Je hebt hebt het lang volgehouden! Sterk hoor! Ik ben 29 en nu ruim 2 jaar uit elkaar, 2 kinderen. Als ik je ergens mee kan helpen doe ik dat graag! 

Welkom Vivian!

Beste allemaal,

Mijn hoofd loopt over van vragen en verdriet. Ik ben 34 jaar en mijn vriend of ex is 54. Ik heb 13 jaar samengeleefd met iemand die ik blijkbaar niet ken. De eerste jaren waren fantastisch maar toen begon de ellende. We vreeën niet meer, er was geen enkele uiting van liefde meer maar wel bergen commentaar. Ik was te dik, mijn familie en vrienden waren gestoord, ik sliep te veel, kortom ik werd bang bij alles wat ik deed dat ik het verkeerd deed. Als ik hem een kus gaf mocht ik niet plakken maar als ik dat niet deed was het ook niet goed. Ik kwam naast het werk het huis niet meer uit, en dronk vaker dan zelden een glaasje te veel nadat ik de pijn niet meer aankon. Mijn lust in het leven was en is gewoon weg. We hebben samen een zaak en ik heb nooit enig inzage gehad in de financiën al ben ik wel 50% aandeelhouder. Ik heb daar gewerkt maar heb nooit op de loonlijst gestaan, ik vertrouwde hem blind. We gingen immers samen oud worden. 7 jaar geleden heb ik zijn zoontje van 6 jaar permanent onder onze hoede gekregen en heb deze aanvaart als mijn eigen kind. Ook zijn andere twee heb ik voor een groot deel opgevoed. De belofte was immers zelf ooit te trouwen en een kind te krijgen. Ieder jaar dat voorbij ging dacht ik, ach heb maar geduld er is nu gewoon te veel stres, het komt wel weer goed, het gaat wel weer zoals vroeger worden. Ik heb viagra in zijn auto gevonden maar dat was natuurlijk niet van hem en de sporen van zijn masturbatie op zijn kantoor waren ook niet van hem! Ik was gewoon gek vond hij. En ik wou alleen maar nog eens vrijen met de man waar ik zoooo ontzettend veel van hou. De zaak draait nu na al die jaren ontzettend goed en er komt veel geld binnen. Nu kwam er een meisje van 17 bij ons werken ( nu 18 ) en deze had niet echt een thuis en trok heel erg naar ons toe. Ze kwam vaak bij ons logeren en voor ik het wist woonde ze bij ons. In het begin vond ik dit allemaal prima maar naarmate mijn vriend de hele dag met haar samen was, naar haar rijles, de groothandel, het werk, lief voor haar was, samen op de bank als ik al in bed lag etc begon mijn hoofd te tollen. Toen ik hier iets over zei ben ik overladen met gemene verwijten en was ik paranoïde. Ze is pas echt permanent ingetrokken nadat mijn vriend een hartinfarct heeft gehad btw. Ik ben die week helemaal doorgedraaid, kon de leugens en zorgen gewoon niet meer aan. Mijn vader kreeg dezelfde week een kanker diagnose en ik kon nergens met mijn gevoelens heen. Voelde me op alle mogelijke vlakken zooooo ontzettend afgewezen en alleen dat ik ben gaan drinken en we hebben enorme ruzie gekregen. Ik was nog nooit voor mezelf opgekomen. De volgende dag heeft hij een punt achter de relatie gezet en ben ik volledig in paniek gaan zeggen dat mijn gedrag gewoon door de drank kwam ( wat niet zo was) en dat als ik daar hulp voor zou zoeken alles wel goed zou komen. ( ik heb mezelf dus laten opnemen in de hoop daarna weer naar mijn gezin te kunnen). In ons laatste gesprek werd mij weer heel duidelijk gemaakt dat hij gewoon niet meer met mij over straat kon zo schaamde hij zich want ik ben kolossaal ( 180 cm en 80 kilo) en dat ik niets voor hem overheb. Tot overmaat van ramp krijgt hij deze week een operatie aan zijn hart en ik krijg nu van de hele wereld het verwijt dat ik er niet ben. Ik kon en mocht niet thuis blijven van hem want ik maak iedereen gek, zelfs de honden zijn nu ik niet meer thuis ben veel rustiger. Ook verteld hij iedereen dat ik een alcoholistische borderliner ben en is zelfs met mijn huisarts gaan praten om mij vervolgens te bellen dat ik niet meer te redden ben. Met mijn moeder mag ik geen contact hebben en al mijn vrienden zijn alleen maar slecht. Ik mag hem zelf niet bellen en sms’en want hij heeft rust nodig. Ik weet niet meer wat ik moet denken, ik voel me leeg en ben helemaal in paniek. Ik ben op een paar uur tijd mijn hele wereld verloren en wordt er ook nog eens enorm voor gestraft. Als ik hem vraag of het nog goed komt geeft hij mij geen duidelijkheid dus ook die onzekerheid is iets wat me gek maakt. Hij zit in mijn huis met een meisje die 35 jaar jonger is en ik ben hier kapot aan het gaan. Wat moet ik doen en is dit een narcist of ligt het probleem gewoon bij mij? En wat als hij de operatie niet goed doorkomt terwijl ik er niet voor hem was? Hoe kan ik daar mee leven? Had ik gewoon mijn mond meten houden? Kan iemand mij duidelijkheid, raad geven? Ik heb niets meer en ben helemaal niemand meer.

@niemand 

Ten eerste: Ho! Stop! Pas op de plaats! Je zit in een orkaan en wordt verscheurd, je waait alle kanten op.

Wat jouw vriend doet dat deugt voor geen meter. Zijn acties en praatjes geven wel het vermoeden dat hij een narcist is. Iedereen gelooft hem en jij denkt dat je excuses moet maken tegen de narcist en iedereen die om jullie heen staat. Dat gaat niet helpen. Tegen een narcist en zijn pionnen(die hij tegen elkaar uitspeelt) kan niemand op. Als je dat wel probeert is het net als bewegen in drijfzand: je zakt alleen maar dieper. Het jonge meisje dat hij nu aan de haak heeft geslagen zal het net zo vergaan als jou. Ook zij is zijn slachtoffer.

Narcisten trekken naar kwetsbare mensen toen. Het het lijkt mij dat hij jou zo gevonden heeft. Het is niet voor niets dat zo'n oude man zo'n jonge meid als jou heeft gezocht. Via lovebombing heeft hij je in de val gelokt lijkt me. En je bent trouwens helemaal niet te zwaar voor je lengte. Dat is een van de praatjes van narcisten. Ze proberen je alleen maar af te maken. 

Lees op deze website maar eens wat onze lotgenoten schrijven, ik denk dat je er heel veel uit kunt halen voor jezelf. Heel veel van ons hebben dit meegemaakt!