ik stel me even voor.
Hallo allemaal jammer dat we hier moeten zijn maar het is niet anders.
ik ben een vrouw van 57. En ben 37 jaar getrouw geweest.
ben sinds kort erachter dat me man een narcist is. Gingen naar relatietherapie maar ook daar zat die heel ongeïnteresseerd. Ben na vier sessies maar alleen gegaan. Daar zei ze. Het is nog wel kort maar volgens mij is je man een narcist. Zoek het eens op. Ze zei ; Ik vind hem egoisties en hij heeft totaal geen ampathie en inlevingsvermogen. Ik moest het woord ampathie eerst nog even opzoeken om het goed tot me door te laten dringen. Helaas alles wat ik las erover klopte toch wel voor 95 procent. Wist wel dat die egoisties was maar dat het zo ver ging. Ik dacht met relatietherapie misschien tot hem door te dringen. Dat die kwetsende dingen zei, dat dat me zeer deed. Waarom die altijd over me grenzen heen heen. Terwijl ik toch duidelijk zei dat ik iets niet leuk vond. Toen ik het hoorde van de psycholoog. Heb ik toch een scheiding aangevraagd. Zo iemand is niet te veranderen kon het weten want probeerde het al 30 jaar. Hoe stom kan je zijn. Waarom zag ik het niet eerder. Waarom had ik vertrouwen dat die het ooit wel in zou zien. Had al twee keer eerder een scheiding aangevraagd en elke keer beloofde die dat alles nu zou veranderen.
Loop al jaren bij een psycholoog maar daar hadden we het nooit over zulke dingen. Ging over mij hyperventilatie en stress nooit waar de stress nu vandaan kwam. Maar dat is denk ik voor een ander forum hier,
ben nu vier maanden gescheiden en zit een verwerkingsproces. Van de scheiding en dat hij eigenlijk een hele nare man is. Hoewel ik ook weet dat hij hele lieve dingen doet. Helaas achteraf alleen als die aandacht erdoor krijgt. En als er wat achter zit. Is allemaal nog zo dubbel.
Hallo Mamaloe60, bedankt voor je verhaal en welkom op het forum.
De reden dat gewone mensen een narcist pas heel laat doorzien komt doordat er weinig aandacht is voor het verschijnsel narcistische persoonlijkheidsstoornis. Zelf kwam ik er ook pas op 47-jarige leeftijd achter dat mijn moeder een verborgen narcist is.
Je bent geneigd van het goede van de mensen uit te gaan en je denkt dat je diegene wel tot inzicht kunt brengen. Tot je in de gaten hebt dat je met een ernstig geestesziek iemand te maken hebt.
Pipo... koeien...! 😉
Hoi Mammaloe.
Voordat ik mijn narcistische vriendin trof had ik nog een ander meidje waar ik pakweg 3 maanden sjans had, maar om de een of andere reden voelde ik me heel ongemakkelijk en maakte het om onbekende redenen uit. Ik denk dat zei dat nooit begrepen heeft. Toen trof ik mijn 2e meisje en werd daar hotel-de-botel verliefd op - en zag net als jij niet hoe in-gemeen als ze was - mede wellicht omdat ik destijds 25 was en zij nog maar net pril 16. Het eerste half jaar hebben we mekaar geschreven hoewel ze misschien maar een halve kilometer verder woonde. Ze was de jongste thuis en naar zeggen mocht ze er eigenlijk niet zijn omdat het rubbertje scheurde. Ik was nog ouder als haar oudste zus, hetgeen wellicht een doorn in het oog was van moeder overste die kennelijk van mening was dat haar ongewenste dochter slechts en alleen met een professor mocht trouwen en niet met iemand die 'maar' een vrachtwagenchauffeur is (ongeacht ik allroundchauffeur was). Het duurde niet lang of een treitercampagne begon met medewerking van de huisgenoten, haar vader praatte dergelijke taal dat ik wist dat seks was uitgesloten... tenzij..?
En wij vluchten naar mijn ouderlijk huis en verbleven elke avond op zolder. Mijn narcistische moeder was een verborgen exemplaar en met haar in huis was ze alleraardigst, wanneer ze foetsie was, was ze weer de duivel van weleer. Toen het door hele nare omstandigheden uitging was ik finaal stuk! Ik was stapelgek op die meid ondanks alle gemene streken - je bent a.h.w. betoverd. En het heeft bij mij 28 jaar geduurd eer ik het los kon laten.
Néé, zolang hoeft het voor jou niet te duren, ik ging namelijk heel hard werken - Arbeit macht frei - ja dank je Kluk-kluk, dus niet, uch! Mij hebbe gezegd. Al die shit blijft lekker plakken en je moet het nadien alsnog verwerken.
Via mijn zus had ik het boekje van Alice Miller - Drama van het begaafde kind gelezen, maar dat was toch niet je dat, voornamelijk zo technisch dat je er amper de ballen van snapte. Pas in 2015, nadat ik andere boeken had gelezen, werd me gewaar wat mijn moeder (die ik altijd loeder noemde en steevast met loederdag een bosje distels gaf die ze vriendelijk aannam om niet af te gaan bij de familie. gna gna gna) had uitgevreten. Dat kan ik slechts en enkel satanisch noemen!!!