Enige tijd geleden attendeerde iemand mij op het boek “Grenzeloos liefhebben” van Pia Mellody. Het boek gaat over codependentie, een begrip waar ik tot dan toe nog niet mee bekend was. Doch er bleek zeer veel herkenning. In dit artikel ga ik in op codependentie in relatie tot narcistisch misbruik…
Wat is codependentie?
Codependentie komt van het Engelse woord codependence, dat het beste kan worden vertaald als medeafhankelijk.
De term codependentie wordt gebruikt voor een psychische aandoening die veel voorkomt bij mensen die zijn opgegroeid in een disfunctioneel gezin.
Kinderen die in een gezin met een narcistische ouder opgroeien ontwikkelen zich vaak ofwel ook tot narcist, of tot codependent. Dit al naar gelang welke rol (de favoriet of het zwarte schaap) het kreeg toebedeeld.
Een kind van een narcistische ouder leert dat het zichzelf moet wegcijferen om iets van liefde en waardering te krijgen. Uit angst voor afwijzing en woede onderdrukt het de eigen gevoelens.
Wie tot codependent opgroeit zal in zijn of haar latere leven de volgende problemen ondervinden:
- Moeite een gezonde eigenwaarde te ontwikkelen
- Moeite met het uiting geven aan de eigen gevoelens.
- Moeite voor de eigen behoeften te zorgen.
- Moeite gezonde grenzen te hanteren en aan te houden.
- Moeite met fouten maken. Als gevolg daarvan kan men niet op een functionele manier omgaan met leerprocessen en zich ontwikkelen.
Codependentie en de DSM
Codependentie komt (nog) niet voor in de DSM. Er is dus geen officiële omschrijving van deze psychische aandoening. Doch de symptomen worden wel beschreven onder verschillende stoornissen in Cluster C.
Cluster C beschrijft psychische aandoeningen waarbij de belangrijkste symptomen angstig en/of gespannen gedrag zijn.
NB: De narcistische persoonlijkheidsstoornis valt onder Cluster B, ook wel het dramacluster genoemd. Psychische aandoeningen in het Cluster B hebben theatraal, emotioneel en/of grillig gedrag als belangrijkste symptomen.
Codependentie volgens de Co-Dependents Anonymous
De Co-Dependents Anonymous (CoDA) geeft geen nauw omschreven definitie of diagnose van het begrip codependentie. Wel hanteert het een reeks van mogelijke karakteristieken in de categorieën ontkenning, eigenwaarde, meegaandheid en controle. Hieronder noem ik de belangrijkste punten:
Ontkenning
Mensen met codependentie hebben moeite met het herkennen van hun eigen gevoelens. Ze zwakken hun gevoelens af, veranderen of ontkennen ze. Beschouwen zichzelf als onzelfzuchtig en toegewijd aan het welzijn van anderen.
Eigenwaarde
Mensen met codependentie hebben moeite met het nemen van beslissingen. Ze beoordelen hun eigen woorden, gedachten en daden zeer kritisch. Voelen zich ongemakkelijk bij het ontvangen van complimenten of geschenken. Ook vinden ze het moeilijk anderen te vragen om aan hun behoeftes tegemoet te komen.
Mensen met codependentie vinden de waardering van anderen belangrijker dan zelfwaardering. Net als bij een narcist zoekt iemand met codependentie dus zijn eigenwaarde bij anderen.
Meegaandheid
Mensen met codependentie hebben moeite voor zichzelf op te komen. Dit uit angst dat anderen boos worden of hen afwijzen. Ook zijn ze overgevoelig voor emoties van anderen en nemen ze die emoties over.
Ze zijn extreem loyaal en blijven daardoor te lang in een slechte relatie.
Ook stellen ze de meningen en gevoelens van anderen boven die van zichzelf, en zijn bang om een afwijkend standpunt of gevoel te uiten.
Controle
Mensen met codependentie denken dat de meeste anderen niet in staat zijn voor zichzelf te zorgen. Ze proberen anderen op te dringen wat zij moeten denken en voelen en worden kwaad als anderen hun aanbod om te helpen niet aannemen.
Ook kunnen ze alleen een relatie hebben als ze het gevoel hebben dat de ander hen nodig heeft.
Codependentie als gevolg van narcistisch misbruik
Om mijzelf als voorbeeld te nemen: Er zijn punten waarin ik me herken, zoals het moeilijk om iets kunnen vragen. Dit is direct terug te voeren op het narcistisch misbruik.
Wanneer ik mijn narcistische moeder iets vroeg kon ik zomaar een zeer agressieve reactie krijgen. Mijn verwachtingspatroon is dus dat ik op een verzoek een onredelijke reactie zal krijgen.
Om dezelfde reden vind ik het dus ook moeilijk voor mezelf op te komen.
Ook was ik vroeger erg bezig met wat anderen van me zouden denken. Gelukkig heb ik dat nu veel minder.
Als kind durfde ik nooit een afwijkend standpunt in te nemen. Vaak vroeg ik eerst naar de mening van mijn narcistische moeder en nam die dan over. Doch later heb ik me juist ontwikkeld als een zeer eigenzinnig iemand. Ik ben nu een vrijdenker en durf, al naar gelang de situatie, mijn afwijkende mening ook te uiten.
Waar ik mezelf minder in herken is het stukje over controle. Ik ben iemand die zich niet zoveel met anderen bemoeit. Wel heb ik eens een relatie gehad waarin ik het gevoel had de ander te moeten “redden”. Maar daarover later meer…
Herkenning van codependentie
Nadat ik kennis had genomen van codependentie herkende ik meteen twee gebeurtenissen in mijn leven. Het een had direct met het gezin waarin ik opgroeide te maken. Het andere met een vriendin die ik later in mijn leven zou ontmoeten.
Vader
In het artikel “Narcisitsiche moeder” vertelde ik uitvoerig in wat voor gezin ik opgroeide. Mijn moeder heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis, terwijl mijn vader een oorlogstrauma heeft.
In 1982 dreef mijn narcistische moeder mijn vader in een psychiatrische inrichting met het dreigement anders echtscheiding aan te vragen. Toen papa na twee jaar weer thuis zou komen vroeg ze alsnog echtscheiding aan.
We schrijven 1984, een van de ergste jaren uit mijn leven. Papa was in het voorjaar vanuit het psychiatrisch ziekenhuis in zijn eigen woning getrokken. Ongelukkigerwijs bevond zich dat aan de overzijde van de straat waar de rest van het gebroken gezin woonde.
Ik zag hoe papa onder de scheiding leed. Uit medeleven bezocht ik hem elke dag wanneer ik uit school kwam. Dit stuitte op grote weerstand bij mijn narcistische moeder. Telkens wanneer ik thuis kwam werd ik voor overloper uitgemaakt. Om vervolgens de volle laag te krijgen over hoe slecht ik wel niet was. En dat terwijl ik juist degene was die menselijkheid toonde!
Het gevolg was dat ik steeds vaker naar papa toe ging. Maar ook daar had ik het niet makkelijk. Papa zat zo vast in zijn eigen verdriet dat hij nauwelijks oog had voor mijn verdriet. Al zijn frustraties moest ik aanhoren. Een loodzware last voor een kind van 16…
Ik voelde mij verantwoordelijk voor papa’s welzijn. Mezelf cijferde ik helemaal weg, en ik offerde een deel van mijn jeugd op voor mijn zielige vader. Dat deze zelfopoffering codependentie heet wist ik toen nog niet.
Vriendin
In 2003 had ik een vriendin die ook getraumatiseerd was. Ze was in haar jeugd seksueel misbruikt.
Ik leerde haar kennen via een chatbox. Van het chatten kwam telefoneren, van het telefoneren een date en van de date een relatie. Ze vertelde me dat ze was gescheiden en nu tijdelijk bij haar ouders inwoonde.
Doordat ze een vreselijke jeugd had gehad triggerde ze de zorgzame kant in mij. Inderdaad, codependentie.
De eerste tien dagen van onze relatie waren fantastisch. Wel had ze bij het afscheid na onze tweede date gezegd dat ze geen gemakkelijk leven had…
Drugs
Op die bewuste woensdagavond belde ze me plotseling op. “Ooh hoe moet ik dit nu uitleggen” begon ze. Ze biechtte op dat ze na haar traumatische jeugd drugs was gaan gebruiken. Inmiddels was ze daarvan afgekickt, doch ze had nog wel vrienden die gebruiken.
Die dag was ze die vrienden tegengekomen. Terwijl ze met ze stonden te praten verscheen opeens de politie die de hele groep arresteerde wegens drugsbezit.
Wanneer zij niets bij zich zou hebben zou er normaal gesproken niet veel aan de hand zijn. Doch een van de groep zou verliefd op haar zijn en uit rancune hebben verklaard dat er ook drugs van haar bij was.
Justitie
Het werd allemaal nog erger, want ze bleek ook nog eens goed bekend te zijn bij justitie. Zodanig dat ze een voorwaardelijke gevangenisstraf boven haar hoofd had hangen. Met deze actie liep ze nu het risico deze alsnog te krijgen.
Er volgde een spannende tijd. Tijdens onze volgende ontmoeting wilde ze niet vertellen waarvoor ze die voorwaardelijke straf had. Wel zei ze dat wanneer ze die zou krijgen ze de relatie zou beëindigen, omdat ze me het niet aan wilde doen dat ik haar in de gevangenis moest bezoeken.
Uiteindelijk kwam de verliefde jongen tot inkeer en pleitte haar vrij. Daarmee leek deze zaak met een sisser te zijn afgelopen. Doch er gebeurden steeds van dit soort vreemde dingen.
Achteraf heb ik mijn twijfels of het allemaal wel klopte wat ze me heeft verteld. Ik vermoed eerder dat ze op dat moment nog midden in een scheiding zat maar dit niet wilde vertellen. En zo rolde ze van de ene leugen in de andere.
Kinderen
Een van die leugens betrof twee kinderen. Aan het begin had ze verteld geen kinderen te hebben. Dat wil zeggen, ze had ooit een miskraam gehad. Doch regelmatig had ze een kind bij zich. De ene keer een meisje van hooguit een paar jaar. De andere keer een jongen van een jaar of acht.
Ze zei dat het de kinderen van haar broer waren waarop ze moest passen. Doch uiteindelijk zou blijken dat, zoals ik reeds vermoedde, dit haar eigen kinderen waren.
Wanneer ik van tevoren alles had geweten was ik natuurlijk nooit aan deze destructieve relatie begonnen. Doch wanneer je er middenin zit stap je er niet zomaar uit. Zoals gezegd triggerde haar tragische jeugd mijn zorgzame kant. En dus accepteerde ik veel te veel van haar…
De grens bereikt
De eerste keer dat de grens werd bereikt was toen ik haar op een avond aan de telefoon had. Die ochtend was ze bij me geweest en was er iets zeer heftigs voorgevallen. Ze had verteld over het seksueel misbruik en moest daarbij erg huilen. “Het doet zo’n pijn” zei ze, waarop ze een epileptische aanval kreeg.
Ze had me al eerder verteld dat wanneer ze dat kreeg ik haar op bed of op de bank moest leggen en wachten tot ze weer bij kwam. Zogezegd zo gedaan. De minuten die ik moest wachten leken eeuwen te duren, en de pijn die ik voelde is met geen pen te beschrijven.
Was dit die ochtend niet gebeurd dan had ik die avond de relatie verbroken. Tijdens het telefoongesprek was ze met haar foute vrienden op pad en ze vertelde me dat ze in iemands tuinhuisje zaten dat een van hen had opengebroken.
Ik werd boos en zei dat ze onmiddellijk moest maken dat ze daar weg kwam. Dat deed ze en met de hele groep verliet ze het tuinhuisje. Maar al gauw verscheen de politie en ze verstopten zich in een greppel. Dit alles terwijl ik haar live aan de telefoon had.
De politie vond hen niet en weer was ze aan de voorwaardelijke gevangenisstraf ontsnapt. Doch deze gebeurtenis deed me ernstig twijfelen aan onze relatie. Terwijl ik haar juist probeerde te “redden”, een symptoom van codependentie, bracht zij zichzelf voortdurend in de problemen.
Doch mijn zelfopoffering had ook z’n grens. Ik begon mezelf de vraag te stellen “Wat voor toekomst heb ik met haar?”. Die vraag werd alsmaar luider… Na zes maanden ellende beëindigde ik uiteindelijk de relatie.
Codependentie en narcisme
Iemand met codependentie heeft een grotere kans een relatie met een narcist te krijgen. Enerzijds omdat ze beide hun eigenwaarde buiten zichzelf zoeken. Anderzijds omdat iemand met codependentie de narcist makkelijk over diens grenzen laat gaan, zonder daar consequenties aan te verbinden. Iemand met codependentie zal dus narcisten aantrekken!
Voor zover ik weet heb ik nooit een narcistische vriendin gehad. Wel had ik enkele jaren voor de eerder beschreven relatie korte tijd nog een andere toxische relatie.
Dit ging om een vrouw die vooral op geld uit was. Dat ging gepaard met een geraffineerde wijze van manipuleren, zodanig dat ik mezelf schuldig voelde wanneer ik niet aan haar financiële wensen tegemoet kwam. Was het dan toch een vrouwelijke narcist?
Doch na een week was het mij wel duidelijk dat ik met haar geen toekomst kon opbouwen. Toch wachtte ik nog een week voordat ik het uitmaakte.
Relatie tussen een codependent en een narcist
Wanneer iemand met codependentie in een relatie met een narcist is verwikkeld zal hij of zij proberen de narcist te veranderen. Nu weten wij inmiddels dat een narcist nooit zal veranderen. Het is toch immers altijd de ander die iets fout doet?
Doch een codependent zal voor lange tijd loyaal blijven, ondanks alle psychische en soms ook lichamelijke mishandeling.
De narcist voelt precies aan hoever hij of zij kan gaan. Na het psychisch geweld volgt een korte periode van beloning. De codependent krijgt dan even waar hij of zij naar verlangt, om vervolgens weer psychisch te worden mishandeld.
Zo speelt een narcist een spel van mishandeling en beloning. Zodanig afgewisseld dat het slachtoffer niet weg zal lopen.
Dit geldt overigens niet alleen voor iemand met codependentie. Ook bij gezonde mensen gaat de narcist op deze wijze te werk. Doch iemand met codependentie zal dit nog veel langer accepteren.
En zo wordt iemand die als gevolg van narcistisch misbruik codependentie ontwikkelde gemakkelijk opnieuw slachtoffer van een narcist…
Wil je meer over codependentie weten? Hieronder enkele interessante boeken over codependentie!
Klik hier voor nog meer boeken over codependentie >>
Herken jij jezelf ook in dit verhaal? Deel het in een reactie!
Wil je Herstellen van Narcistisch Misbruik?
In dit gratis e-book dat ik samen met psychologe Corry de Rooy maakte geven we 10 tips voor herstel na narcistisch misbruik. Zet de eerste stap naar een narcismevrij leven. Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang gratis het e-book ’10 Tips voor Herstel na Narcistisch Misbruik’. We sturen je geen spam en je kunt je op elk moment weer afmelden.
12 replies to "Codependentie en Narcisme"
Ik heb trouwens ook codependentie gehad, ik heb geen hulp gehad, ben zelf aan de slag geweest met grenzen stellen, verwachtingen indammen, idealisme/romanticeren te verminderen. Ik dacht ook dat ik mijn moeder kon helpen, heb volgens mij ook emotionele-parentificatie daarbij gehad naar mijn moeder erbij vanwege haar angst die ik gezien heb als klein kind naar mijn vader. Heb mijn familie geheel uitgelegd nu, niemand reageert, geen spijt van gehad vanwege dat ik nu zeker weet dat ik alles geprobeerd heb, tot psycholoog met mijn verhaal (met ouders), tot familietherapie, alles is afgewezen/weggeschoven en totaal geen ‘sorry’ van beide helemaal niets, niet bij wijze ook dat er fysiek geweld is geweest… niets niets niets….. – Altijd bezig met anderen en bevestiging zoeken bij ouders, trauma’s meenemen van anderen en willen helpen en inderdaad moeilijk kunnen opkomen voor mijzelf. In the nutshell! Ook sociale fobie gediagnosticeerd
Toen ik eindelijk leerde voor mijzelf opkomen voelde dat eerst wel wat vervreemd/nog steeds wel soms, daarna was ik heel trots op mijzelf… en ik heb wel die uitschieter gemaakt, want heb toch een ‘egotrip’ gehad, ik moest dus even weer dimmen 😛 Heb daar wel heledag verdriet over gehad, baalde van mijzelf en werd boos op mijzelf, energie weg, om uiteindelijk tot conclusie te komen dat ik tenminste mijzelf durf aan te kijken ….
Maar ik heb nog te maken met onbegrip van omgeving, zij blijven mij zien in ‘oud patroon’ waar ik maar niet overkom. Enigste is dat ik het me niet meer zo laat raken hierover, ik kon altijd enorm verdrietig worden of harmonie terug willen pakken, nu stel ik de grens dat ik ook een mens ben met dromen en doelen en dat ik er ook mag zijn. Het is alleen wel erg moeilijk zo omdat ik wel vast kom te zitten. Het lijkt soms dat sommige liever willen dat ik nog die onderdanige ben, dominantie, alsof ze liever die makkelijke jaknikker hebben die met alles meegaat.
Ik haak hier echt af, drugsgebruik en idem dito seksueel misbruik gaan gepaard met serieuze gedragsproblemen/verlatingsangst/afstotingsreacties, ze is weer teruggevallen in haar verslavingspatroon, we moeten die componenten niet gaan verwarren/net als alcoholisten altijd een terugval kunnen krijgen in alcohol. Wil niet zeggen dat je op een gegeven moment niet anders kan kiezen voor je eigen leven als de ander niet wil veranderen in verslaving.
Mensen met een jeugdtrauma hebben ook een verhoogd risico op verslaving, verslaving brengt ook smoesjes om te zorgen dat de ander het niet ziet en brengt verhoogde spanning met zich mee.
Heel herkenbaar! Al een tijdje begrijp ik ‘mijn hulpverleners’ steeds beter die mijn verhalen over de narcisten in mijn leven voor mijn gevoel links lieten liggen en zich op mij focusten. In eerste instantie voelde ik me niet begrepen en mistte de (h)erkenning die je ook heel erg nodig hebt omdat je als codependant vaak niet geloofd wordt. Het zou wel helpen als de hulpverleners dit ook wat duidelijker hadden kunnen benoemen, maar gelukkig zijn er websites als deze en veel boeken zodat je zelf ook een hoop kunt uitpluizen en waar je wel die (h)erkenning vindt, maar ook wat je er zelf aan kunt doen om het te voorkomen en te helen.
Er is al veel tot me doorgedrongen over mijn codependancy en ik focus en werk heel hard aan mezelf. Na het lezen van dit artikel en ook de reacties van de andere lezers vallen er nog meer kwartjes. Dankjewel daarvoor.
Ik heb afgelopen week, tijdens mijn intakegesprek met een hypnotherapeut, nog een term gehoord die bij mij van toepassing is geweest en die al langer bekend is en geaccepteerd in de psychologie, namelijk Parentificatie. Door een of beide ouders verantwoordelijk worden gemaakt voor het geluk van … in mijn geval mijn zusje. Mijn gevoelens waren niet belangrijk. Ik was de oudste en moest altijd de wijste zijn en mijn mond houden.
Het komt allemaal ergens vandaan en het houdt elkaar in stand als je het niet doorbreekt. Ik kan steeds liefdevoller naar mezelf en mijn familie kijken en realiseer me dat je aan codependancy tenminste nog iets kunt doen, in tegenstelling tot mensen met NPS.
Wow heftig verhaal.
Ik herken dit echt zo.
Mijn vader was waarschijnlijk een narcist. En mijn moeder angstig en heel beschermend en controle. Zelf ben ik behoorlijk gevoelig. Hooggevoelig ben ik jaren later zelf achter gekomen. Ik vertrouwde mijn vader al vanaf heel klein al niet. Ik voelde mij nooit op mijn gemak bij hem. Als ik terug kijk in mijn herinneringen van toen ik zo klein was, kan ik eigenlijk mijn wereldje in mijn hoofd herinneren en mijn moeder, een soort draadje leek het wel. Maar mijn moeder zette mij een keer op de gang, omdat ik daar voor straf moest zitten. Maar ze begreep mij niet volgens mij. Ik was wanhopig, gefrustreerd, voelde veel pijn en verdriet, in de steek gelaten, aan mijn lot over gelaten met al die intense gevoelens op de gang. Ik hoopte tijdens mijn uiting van gevoelens op de gang zo erg dat ze terug zou komen om mij te troosten, vast te houden, maar dat gebeurde maar niet waardoor ik maar hysterischer en hysterischer werd. Uiteindelijk werd ik wel stil, van uitputting, in slaap gevallen op de grond. Sindsdien ben ik volgens mij angst gaan ontwikkelen voor verlating en afwijzing. En ben mij meer en meer gaan aanpassen. Voelsprieten totaal naar buiten gaan richten. Zo verloor ik ook meer en meer mijzelf, onderdrukte ik steeds meer en meer mijzelf. Ik weet dat ik altijd dacht……ik doe het ook nooit goed GENOEG! Maar vooral in de betekenis van…..anderen vinden mij nooit goed genoeg. Ik heb mijn hele leven gezocht naar liefde, verbinding, erkenning, bevestiging. Maar dat kon ik nooit echt vinden. Ik belandde ook van de ene relatie in de andere en wanneer mijn vriend onzekerder was dan ik dan vond ik hem niet aantrekkelijk. En maakte ik het toch uit. Wanneer ik onzekerder was dan mijn vriend dan was ik heel verliefd en bang om verlaten te worden. Ben altijd zo ontzettend bang geweest om alleen te zijn. Zo ontzettend bang geweest voor afwijzing.
Toen kwam er een vriendin in mijn leven. Zij bleek uiteindelijk zwaar narcistisch. En dan bedoel ik ook zwaar narcistisch. Tot intimidatie, bedreiging etc en later stalking en zelfs een keer ontvoering. Echt serieus. Tijdens de vriendschap aan het begin was zij magisch voor mij. Alles waar ik altijd zo naar verlangde gaf zij mij. Eindelijk liefde, dacht ik. Maar langzaam aan kwam er gaslighting, stockholmsyndroom, cognitieve dissonantie etc. Idd een afwisseling van misbruik en beloning. Later volgde die afwisseling steeds sneller achter elkaar op. En ook werd het erger en heftiger. Soort van grens opzoeken. Hoe ver ze kon gaan. Ik dacht vaak……maar ze is zo lief…..het zal dan toch aan mij liggen? Ze kon op een gegeven moment verschillen van dag en nacht. Engel naar duivel. Het was ook heel erg verwarrend. Ze begon meer en meer te laten zien wie zij daadwerkelijk was. Langzaam aan kwam ik erachter…..ik ben niet gek…..zij!!!
Ze loog, bedroog, verdraaide alles, zij moest op een voetstuk staan, anderen zijn slaven, ze moest aanbeden worden, bood nooit haar excuses aan, regels golden voor iedereen, maar niet voor haar, totaal niet rechtvaardig, niet eerlijk, geen empathie, manipuleren, charmant doen, machtig willen zijn, de baas zijn, vreemd gaan, van gevaarlijk spel houden, crimineel, stelen, schuld afschuiven, schelden, woede aanvallen, geld, wraakzuchtig etc etc.
Ook draaide ze zelfs ons om, hoe zeg je dat…..zij voedde zichzelf zeg maar met mijn lieve kanten, die zij dan in de spiegel zag, en haar verschrikkelijke kanten projecteerde zij op mij.
Ik was zelfs zo bang voor haar geworden dat ik de vriendschap niet durfde te verbreken. Sterker nog…..mijn hersenen praatte haar gedrag goed, zodat ik niet aan mijzelf hoefde toe te geven dat ik beter de vriendschap kon verbreken. Veeeeel te bang, wat zouden de consequenties zijn?
Ik was ook psychisch gegijzeld. Geïsoleerd.
Op een keer bidde ik……alsjeblieft laat er nog 1 ding gebeuren, nog 1 keer, dan doe ik het, dan verbreek de vriendschap. De dag daarna gebeurde het al…….ik zal maar niet helemaal gaan vertellen wat er toen gebeurde…….maar er kwam een ongelooflijke kracht in mij naar boven……ik stond op……..en zei…….en de vriendschap is over!!!!!!! Ze keek nog verbaasd op ook. Ongelooflijk.
Daarna begon ze te stalken. En een keer ontvoering. En nog veel meer. Politie, recherche zaten er meteen op. Aangifte gedaan, maar ik was zo bang dat ze opgepakt zou worden. Want dan zou ze helemaal woedend zijn geworden. Maar niks doen kon toch ook echt niet. Ze is niet opgepakt uiteindelijk. Ik denk niet genoeg bewijs. Ze weet wel van de politie en recherche.
Ik ben toen een paar jaar onderzoek gaan doen. Waar in hemelsnaam had ik in gezeten? Toen ben ik erachter gekomen…..
Zij was een narcist en ik een codepent.
Voor iedereen die dit leest……
Als je dit herkent……
Ik wens jullie sterkte en hoe eerder je uit die relatie bent hoe beter.
En ook, onderzoek jezelf, dit overkomt je niet voor niks. Ik heb echt ontzettend veel geleerd en ook aan mijzelf gewerkt.
En nu……hou IK van mij ❤
Codependency
Geprogrammeerd om anderen te ondersteunen of te voorzien van de emotionele behoefte van de ander zonder daar iets voor terug willen hebben.
Jezelf wegcijferen om voor anderen de zorgen.
Vaak ook in combinatie met Hoog Sensitief Persoonlijkheid. (Genetisch overdraagbaar)
Het voelen van andermans gevoelens en emoties.
En beiden ontwikkelen vaak door disfunctionele jeugd.
Het is wel belangrijk om dat zelf te erkennen en verder in te verdiepen, want anders beland je steeds opnieuw in destructieve relaties.
Dat heb ik namelijk 20 jaar gehad.
Ik zie codependency en HSP als de grens van ontwikkeling tot psychische / persoonlijkheidsstoornis.
Het primitieve afweermechanisme zitten vaak rigide patronen in dat wordt gebruikt door een persoon met een persoonlijkheidsstoornis.
Het is een divergerende afweer.
Er wordt (onbewust) gereageerd vanuit het EGO en is gericht om het EGO van de ander naar beneden te halen.
Het is verbale (micro) agressie en ook traumatiserend (micro-trauma) op langer termijn voor partner en vooral voor de ontwikkeling van minderjarige kinderen.
Dat is een mokerslag op het zelfbeeld en eigenwaarde van een kind bestaan.
De jeugdzorg beschouwd het als wenselijk gedrag.
Goeie middag,
ik herken me in dit verhaal, maar hoe word ik nu beter?
Heb een jaar lang een relatie met een narcist en de uitleg over codepentie komt helemaal uit bij mij.
Wie kan me helpen weer gelukkig te worden en afstand te doen van de narcist?
Alvast bedankt
Kristel Vande Vannet
Hallo Kristel,
Heb je al eens bij onze hulpprogramma’s gekeken? Je vindt ze hier: https://www.narcistontmaskerd.nl/hulpprogrammas/
Beste Kristel,
Jíjzelf! Niemand anders dan jijzelf kan er voor zorgen dat je (weer) gelukkig wordt.
Zoek hulp en steun bij vrienden, deze of andere sites, professionals, whatever, kan allemaal enorm hulp bieden, maar jíj moet uiteindelijk de keuzes maken en de nodige stappen zetten.
Ik weet, het klinkt en helaas: ís keihard! Maar, neem van mij alsjeblieft aan Kristel, alle pijn, verdriet, ellende die je doorgaat is het waard! Jíj bent het waard te leven in vrijheid!
Veel kracht! Van Lucy
Heel lang dacht ik idd dat ik mijn moeder kon helpen. Ze ging ook fors over mijn grenzen heen. Eng veel herkenning.
Een geluk was wel dat ik geen relatie had met iemand. De angst was te groot dat ik weer zo gekwetst zou worden als door mijn eigen ouders. Mijn vader was geen narcist. Maar verwaarlozing was het wel naar mij toe.
Ik maakte dit dus wel weer mee op het werk. Met bazen die mindfuck games speelden.
Merk ook dat ik idd zocht naar erkenning, goedkeuring van anderen. Ik voelde me zo onhandig. Sinds ik weet dat mijn moeder narciste is, zag ik ook mijn rol. Dat was best shocking. Ik dacht dat ik al zoveel verwerkt had. Daar heb ik nog een weg in te gaan. Al is de wond niet zo rauw meer als het was.
Ik herken mij in codependentie, een hele schok. 4 week geleden kwam ik er achter dat mijn vader en mijn zus waarschijnlijk narcistisch was en is. Maar ja dat wist ik niet zeker, maar nu ik dit lees ben ik overtuigd. Ik weet niet goed hoe ik daaruit moet komen. Er gebeurt nu zoveel in mijn leven dat ik het even echt niet meer weet.
O wat vreselijk herkenbaar! Vooral de persoonlijke problemen van de codependent , zijn echt DE uitdagingen van mijn leven op dit moment. Wat fijn dat deze website er is.