@molly Ook met een samenlevingscontract gelden er regels, alimentatie is hij verplicht. Afhankelijk hoe lang jullie bij elkaar waren geld er ook een zorgplicht naar jou toe. Maar mocht jou inkomen te laag zijn, dan nog kun jij aanvulling krijgen bij de soc dienst, die verhalen het dan op je (ex)partner.  

@ Saar en @ Hansje

jullie kunnen de ontspanning nog vinden gelukkig!. Omdat dit al een hele tijd zo loopt voelt het alsof je langzaam leeg loopt en moet eerlijk zijn dat ik niet meer de plekken kan vinden voor innerlijke rust. Wat ik ook doe hij zit in mijn hoofd, nou ja hij maar de hele situatie. Van mezelf moet ik wel blijven doen wat ik doe en dat is veel sporten ga naar sportschool en loop elke dag hard. Merk dat ik nu tijdens het hardlopen ook alleen maar aan het 'malen' ben wat jammer is. Dit is waarschijnlijk een teken...ach je weet het wel...

Hoe heb jij dat gedaan Hansje? hoe is de rust terug gekomen?

Heb zojuist contact met een financieel adviseur gehad. Wat mijn partner voorstelt zal de bank niet accepteren. De adviseur heeft mij een heel ander zicht op alles gegeven en dat is veel positiever als ik dacht. Zoals partner het voorstelt is er geen spaargeld meer en wil hij onder de alimentatie uitkomen. Dus tot het einde moet je alert blijven lijkt het. Hij denkt dat ik zo dom ben hier in te trappen. Dat gaan we niet doen. Moet eerlijk zijn dat ik wat kracht voel van het gesprek en dat er meer mogelijk is als hij zegt.

@hansje

Ik weet dat alimentatie verplicht is maar gaan ze het ook betalen?? ja je kan het afdwingen via de rechter. Helaas maak ik geen aanspraak op alimentatie omdat we niet getrouwd zijn zei ook de adviseur. We zijn 30 jaar samen eigenlijk ook wel raar dat je dan niets krijgt door een papiertje die je niet hebt. Helaas kan ik ook geen aanvulling krijgen doordat ik over de vermogensgrens zit van de overheid. Het is me wel een gedoe zeg. 

Zelf denk ik dat als ik weg ben ik hem nooit weer zal zien maar als ik verhalen lees van lotgenoten is dat meestal het omgekeerde. Mijn coach zei ook dat hij van zijn voetstuk is gevallen doordat ik hem heb geconfronteerd met zijn grillen en dat ik daarom weg moet uit zijn leven. We zullen zien. Mijn gevoel zegt wel dat hij het vertrek nog wel eens moeilijk kon gaan maken wanneer ik wel mijn financiën op orde heb en daadwerkelijk kan gaan maar vooral ook dat ik het in mijn eentje heb geregeld. 

@molly Je bent al een heel eind op weg. Het loslaten in je hoofd gaat ook niet vanzelf en van de ene op de andere dag. Er zullen altijd herinneringen blijven. Maar gun jezelf vooral de tijd en ruimte om er los van te komen. Wat heel belangrijk is dat jij jou eigen gevoel accepteert, en dat jij ook weer van jezelf durft te houden. Via een rechter kun je eventueel alimentatie afdwingen, desnoods met loonbeslag. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij jou niet uit kan kopen. In dat geval zal de woning verkocht moeten worden. Maar wat ik voor mijzelf heel belangrijk vond, was om er samen zonder kleerscheuren uit te komen. Bij mij is dat gelukt. Ik hoop dat dat jou ook gaat lukken. Je zou zelf ook al op zoek kunnen gaan naar een woning, of althans je in laten schrijven.
Dit kan ook anoniem, je partner hoeft dat niet direct te weten. Ik weet niet wat jou leeftijd is, maar bij sommige woningstichtingen bieden ook vaak seniorenwoningen aan. Soms is het ook mogelijk om je in te laten schrijven voor adhock wonen. Die mogelijkheid had ik ook, of bij een woningbeschermer, waar je vaak al voor €250 all in kunt huren. Het zijn maar wat tips, misschien heb je er wat aan. Ik heb zelf 2 x een seniorenwoning aangeboden gekregen, en dat terwijl ik nog geen maand als woningzoekende stond ingeschreven.    

@hansje

Het is echt een proces dat loslaten. Het zal een soort van rouwproces zijn denk ik. Ook overvalt mij af en toe toch de gedachte of ik niet iets fout heb gedaan of over het hoofd heb gezien. Mijn coach zegt dan dat ik mezelf niet zo de schuld moet geven. Je hebt alles geprobeerd hij wil niet naar zichzelf kijken. dan houdt het toch op. Ook angsten komen om de hoek kijken, hoe verder hoe kom ik weer bij mezelf? Vind je ooit nog een leuke partner en hoe weet ik of hij het goed met je voor heeft.

Ik hoop ook dat we als volwassenen uit elkaar kunnen gaan en dat we normaal kunnen doen tegen elkaar ook voor onze zoon. Hij heeft er ook zoveel verdriet van dat zijn vader niets meer doet en zegt en ook zegt hij dat hij moet aanzien dat mijn partner mij zo kleineert. Ik moet nu ook echt doorzetten ook voor mijn zoon.

Bij ons is er voor huurwoningen een wachttijd van zo n 2 jaar. Maar hier is de huur gewoon te hoog. Ik zal es informeren naar de seniorenwoningen.

Heb je al je eigendommen dan niet mee genomen? wanneer je tijdelijk ergens heen gaat waar laat je dan je spullen? Ik heb nog wel een aantal grote dingen die van mijn overleden vader zijn waar ik veel waarde aan hecht maar waar zet ik dat neer?? Er komt wel veel op je af, regelen, spullen, geld. er zijn meer die het voor hun kiezen hebben gehad en hebben het ook overleeft daar moet ik de kracht maar uithalen. Mijn partner wil niets of niemand inschakelen voor hulp zo ook in dit proces niet. Geen notaris geen rechter. Volgens mij ontkom je er niet aan. Ze denken het allemaal wel te weten en te kunnen. Ik heb nu wel gezien dat hij met zijn voorstel van het geld om een koopwoning te regelen dat hij fout zat.

Zie er wel vreselijk tegenop het hele proces...

@molly. Ik ben op dit moment vrijgezel, Ik hecht op dit moment dan zelf meer waarde aan vriendschappen dan aan een relatie. Deels ben ik ook nog aan het verwerken. Maar ik red mij wel. Al hoewel sommige vriendschappen kunnen ook ziekmakend zijn. En geloof mij Je gaat hier echt sterker uit komen. Ik woon in het noorden, hier zijn de huurwoningen redelijk betaalbaar Ik zit voor €500 p/m . Je eigendommen kun je ook tijdelijk op laten slaan, zijn speciale bedrijven voor die daar voor ruimtes aanbieden. Dat je ertegen op ziet is ook begrijpelijk, maar het hoort ook bij het hele proces. Maar ooit als je dan voor jullie beiden een plekje gevonden hebt, zul je snel merken dat je op gaat bloeien. Weg van die stress. Als je partner er niks voor doen, zul jij die stap moeten zetten. En de eerste stappen die jij zet , moet  je niet direct aan hem verantwoorden. Hij denk misschien nu dat jij nergens heen kunt, laat hem in die waan. Doe gewoon je ding en probeer desnoods buiten hem om dingen te regelen. Zodra jij iets hebt gevonden, kun je het hem altijd nog vertellen.

@Hansje

Je woont in het Noorden schrijf je...toevallig woon ik ook in het Noorden!. hoe is het mogelijk zeg. 

Logisch dat een relatie nu even niet aan de orde is. Herstel heeft tijd nodig. Ben nu ook rustig wat meer contacten aan het maken en kijken wat daaruit voortkomt. Ik moet eerlijk zijn dat ik altijd wel voorzichtig hiermee ben. 

Ik weet dat er woningen met huursubsidie zijn waar je 400 euro voor betaald. Maar die subsidie zit er voor mij niet in. Een woning van 400 of 500 euro zal er ook wel zijn hoor maar ik ben op zoek naar een tussenoplossing. De adviseur heeft me gerustgesteld. Ik kan een huisje kopen en dan heb ik zelfs nog spaargeld ook. Ik ga niet overhaast iets kopen dat is niet handig daarom een tussenoplossing. Ik meot eerlijk zeggen dat ik sinds gisteren een stuk rustiger ben. 

Nu is het bekend dat narcistische mensen verwarring scheppen. ook ik heb daarmee te maken. Sinds ik het weet ben ik alerter. We hebben zo n gedoe samen gehad afgelopen weekenden dat het duidelijk was dat het toch echt over zou zijn. We zouden deze week het zo laten en dan weer kijken. En het was zo duidelijk, ik bedoel de woorden de houding, het is klaar. Dus toen dacht ik ook dan ben ik ook klaar.

Maar....gisteren kwam hij later thuis van zijn werk en liep direct naar mij toe. Hij hielt me vast en zei; zullen we over een maand kijken hoe het dan is? Ik houd nog zoveel van je en er is nog zoveel gevoel. Ik dacht doe maar. Het eerste wat ik dacht is; even rust even geen gesprekken. Ik voel me nu sterker dus als er weer iets raars is hup..ik weet nu wat mijn mogelikheiden zijn. Ik kan zelfs de adviseur opbellen mocht het mis gaan gewoon voor mijn rust. Hier hoef ik niets over te betalen. Dat geeft ook zoveel rust. 

Wat er nu gebeurt is verwarring denk ik. Maar ik merk, waarschijnlijk doordat je ook moe bent van alles, dat ik ook weer mijn zwakte voel en dat mijn gedachtes ook weer op de hobbel gaan. Ach ik kan wel blijven ach misschien veranderd hij. Hij was ook 'zachter' als anders. Ik merk wel dat ik me rustiger voel van binnen maar waar dat nu precies van is...of van de adviseur , ja natuurlijk een stuk,  of ook van hem??? zo raar dit gevoel. mijn zoon zegt dan ook ach joh hij wil een maand aanzien dat houd hij niet vol er gebeurt vast weer iets tussendoor. Ik wil zo graag dat hij ...nou ja...en de ellende is al het gevoel is niet weg dat maakt het allemaal nog lastiger....

@molly Ook toevallig de plaats waar ik vandaan kom bevind zich op 52° 59′ 37″ N, 6° 33′ 35″ E coördinaten. Maar wat je schrijft is wel herkenbaar. Ik heb 3 jaren meegemaakt, van totale verwarring, misleiding, en manipulatie. Steeds maar weer werd ik op het verkeerde been gezet. Mijn gevoel totaal verward, steeds maar weer die goed-makers, en dan dat manipuleren, waardoor ik mij schuldig moest gaan voelen. Nee ik zag het allemaal verkeerd, werd er gezegd. En als er dan weer iets was uitgesproken, volgde al snel weer het volgende. Op 1 of andere manier bespelen ze (narcisten) je en dan blijkt later toch weer dat je er in getrapt bent. Maar nee hoor, ik zag het allemaal verkeerd. Tja en 30 jaar gaat je niet in de koude kleren zitten, ergens ben je toch iets kwijt geraakt wat je heel dierbaar was. Het verleden kun je niet wegpoetsen, en ik zal het altijd wel met mij mee dragen. Alleen wil ik niet dat het een last wordt, dus moet ik alles een plekje geven. Met psychologische hulp ben ik een heel eind gekomen, het heeft mij zoveel duidelijk gemaakt. Iets wat vertrouwt voelt, is niet iets wat perse ook bij jou past, zei de psycholoog ooit eens. Iets om over na te denken.   

@Hansje

De coördinaten ben ik nog niet zo in thuis...maar toevallig is het wel.

De laatste zin die je schrijft is een hele goede. Het is vertrouwd en je denkt dat dit veilig en goed is maar past het nog. 

Denk ook wel vaak, hoe zou het zijn als. Veel dingen weet je niet of ken je niet. Wat zou de wereldtop voor mij in petto hebben. En dan volgt direct die angst weer. Kan ik het we, heb ik niet iets over het hoofd gezien etc etc.... die onzekerheid en angst zijn vreselijk.

Wat je schrijft bevestigd toch elke keer met waar ik nu in zit. Verwarring, wat doe ik niet goed, schuldig voelen. En dat wat je schrijft wanneer je iets hebt uitgesproken,of denkt dit te hebben gedaan dan komt er weer iets nieuws of anders. Het is bij mij nu extreem vind ik en ook mijn zoon ziet het en is er ook wel klaar mee. Maandag kan ik nog gaan en bedenkt hij een of andere constructie zodat ik uut huis kan, dinsdag houdt hij me vast en zegt dat we het nog een maand aan moeten kijken en dan hoe verder want ja hij houdt van me, woensdag is het alweer iets grimmiger en is er veel afstand en sinds gisteren heeft hij een verwilderde blik in zijn ogen. Vanmorgen vroeg ik nog of het ging. Hij had hele grote pupillen en zij dat hij wild was. Hij zegt je hebt een wilde man en hij liep weg. Zo raar had ik het nog niet eerder gezien om eerlijk te zijn.

Vandaag zelf ook weg geweest. Bij terugkomst hij lauw en ging ook weer weg. Hij zegt dat hij veel voelt voor me maar waarom doe je dan niet liever en zoek je geen contact . Volgens hem is alles mijn schuld en dat rechtvaardigd weer zijn gedrag denkt hij.

Ben nu wel nieuwsgierig waar je zit in het noorden...een kleine hint? Hoeft niet mag. Zit zelf dichtbij Duitse grens.

Blijf het wel toevallig vinden.

Nu maar kijken wat de verdere dag nog in petto heeft. 

@molly. Wat jij beschrijft, je wordt heen en weer geslingerd, nooit wetend waar je aan toe bent. Heel kenmerkend, voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Op de 1 of andere manier weten ze de boel steeds maar weer om te draaien, en zichzelf als slachtoffer zien. Wat zij ook vaak doen is hun eigen ongenoegen op jou projecteren, en halen er dan heel andere situaties bij, om jou maar in verwarring te brengen.  Ik heb dit zo vaak mee gemaakt, en werkelijk waar als je er in zit is het lastig om het er mee om te gaan. Vaak zeggen narcisten ook dat jij gek bent en jij degene bent die een psychiater nodig heeft.  Ja weet je , ik ben ook niet volmaakt, dat is overigens niemand. Maar ze doen je bijna geloven , wat zij zeggen.  Je hele " IK " bestaat voor hen niet eens. Alles en de hele wereld draait om zichzelf.  Ze zijn nooit geintresseerd hoe jij je voelt, of hoe het met jou gaat. Altijd maar dat eenrichtingsverkeer. Maar ook dat kleineren , waar ik mee te maken heb gehad. Vele jaren heb ik dit nooit gezien, alles draaide bij mij op blind vertrouwen, totdat ik mij vaker ging storen, als mij soms het woord werd ontnomen. Ken je dat, als iemand jou wat vraagt, en je partner geeft dan antwoord, alsof je een soort klein kind bent. Blijkbaar hebben dit soort mensen zo weinig zelfvertrouwen, dat ze het nodig achten een ander klein te maken, zodat zij zich zelf groter en belangrijker vinden. 
Wel jammer dat de TT dit jaar niet door is gegaan.  

" 

Even weer een computer tot me beschikking. Typt toch wat makkelijker allemaal. Misschien had ik hier al op gereageerd maar had de behoefte dit nogmaals te doen. 

Het is heel lastig die verwarring en dat je heen en weer wordt geslingerd zoals je schrijft. Je hoofd is constant in de war, moeilijk uit te leggen maar zo voelt het. Elke keer maar denken wat gebeurt er, wat moet ik er mee, o misschien is er nog hoop. Dat laatste vooral hoe stom ook maar toch merk ik dat ik denk dat er misschien nog hoop is. Ik weet nu zelf dat dat niet zo is maar mijn hoofd kan het nog niet aan.

Wat je schrijft klopt...hij heeft tegen mij ook gezegd dat ik een persoonlijkheidsstoornis had en dat ik ook borderline zou hebben en dat ik hulp nodig zou hebben. Ik ben hierdoor echt in de war geweest. het is al een tijd geleden dat hij dit zei maar toch spookt het door mijn hoord en denk ik af en toe; misschien is er iets mis met me. Mijn therapeut heeft nadrukkelijk tegen me gezegd dat ik dit absoluut niet heb. Hij wil me dit doen laten denken. Maar ja...krijg het maar uit je hoofd.

Ook herkenbaar dat kleineren...jaren laat je het gebeuren tot op een moment dat je denkt heee dit klopt niet, dit is niet normaal. De ander begrijpt niet waarom jij nu ineens zijn gedrag niet meer goedkeurd althans is bij ons zo. hij doet niet anders dan anders ik ben veranderd. Lastig voor hem. 

De verwarring blijft...hij is nu weer aardig aan het doen gewoon raar. Mijn zoon zegt ook dat doet hij expres om jou weer in de oude modus te krijgen. Er is iets in mij wat dat nog niet wil en kan geloven dat iemand dit doet. Dat er iets moet gebeuren is zeker want dit is niet meer vol te houden.Hij vertoont naast dit aardig doen ook nog ander gedrag wat ik nog niet eerder heb gezien. Ben benieuwd  hoe jullie dit zien.

Hij heeft een hele tijd niet veel aan zijn uiterlijk gedaan, geen kapper geen kleding. Hij weet dat ik dat wel heel leuk vind als hij er verzorgd uit ziet en haar lekker kort.  Nu heeft hij elke keer gezegd dat hij langer haar beter vond passen, nou ja kan natuurlijk prima. Maar hij deed er niets meer aan dus wordt het onverzorgd. Nou ja het is maar haar dat weet ik. Maar dit jaar ineens ging zijn haar er af, ging afvallen, ging wandelen want ja hij moest conditie hebben en er goed uitzien, sinds kort gaat hij daarbij ook nog zwemmen, hij wil er toch nog 7 kilo extra af hebben, hij heeft zijn halve klerenkast leeggeruimd, hij heeft eigen kleding wat er nog was gewassen en gestreken. Heb nog gezegd dat ik het bijzonder vond dat hij aan het strijken was en ik werd direct afgebekt. Ik kon het toch ook leuk vinden. Ok dacht ik. Verder moest ineens de electrische tandenborstel weer te voorschijn komen.

Nou verder niets maar ik vind het maar vreemd. Mijn zoon zegt zelfs dat hij misschien niet vreemd gaat maar dat hij zich klaar maakt voor het volgende slachtoffer. Zodra ik ga heeft hij waarschijnlijk al een ander. En het lijkt wel zo anders doe je toch niet de dingen die je in al die jaren nog nooit hebt gedaan????

Dit soort dingen zijn steeds vaker nu. Het wordt steeds gekker. Ik weet ik moet gaan maar mijn hoofd krijgt het nog niet voor elkaar. Hoe doe je dat??? hoe kom je zover om weg te gaan. Ik weet dat mensen dan zeggen; gewoon gaan maar zo gewoon vind ik het niet...hoe krijg je je hoofd zo klaar dat je gaat...

@molly Het is en blijft allemaal lastig. Je wilt dat hij verandert, maar dat gaat niet gebeuren. Het enige wat je kunt veranderen is de situatie van jezelf, waar je nu in zit. Je hoopt op beter weten in. Misschien dat een time-out ook kan helpen, voor een maandje even bij elkaar weg te gaan. 
 

@Molly,

Je krijgt je hoofd voorlopig niet stil, ook niet nadat je fysiek weg bent gelopen van hem. Als je hoofd probeert eerst stil te krijgen voordat je fysiek wegloopt duurt het heel erg lang voordat je gaat. Je gaat niet omdat je hoofd zal blijven malen en zoeken naar een oplossing omdat je in de overleefmodus bent. Je hoofd zal daarom als een gek blijven zoeken naar een oplossing. Terwijl je lichaam alleen die deur uit hoeft te lopen, daarna kan de rust langzaam terugkomen in je hoofd.

Het werkt gewoon niet andersom, zoals je hoopt en het heeft een veel langere tijd nodig.

Ik denk ook niet dat je hoofd er eerst klaar voor moet zijn, maar je hart.

Je hebt nog zoveel gevoel voor deze relatie. Daarnaast is er een deel dat lijkt op een verslaving waar je van af moet kicken. Je kan verslaafd zijn geraakt aan de grote hoeveelheid adrenaline in je lichaam en die zorgt ook weer dat je brein blijft kakelen. Daarom zegt iedereen ook dat je weg moet lopen ervan, je weet dat zelf toch, en toch blijf stil staan, starend in die koplampen van een auto die met volle snelheid op je afkomt. Je moet eigenlijk tegen dat gevoel in, toch weglopen. En dat is precies wat het zo vreselijk lastig maakt.

Ja het zou kunnen dat hij allang weet dat je weg zal gaan en zich voorbereid op een nieuw slachtoffer vinden. Het is vrij algemeen gedrag van een narcist.

@Hansje, ja heel herkenbaar dat stukje over heen en weer geslingerd worden.

Ook mooi van die ekster. Ik vind eksters heel erg mooi en voor mij verkondigen ze altijd wel nieuwe beweging aan. De natuur is meer levend en met ons verbonden dat we onszelf vaak beseffen. Schrijven heeft ook mij altijd erg geholpen om dingen een plek te geven en los te laten.

@saar Het klopt helemaal wat je zegt. Echt helemaal los komen doe je niet, en vooral ook wanneer je gezamenlijk kinderen hebt. Het enige wat mij erg helpt, is in het moment nu te leven. Ik probeer nu zoveel mogelijk afstand te bewaren, om mij niet mee te laten slepen. Wat je dus ook nooit moet doen is je kinderen opzetten tegen je ex. Heb dat soms ook zien gebeuren. Hoe het ook is, je ex blijft altijd een ouder van je kinderen. En ik wil niet dat mijn kinderen een keuze tussen beiden moeten maken. Kinderen hebben het al zwaar genoeg met het feit dat ouders gaan scheiden, ook al zijn ze volwassen.