Ik ben me bewust dat ik niet op mijn hoofd moet gaan wachten. Het is waar dat het hoofd maar op zoek blijft gaan naar oplossingen. Het houdt niet op. Daarom raak je natuurlijk ook uitgeput.

Ik zal het daarom gewoon moeten doen, de deur uit lopen. Doordat je zo moe bent lukt het fysiek ook niet om weg te gaan. Ben echt doodmoe van alles. En nu weer dat aardig doen. Ik merk dat mijn hoofd in de war is en dat is wat nu juist niet meer moet. Maar hoe doe je dat...het zullen ook de jaren zijn geweest dat je er in hebt gezeten, 30 jaar lang nooit iets gezien en nu pas sinds een jaar denk ik dit is niet goed. Gelukkig ben ik het gaan zien de denk ik dan maar.

Kinderen moet je inderdaad nooit opzetten. Helaas ziet mijn zoon veel dingen en vormd daardoor zijn mening. Hij ziet ook dat veel dingen niet kunnen. Vooral de reacties ziet hij. Hoe dan ook kinderen hebben er last van. We gaan straks samen een werk op vakantie. Even rust vinden en genieten. .

Een time-out heb ik ook al es voorgesteld maar dat vond hij maar een slecht idee. Jammer dat ze nergens voor open staan. Therapie niet time-out niet. Weet in mijn hoofd dat dit ook niet wil met dit soort mensen. Ik denk dan maar zo.....ik zie nu wat er gebeurt de rest volgt.....

Het schrijven en mijn verhaal kunnen delen doet me ook goed. Het feit dat je hier wordt begrepen is ook heel fijn. Zo ben ik ook op zoek naar dingen die me sterker kunnen maken. Wat wil ik nog met mijn leven en dan denk ik vaak aan wat ik dan voel en denk dan ja ga er voor. Er zijn af en toe momenten dat ik me even sterk voel.

Dat hij zich waarschijnlijk klaar maakt voor de volgende is dan zo. Dat moet ik ook los laten

30 jaar is heel erg lang Molly, daar heb je gewoon tijd voor nodig om die stap te kunnen maken. Alles mag op je eigen tijd en niemand kan voor je bepalen wanneer het tijd is. Je komt me wel helder over, ondanks veel verwarring is er ook veel wat je heel duidelijk ziet en voelt.

@Hansje

Het lijkt me niet makkelijk om je kinderen niet (onbedoeld) op te zetten tegen je ex wanneer er zoveel speelt. Ja voor een kind is dat anders, die moeten toch zelf ontdekken welke band er wel of niet is met de andere ouder. 

@saar @molly  Inderdaad 30 jaar, dat is een behoorlijk stuk van je leven. Ik spreek dan ook uit mijn eigen ervaring. Het blindelingse vertrouwen wat je altijd in de ander hebt gesteld. En dat je sommige dingen eerder niet gezien hebt, maar voor zoete koek hebt genomen. De ander steeds maar tegemoet komen, als die er om vroeg. Jezelf wegcijferen omdat je jezelf minder belangrijk vond. De ander niet willen verliezen, maar tegelijkertijd alleen op een eilandje staan. Je geeft en geeft en blijft maar geven, zonder er wat voor terug te vragen. En dan kom je tot de conclusie, dat je in de 30 jaar relatie alles bent verloren, wat je was en wie je wilde zijn. En dan opeens sta je op een kruispunt, niet wetende waar de wegen naar toe zullen leiden, en welke weg je moet gaan volgen. 

• Na 30 jaar relatie heeft het zeker tijd nodig. Ook inderdaad het besef dat je al die jaren maar hebt gegeven. Ook het blindelings vertrouwen er in had. Als er dan iets was dan ging je dat weer goed praten endeldarm je weer wat hij zei of vond. Het klopt van het , bang zijn te verliezen, dat was ik ook altijd. Er was ook geen familie meer en vrienden dus wil je hem helemaal niet verliezen want ja, hij is er nog wel steeds dacht ik dan. 

            Wat zeer doet zijn toch ook al die jaren. Mezelf nooit op 1 gezet, jezelf verliezen. Daardoor nu soms ook niet weten hoe verder. Ook merk ik dat ik ook nog wordt tegengehouden door angst. De angst voor het onbekende. Kan ik het wel want ja, ik kreeg het idee dat ik te dom was en niets kon. Nu moet ik proberen deze gedachten om te draaien. Ik weet om eerlijk te zijn ook niet meer wie ik ben. Wat ik wil net mijn leven is voor mij wel al duidelijk. Het is een begin. Ook ben ik aan het kijken wat praktisch mijn mogelijkheden zijn. En dat is een begin denk ik maar.

Met mijn moeder had ik geen contact gefurendec10 jaar, ook door mijn partner, sinds kort is er contact ook mede door overlijden van mijn vader. Om lang verhaal kort te houden, mijn moeder heeft ondanks het slechte contact aangeboden dat ze me wil bijstaan mocht ik weg gaan en een plek nodig hebben om te wonen, ze wil financieel bijspringen zodat ik een hypotheek zou kunnen krijgen. En dat geeft ook rust en ik voel me hierdoor iets sterker. Het gevoel hebben dat je financieel vast zit is vreselijk maar hoeft zoals het nu lijkt niet meer. Moet alleen de vaste lasten nog goed uitzoeken. Voel dat ik kleine stappen aan het nemen ben. Ook voel ik sterk de behoefte aan een eigen plek, rust.

Hoe raar ook...nu nog los konen en de stap nemen. En dat zal tijd nodig hebben na zoveel jaren samen. Ik merk deze week wel dat ik dood en doodmoe ben van alles. Maar ik zet door

Dank je dat je zegt dat ikhelder over kom. Doet me toch goed. Nogmaals het is zo fijn het te kunnen delen. 

@hansje

Jie heb jij dat kunnen 'handelen  na al die jaren en hoe heb jij de stap gemaakt?

Gewoon doen klinkt mij ook te makkelijk....

@molly Bij mij lag de situatie ook anders dan die van jou. Het waren bij mij de laatste 4 jaren van het huwelijk, dat er dingen begonnen te spelen. Altijd was er maar weer die z.g huisvriend, die zich heel anders voor deed dan hij in werkelijkheid deed voorkomen. Hij wist op een hele sluwe manier een wig te drijven tussen mij en mijn ex.  Dagelijkse ruzie om hem, Nee ik zag het allemaal verkeerd, werd mij gezegd. Achteraf klopte mijn intuïtie voor de volle 100% . Maar de manier waarop alles is gegaan, is zo idioot allemaal.  Op een gegeven moment dacht ik ook dat ik in een "soort van narcistische driehoeksverhouding terecht was gekomen". Ik had graag mijn huwelijk willen redden, maar daar voor was het wantrouwen bij mij te groot. Maar die achterbakse spelletjes die gespeeld werden, als ik er aan terug denk, kan ik nog boos worden vanuit mijn gevoel. Maar tja tegelijkertijd besefte ik ook dat zonder vertrouwen er geen relatie mogelijk is. Ik heb altijd maar ja en amen gezegd, totdat de maat vol is. En dat is wanneer er ontrouw in het spel is. Maar tegelijkertijd werd ik ook steeds maar weer aan het lijntje gehouden, werden dingen uitgesproken goed gemaakt, en vervolgens begon het hele circus helemaal opnieuw. En dan opeens besef je dat je helemaal niet meer gelukkig met elkaar bent. Ik kon gewoon niet meer tegen die druk, werd er ook helemaal gek van. Dus op een gegeven moment rigoureus de knoop door gehakt. Dit was na mijn gevoel ook maar het beste voor beiden. Maar als je in zo'n proces zit, dan kan ik mij jou gevoel goed voorstellen, het is ook niet niks. Maar uiteindelijk zul je voor je zelf moeten kiezen, een ander doet het niet voor jou. Het gaat dus ook niet gewoon, het is een heel proces waar je door heen moet.  Misschien moet je wel weer opnieuw gaan leren om van jezelf te houden. maar ook weer genieten van die hele kleine dingetjes om jou heen.
Want wat ik onderhand wel geleerd heb, is wat je geeft je ook terug kunt verwachten, maar dat je ook durft te ontvangen.    

Geplaatst door: @molly

@hansje

Jie heb jij dat kunnen 'handelen  na al die jaren en hoe heb jij de stap gemaakt?

Gewoon doen klinkt mij ook te makkelijk....

Het klinkt ook veel makkelijker dan het is gedaan. Eigenlijk altijd gaat "gewoon" stoppen vooraf aan langzaam losweken uit de situatie waarin je zit.

Wat fijn dat je moeder ervoor kiest om je bij te staan in je situatie, ja soms is het enige wat we nodig hebben een kans.

Zo  voel ik het ook..het is niet " gewoon'  even er een punt achter zetten.  Wat je schrijft over losweken voelt alsof ik daar nu mee bezig ben. Je moet ook eerst zien wat er met je gebeurt dan komt het besef dan verdriet dat je hier al jaren in hebt gezeten. Je gaat echt zoveel zien en beseffen en dataset zoveel pijn en verdriet. Het feit dat je di gen gaat zien veranderd de dynamiek in de relatie.  Denk dat ik nu langzaam door heb dat dit niet meer te redden is. Merk ook dat ik af en toe nog twijfel/wankel ben, dan heb ik op ergens iets van hoop of merk ik datijn gevoel nog niet klaar is.

Merk ook dat ik lichamelijke klachten krijg. Heel moe, vaker migraineaanvallen. En mijn hoofd is vaak aan het tollen. Zeker naar vorige week. Eerst weg dan weer vast houden dag later meer afstand dan wilde blik nog meer afstand en nu weer aardig doen. Bv. Hij was vandaag weg geweest. Hij zegt ik heb een bed gezien en ben benieuwd wat jij ervan vind. Ik zeg ; voor onze zoon. Nee voor ons. Ik dacht ik. Ons bed is al 25 jaar echt we zakken er bijna doorheen. Al jaren zeg Iker moet een ander bed. Hijz zei dan; dat kan maar dan kan iets anders niet. Ach laat dat bed dan maar zei ik.  Dus ik was verbaast dat hij er nu over begon. Dit zijn de dingen waardoor mijn hoofd in de war raakt. Wat is dit???  Mindfucking? 

En wat komt er morgen....ben blij dat in dingen zie maar o  wat is dat vermoeiend.

Ondertussen probeer ik alles door te laten rollen want ik kan mijn werk niet kwijt raken. Ook blijf ik sporten encontacten onderhouden hoe vermoeie d ook.

Nogmaals doet het me goed het hier van me af te kunnen schrijven en het te mogen delen.

@molly Het klopt allemaal wat je zegt Die lichamelijke klachten, herken ik ook. Ik had zelf ook hele vage klachten bij. Maar hoe vreemd ook, deze zijn na mijn scheiding allemaal verdwenen.  psyche werkt dus ook door naar het lichaam. Het is en blijft ook altijd lastig dat bepaalde mensen maar niet willen of kunnen beseffen, wat hun eigen gedrag voor invloed kan hebben op de ander. En als je er wat van vind of zegt, dan schieten zij meteen in de aanval en gedragen zich als een klein kind. Nee het ligt bij hen altijd aan de ander. Ik kan mij dan ook heel goed voorstellen, dat het je van binnen sloopt. Maar als je ooit de stap zult zetten, dan blijft het je nog geruime tijd achtervolgen. Je zult dan ook op zoek moeten naar een compleet nieuwe invulling van jou leven. Je zit er nu nog midden in, en dan is het ook moeilijk je aandacht op iets anders te richten.  Wat mij i.i.g geholpen heeft is om de aandacht meer op mijzelf te richten. Voel mij nu redelijk sterk en geniet van de vrijheid die ik nu heb. Ooit als jij daadwerkelijk de stap gaat zetten, zul je merken dat je er alleen maar sterker van wordt.

Er zijn helaas veel dingen ook bij jou herkenbaar. Ergens fijn maar ook is er nog iets in mij die het ook nog niet wil horen.

Toen je de lichamelijke klachten kreeg wist je waar het vandaan kwam of toch eerst mee doorgelopen. Zelf heb ik altijd al migraine gehad alleen de aanvallen zijn nu vaker en ik dacht deze week wel; he dat is niet goed. Op letten dus. Die vermoeidheid had je die ook? 

Ik vraag mij weleens af of dit soort mensen het wel of niet beseffen. Soms denk ik wel maar de andere kant kan ik het niet begrijpen als het wel zo zou zijn.

Ook zoon herkenbaar..als je ergens iets van zegt is het direct in de verdediging. En krijgen ze hun zin niet dan reageren ze als klein kinderen. En inderdaad ik heb het ook altijd gedaan. Hij zal nooit woorden terug nemen of ergens op terug komen.

Gisteren kwam hij even bij me zitten. Hij zegt hoe gast het met mijn vrouw...raar want paar week geleden was ik zijn vrouw niet meer. Maar goed ik zeg goed hoor. ( ik heb me voorgenomen me niet meer kwetsbaar op te stellen)   Hij vraagt daarna en hoe is het met ons. Ik zeg ; geen idee. Als reactie hierop loopt hij direct weg. Hoezo kinderachtig. Ook verder nergens  over gesproken. Hij doet ook iets want alles ligt aan mij. Hij doet niets fout. Dan denk ik toch ook nog waarom doe je niets. Terwijl ik het antwoord wel weet.

Denk ook dat een stuk angst mij tegen houdt. Wat je schrijft dat je alles een nieuwe invulling moet geven en dat je ook weer in Jezelf moet gaan geloven. Ik zit nog wel in de modus dat ik wel dom,lelijk en dik ben. Daar zal ik denk ik hulp bjj nodig hebben. Het is er 30 jaar lang ingeprent...

Wat ik af en toe wel heb is dat ik snak naar een eigen plek met rust en dat je niet meer op je tenen hoeft te lopen. Ik heb vaak gedacht..wanneer komt er weer iets en ja hoor dan kwam er weer iets. In oktober nog. Ik was verkouden en goed ziek. Door mijn astma benauwder. Dus veel hoesten. Toen kreeg ik te horen dat ik niet zo hard moest hoesten want hij werd er doof van.  Ik was de hele dag van slag. Waarom niet wat liever. En als een ander zo hoest zegt hij o wat vervelend zeg.

En dat soort dingen zijn er dan ook niet meer als je alleen woont. Ik ben ook niet helemaal alleen, mij  zoon is er ook nog. Die heeft ook rust nodig. Ik hoop dat er een moment komt dat ik kan gaan.

Goed te horen dat het goed met je gaat en dat je weer kan genieten.

@hansje

Wat ik even kwijt moet..... Ik merk dat ik steeds meer bevestiging kring in wat ik allemaal zie. De harde waarheid maar nodig om los te komen en een stap te maken.

Gisteren hoorde ik van mijn maatje dat mijn partner mij zwart heeft zitten praten bij mijn andere maat. Ik zou de vreselijkste dingen hebben gedaan. Ik zou vreselijk zijn. 

Ik was geschrokken en dacht blijven mij  maatje af. Imijn maatje zei dat hjn ook niet wist of hindit wel of niet moest zeggen. Ik zeg ik ben ij dit te weten. Het is wederom een bevestiging van zijn narcistisch gedrag. Ik werd van binnen boos. Want voordaf ik nasr mijn maat/vriend ging hield mijn partner mij nog vadt en zei; dit moete en hoor want we hebben toch nog wel iets.

En daar krijg ik nu de kriebels van omdat hij me op een ander moment dus zwart loopt te maken.

Ik merk dat ik door dit soort dingen steexs meer van hem af kom te staan en dat het steeds duidelijker wordt dat dit niet te redden is. Ik kan nu zeggen dat het eindig is....dat is toch al een stuk op weg van het los makjen van...

Hallo iedereen,

Ik ben nieuw hier dus heb ik alles nog niet gelezen. Even om mijn verhaal wat te schetsen

Ik heb mij 9 maand geleden "losgetrokken" van mijn narcistische partner. Gewoon alles ingeladen en weg, de beste manier denk ik om daar weg te geraken. Wij hebben samen 1 zoontje, 7 jaar. Als vader was hij er nooit, nu bij de omgangsregeling van Jelle vraagt hij hem 7 dagen, net zoals ik. In Belgie is dit de regeling die voor kinderen getroffen wordt zonder tegenindicaties. 

Mijn ex is moment 1 super lief, moment 2 als ik niet inga op zijn vraag de hatelijkste persoon die er is. Bedreigt ook mijn moeder als de oorzaak van dit alles. Praat ook tegen mijn zoon heel lelijke taal over mijn ouders en mij. Ik had hem, op advies van een narcismecoach, aangeleerd dat hij mag zeggen "stop papa dit is wel mijn mama/ meter waar je over praat", het manneke krijgt dan straf en kan in de hoek gaan staan. Papa is er nu ook weinig (zelfstandige) en dropt zijn zoon bij zijn ouders. hier in Belgie mag dit volgens het rechtssysteem, daar kan je niets tegen inbrengen. ik merk dat mijn zoon er een probleem mee heeft dat papa er nooit is en dat ze zo een lelijke dingen gezegd worden. 

Nu was mijn vraag of er iemand mij raad kan geven of ik iets kan doen om mijn zoon mentaal wat te beschermen? Iemand die deze situatie herkent? 

@molly, Het verbaast mij overigen niets, dat hij jou nu opzet tegenover zijn vrienden. Hij ziet zichzelf blijkbaar ook als slachtoffer, (van iets wat die zelf gecreëerd heeft) Bij mij zag ex zichzelf ook als slachtoffer, sterker nog ze projecteren al hun innerlijke ongenoegen op jou. Dat wisselvallige wat je omschreef, De ene keer zo lief en aardig en dan het moment dat ze je plat bijna branden. Maar ook ik werd tegenover vrienden, kennissen en  buren behoorlijk in een kwaad daglicht gesteld. De sfeer werd dan ook steeds grimmiger. Ik kan mij nog een moment herinneren  dat ik zoals elk jaar op onze trouwdag met een bos bloemen thuis kwam. Nou wat ik toen over mij heen kreeg. "Dat heb je nog nooit in al die jaren gedaan, ik zie mijn vader mijn moeder al een bos bloemen geven", zei ze dan. Allemaal van dat soort gemene opmerkingen.(Haar moeder beklaagde zich ook altijd over haar vader)  Altijd werden er situaties van haar ouders bij gehaald om maar even een vergelijking te maken. Maar ik ken ook situaties waarin zij zichzelf maar voortdurend op een voetstuk zette, zelfs als je dan al elkaar bent Zo had ooit mijn buurman mij eens geholpen met een klus. Zeg ik tegen mijn ex, als bedankje wil ik hem een cadeaubon geven. Prompt daarna zie ik op FB een bericht van mijn buren staan, dat zij van mijn ex een cadeaubon hebben gekregen, als bedankje voor iets, wat zij voor mij gedaan hadden. Tja toen brak er iets bij mij. Op de 1 of andere manier, weten narcisten maar geen genoeg te krijgen, van hoe ze de aandacht maar steeds weer naar zichzelf moeten trekken. Ach en zo kan ik wel heel veel voorbeelden opnoemen. 
Belangrijk is i.i.g dat jij vooral in jezelf blijft geloven. 

@Hansje

Het schijnt er bij te horen dat je wordt zwart gemaakt bij vrienden. Het ergste nog vind ik dat hij geen vrienden heeft, het zijn mijn vrienden. Daarom werd ik van binnen heel boos. Wat heb je daar te zoeken.

Maar jij werd dus ook neergezet als de boeman. Was dit in de laatste fase? 

Wat je schrijft over je trouwdag is ook vreselijk. Zo lief dat je er aan denkt en zij doet alsof je er nooit aan denkt. Ze zijn echt gek. Dit was natuurlijk ook proberen jou weer slecht te laten voelen of je te laten twijfelen.

Dat wat je schrijft over de cadeaubon   dat geddag herken ik dan weer niet. Ook zelf met de eer willen strijken. Misselijk gewoon.

Bij ons wordt het per week vreemder, of misschien wel per dag.

Hij ziet zichzelf denk ik ook als slachtoffer want ik ga niet meer mee in wat hij wil, er is op veel vlakken geen controle meer. Hij draait ook alles om.

De wisselvalligheid wordt steeds gekker. Ik denk steeds vaker; wat gebeurt hier. Gisteren ook. Ik ging weg, hij zegt krijg ik geen kus we hebben toch wat samen. Die middag kwam ik met zoon later thuis dan etenstijd. Hij zelf was ook weg en rond deze tijd thuis. Ik zei; jij en ook laat terug wst leuks gedaan. Hij zegt ja ik heb gewacht op eten maar jullie kwamen maar niet. Ik heb honger.  Dat was het enige wat hij zei. Ik zeg dan eet maar broodje. Dat oud meneer niet leuk. Dus zegt hij he ziigdat hin dan maar een rondje hartslag neemt. Later die avond pakt hij een reep chocola. Ik leg de rest weg. Hij wil nog wat pakken. Jkj zegt waar is het opgeborgen , is niet goed voor je. Nou dat bepaal ik zelf wel en liep geïrriteerd weg. Is ook naar bed gegaan zonder iets te zeggen. Kinderachtig.

Eigenlijk is er niets meer tussen ons. Er is zoveel stuk. Hij zegt haast niets meer tegen ons en toch blijft hij. Waarom ik dan blijf....bdn dingen aan het uitzoeken, waar kan ik heen wat kan ik met mijn loon. Ik lees toch vaak dat je dit in stilte moet doen omdat deze mensen nog wel eens raar uit de hoek kunnen komen.

Mijn hoofd kan dit rare gedrag ook niet meer aan. Hij weet bv. dat ik kan zien dat hij naar schaars geklede dames kijkt. Ik heb ge egd dat hjj dat beter af moet schermen. Het kwetst mij. Hjn doet er niets mee, hij blijft kijken en sinds vandaag kijkt lkve video 's en kan hij gratis charter. Bah... doet hij dat nu expres om mij te pesten want hij weet dag ik dat kan zien...

Wat ik ook niet begrijp is dat hij nog mee gaat op vakantie. Deze was al geboekt en betaald. Errst zou hij niet mee en nu weer wel. We ontvluchten elkaar nu al hoe dan op vakantie. Ik weet ik kan ook niet gaan maar er even uit is ook lekker. Ik vermaak me wel en ben veel op pad. Wat ik niet wil is dat hij me in badkleding ziet. Bah...hjj kijkt goch naar anderen.

Waarom vertrekt hij niet denk ik dan. Toch nog de controle willen hebben?

Je schrijft blijf in Jezelf geloven. Vind het soms moelijk. Merk ook dat het gedrag aan hem mijnkg wel wat doet. Ik benniet meer zodat slag maar toch. 

En ik zit nu te twijfen of ik hem moet confronteren met zijn chatgedrag...

Moeilijk allemaal.....