal was.

Één voorval en ook de eerste aanvaring was een paar maanden nadat wij elkaar hadden leren kennen. We reden in zijn auto (auto van de zaak) toen hij een blikje cola opentrok. Dat blikje begon meteen te spuiten boven de schakelbak waar ook zijn mobiele telefoon lag. In een automatisme trok ik dat blikje weg en hield het boven mijn schoot. Er kwam daarbij een klein beetje cola op de zitting. Hij ging vreselijk tekeer tegen mij, dat de auto nu verziekt was en vloekte alles bij elkaar.

Ik had dit nog nooit meegemaakt en dat terwijl ik heb voorkomen dat alles tussen die schakelbak en op zijn mobiel terecht kwam. Dat vlekje droogde nadat ik het met een zakdoekje gedept had op en je zag er niets meer van.

Ik schrok zo van zijn reactie dat ik niets meer durfde te zeggen. Na een tijdje werd hij daar ook weer boos over. Naderhand heeft hij er niets meer over gezegd, geen sorry of iets. 

Dit is nog een mild voorval, er zijn vele ergere geweest. Onze ruzies vinden vaak over de telefoon of whatsappen plaats. Altijd weet hij het zo te draaien dat het aan mij ligt. Zo moet ik bijvoorbeeld mijn muil houden als hij praat, mag ik hem niet tegenspreken. Hij noemt mij achterlijke gek of kutwijf, heeft tientallen namen voor mij. Waarvan hij later soms zei dat hij niet trots op zichzelf is. Maar veel vaker zegt hij dat ik moet accepteren dat hij zo is, moet denken en weten dat hij het allemaal niet zo meent.

 Hij is een meester in het negeren en doodzwijgen van mij, na een voorval. Hij heeft diverse keren spullen stuk gegooid tegen zijn muren die daardoor ook beschadigd raakten. Hij schreeuwd oorverdovend aan de telefoon.

 Mijn kinderen hebben veel van dit meegekregen en daar zit ik vreselijk mee, voel me schuldig. Maar alles is zo langzaam en geniepig gegaan. Hij heeft mij geïsoleerd van mijn vrienden en familie. Constant vertelt hij mij dat ik door hen misbruikt wordt. 

 Door toedoen van hem zijn de kinderen zelfs bij hun vader gaan wonen. Maar mijn zoon is anderhalf jaar geleden weer terug omdat het bij zijn vader niet goed ging. Mijn vriend is daar tot op de dag van vandaag nog boos over. Ik heb onze toekomst vergooid en volgens hem kom ik nooit meer af van dat k..ventje.

Na een ruzie krijg ik na dagen vaak een bericht van enige spijt, wil hij me zien of spreken, d opraait het dan weer zo dat hij boos is op alle anderen behalve op mij. Maar soms is het een paar dagen daarna al weer raak en wordt ik weer verrotgescholden en gekleineerd.  

Bijna altijd zegt hij dat hij mij probeert te helpen, ook vandaag was zijn laatste bericht; bedankt dat ik me zo heb mogen inzetten voor je en dat je nu oprot! Stank voor dank!

Ik ben dus ondankbaar en moet geholpen worden volgens hem...

Elke keer twijfel ik weer na een verzoenpoging en trap er weer in, denk en neem mij dan voor beter te reageren. Niet meer tegenspreken en hem gelijk geven voor de lieve vrede. Ik vertel al heel veel niet aan hem en aan de telefoon moet ik ook verbergen als mijn zoon naar beneden komt om bijvoorbeeld iets te drinken. Want hij stoort ons dan en volgens hem is mijn zoon een bijkomstigheid.

Ik probeer los te komen van een man die enerzijds belachelijk jaloers is maar al drie jaar lang geen intimiteit meer met mij wil. Tegen mij aanliggen slapen en op de bank tegen elkaar aanzitten is een must voor hem maar seks wil hij niet. Het was al weinig maar nu al ruim drie jaar niets. En daar zou ik nog mee kunnen leven als hij verder gewoon lief voor mij is...

Heb ik gelijk? Is dit narcistisch gedrag?   En hoe kom ik los van hem?