Uiteraard stel ik mij als oprichter van deze website als eerste voor.

Op 19 november 1967 werd ik geboren in een voor de buitenwereld keurig middenstandsgezin. Ik kreeg van mijn ouders de naam Herman.

Mijn vader is een kwetsbare man die in de tweede wereldoorlog beide ouders verloor. Als gevolg van dit oorlogstrauma heeft hij derealisatie. Het feit dat mijn vader een kwetsbaar mens is maakte hem waarschijnlijk een makkelijke prooi voor een narcist...

Mijn moeder is een vrouw met twee gezichten. Naar de buitenwereld speelt zij de lieve zorgzame moeder. Maar binnenshuis is zij een tiran die altijd op zoek lijkt naar de confrontatie.

Als kind werd ik door haar geestelijk mishandeld. Destijds dacht ik dat ik zelf wel iets fout zou hebben gedaan en het verdiende. Maar toen ik ouder werd drong steeds meer het besef tot mij door dat dit geen opvoeden was maar geestelijke mishandeling.

Als volwassene heb ik verschillende keren geprobeerd hier met haar in gesprek te komen. Doch met telkens hetzelfde frustrerende resultaat. Wanneer ik het onderwerp aansneed reageerde ze hysterisch en draaide alles om. Altijd was een ander schuldig en was zij het slachtoffer.

Na zo'n confrontatie bekroop me altijd het nare gevoel dat ik dit nooit met haar zou kunnen uitpraten. De laatste keer dat ik een poging deed was begin 2015. Weer reageerde ze hysterisch en toen ik zei dat een bepaalde gebeurtenis een van de meest traumatische ervaringen uit mijn jeugd was reageerde ze schamper: "Ach ach een trauma! Wat moet ik dan wel niet voor trauma's hebben?".

Voor mij was dat de spreekwoordelijke druppel. Korte tijd later heb ik haar voor de keus gesteld: Of ze ziet de feiten onder ogen en praat het normaal uit, of ze is mij kwijt. Dat was op 10 februari 2015, sindsdien heb ik niets meer van haar gehoord.

In de dagen na het verbreken van het contact begon het steeds meer tot me door te dringen dat er iets goed mis is met mijn moeder. Het is toch niet normaal dat je zo trots bent dat je liever het contact met je eigen kind verbreekt dan dat je fouten uit het verleden toegeeft.

Ik begon mij te verdiepen in allerlei psychiatrische stoornissen. Heel veel dingen heb ik in deze tijd bestudeerd. In sommige dingen herkende ik haar gedeeltelijk maar een sluitend plaatje was het niet. Op een van die dagen stuitte ik op het verschijnsel Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Met het idee dat dit wel weer een gedeeltelijke herkenning zou worden begon ik te lezen...

Doch het bleek geen gedeeltelijke herkenning maar een bijna 100% herkenning. Alle streken en tactieken van mijn moeder werden tot in detail beschreven. Ik was verbijsterd. Zou dit het dan zijn? Doch er was één ding dat ik in eerste instantie niet kon plaatsen. Ik had de narcist nooit herkend in mijn moeder.

Bij een narcist stelde ik mij een opschepperige aandachttrekker voor. Ooit had ik een collega die altijd liep op te hakken over zichzelf en het niet kon hebben wanneer tijdens de pauze een ander aan het woord was. Dat was hoe ik mij op dat moment een narcist voorstelde, een ziekelijke aandachttrekker.

Toen ik meer informatie over narcisme verslond las ik dat er twee soorten narcisten zijn, de openlijke en de verborgen narcist. Mijn moeder is dus een verborgen narcist, de gevaarlijkste variant.

Omdat ik weet dat ik geen arts ben en dus niet bevoegd ben tot het stellen van een diagnose wilde ik dat er nog iemand anders naar keek. Ik liet het lezen aan mijn zus, die reeds jaren eerder met haar had gebroken. Vooraf gaf ik zo weinig mogelijk informatie zodat zij onbevooroordeeld de kennis tot zich kon nemen. Ook bij haar was het 100% herkenning.

Ik besloot hulp te gaan zoeken voor de verwerking en zocht contact met de GGZ. Met de nodige tact vertelde ik hen dat mijn moeder waarschijnlijk een Narcistische Persoonlijkheidsstoornis heeft. Toen ik zei dat ik mij ervan bewust ben dat ik niet gemachtigd ben de diagnose te stellen moesten ze lachen.

Uiteindelijk werd besloten mij aan te melden voor een cognitieve gedragstherapie. Op zich best interessant, alleen totaal niet toegesneden op herstel na narcistisch misbruik. Hiervoor blijkt in de reguliere geestelijke gezondheidszorg geen therapie te bestaan.

Dat was eigenlijk de aanleiding om deze website op te zetten. Tijdens de voorbereidingsfase heb ik contact gezocht met een psychologe die ik ken van een vereniging waar we beide lid van zijn. Met haar ga ik een programma opzetten dat wel is toegespitst op herstel na narcistisch misbruik. Ik hoop jullie hier binnenkort meer over te kunnen vertellen.